Πέρυσι πριν τον Αύγουστο είδαμε Gojira στο Μάντσεστερ και χτες είδαμε Paradise Lost μέσω μια οθόνης και ενώ ήταν κάποια χιλιόμετρα μακριά στο προβάδικο τους. Εδώ θα έπρεπε να τελειώσω το κείμενο και να πάω να κλάψω σε μια γωνία αλλά πέρα από την αρχική αμηχανία του να κάθεσαι στο σαλόνι σου και να βλέπεις live μια αγαπημένη σου μπάντα τελικά περάσαμε καλά. Πολύ καλά. Εύχομαι μόνο να μη γίνει μόνιμο αυτό και αφού περάσει η κατάσταση με τον ιό!
Τελευταία στιγμή αποφασίσαμε να πάρουμε ένα εισιτήριο για να δούμε τα γειτονάκια μας πλέον να παίζουν ένα setlist μιας ώρας στο προβάδικο τους που το έχουν ονομάσει At The Mill. Ήταν ένα καλό υποκατάστατο για την συναυλία που δεν δώσανε (όλοι ξέρουμε το λόγο) πριν 2 μήνες εδώ στο Leeds. Στρωθήκαμε μπροστά στην οθόνη και 8 ακριβώς (ώρα Αγγλίας) το live άρχισε κανονικά. Χωρίς καθυστερήσεις, αν με καταλαβαίνετε τι εννοώ!
It’s show time!
Widow για αρχή και μένουμε με ανοιχτό στο στόμα. Πολύ ωραίος ήχος και σκηνοθεσία αλλά ξέρουμε ότι οι συγκεκριμένοι Άγγλοι δεν είναι και πρότυπα ενεργητικότητας. Τέσσερις σταθερές φιγούρες και μόνο ο Φιλανδός ντράμερ να χτυπιέται.
Τους ξέρουμε έτσι τόσα χρόνια και έτσι τους αγαπάμε. Κάτι από τον τελευταίο δίσκο τους μετά και το Fall From Grace έρχεται να μας θυμίσει τι υπέροχο δίσκο βγάλανε πριν λίγους μήνες. Blood & Chaos για την συνέχεια από το μέτριο Medusa και παράξενη επιλογή να πω την αλήθεια. Περνάμε στο κλασσικό πλέον Faith Divides Us, Death Unites Us και εδώ μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο Nick Holmes κάνει καλύτερα brutal φωνητικά παρά καθαρά. Θα μας τρελάνεις ρε μάστορα!
Και μετά έρχεται και η απόδειξή σε αυτό που είπα με το Gothic σε μια πραγματικά πολύ ωραία εκτέλεση. Το Shadowkings που ακολουθεί και είναι τεράστια προσωπική αδυναμία μου ήταν μια πολύ ωραία έκπληξη. Όπως το One Second είναι μια τεράστια αδυναμία γυναίκα μου σε σημείο να τραγουδάει αρκετά δυνατά και εγώ στη συνέχεια να ανεβάζω την ένταση των ηχείων. Ακολουθεί το Ghost που είναι το αγαπημένο μου από το τελευταίο τους πόνημα και εκεί είναι η σειρά μου να φαλτσάρω. The Enemy και As I Die μας δείχνουν πως αυτή η μπάντα μπορεί να είναι απλή αλλά και τρομερή σε αυτά που κάνει. Άλλη μια παράξενη επιλογή είναι το Requiem που δεν ήταν καθόλου άσχημη έκπληξη. Και για τελείωμα είχε No Hope In Sight και Embers Fire.
Εδώ να πω ότι επειδή είχαμε το απλό εισιτήριο το όριο μας ήταν μέχρι μια ώρα. Μέχρι δηλαδή και το Embers Fire. Μετά για αυτούς που είχανε αγοράσει το VIP η μπάντα έπαιξε άλλα τρία τραγούδια. Beneath Broken Earth, So Much Is Lost και Darker Thoughts ήταν αυτά τα τραγούδια και ειλικρινά το μετανιώσαμε που δεν πήραμε το VIP.
Σαν εμπειρία;
Σαν εμπειρία ή όλη φάση δεν ήταν άσχημη. Αλλά ποτέ δεν θα αλλάξει το feeling του να είσαι σε ένα χώρο με κάμποσες εκατοντάδες κόσμο και να τραγουδάτε να χτυπιέστε ή να αγκαλιάζεστε μαζί βλέποντας την αγαπημένη σας μπάντα. Αλλά είμαστε σε μια χρονιά που όλα έχουν πάει στραβά και προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα όπως μπορούμε. Το ίδιο ισχύει και για τους μουσικούς που μας αρέσουν και που έχουν μείνει χωρίς συναυλίες. Οπότε αν με ρώταγε κάποιος αν θα το ξαναέκανα αυτό το χτεσινό θα του έλεγα ότι ναι και δυστυχώς άργησα να το κάνω και δεν είδα και δεν βοήθησα και άλλες μπάντες που αγαπάω πιο πριν.
Το εισιτήριο ήταν 10 δολάρια, δηλαδή 8 λίρες ή 10 εύρω πάνω κάτω. Νομίζω ότι είναι μια λογική τιμή γενικά γιατί δεν πάει και ανά άτομο φυσικά.
Οι Paradise Lost ήταν πολύ ωραίοι, το setlist επίσης πολύ καλό και η ώρα πέρασε πολύ ευχάριστα και διασκεδαστικά. Οπότε ναι ήταν μια καλή επιλογή για να περάσει κάνεις το βράδυ του με μια μπάντα που αγαπάει πιστεύω και που δεν μπορεί να δει από κοντά λόγο τον καταστάσεων που όλοι ξέρουμε.
. Από το Leeds της Αγγλίας για το afternoiz. Διαβάστε την εμπειρία μας.){kind=link}