H καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Επαγωγικά, ο καλός η μήνας από την πρωτομηνιά. Afternoizική φιλοσοφία 101. Την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου λοιπόν βρεθήκαμε στο Fuzz για να δούμε τους dEUS. Πήγαμε σχετικά νωρίς γιατί υπήρχε και support. Και επειδή είμαι νέρντουλας θα το ξαναπώ. Μην σνομπάρετε τα support groups, μπορεί να μάθετε κάτι καινούργιο. Επίσης μπορεί να βρείτε την επόμενη αγαπημένη σας μπάντα και να μην το ξέρετε. Μπορεί και να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι δίνοντας αγάπη σε ανθρώπους που μοχθούν για να εκτεθούν με στόχο την δική σας διασκέδαση.
Στην ώρα τους λοιπόν ανέβηκαν οι Yeah!
Δυστυχώς, μέχρι εκείνη την ώρα το Fuzz ούτε μισογεμάτο δεν το έλεγες. Παρόλα αυτά, η μπάντα μας καλωσόρισε, μας ευχαρίστησε και ξεκίνησε να κοινωνεί την μουσική της. Και εδώ να πούμε στους αργοποημένους αδαείς πως οι Yeah! μόνο τυχαίοι δεν είναι. Μπάντα που ιδρώνει τη φανέλα από το 1987 θα έπρεπε το λιγότερο να έχει το σεβασμό μας. Ακόμα και αν δε σου αρέσει η μουσική τους. Με τον αέρα και τα χιλιόμετρα που έχουν γράψει,(εντάξει όχι με συνεχή παρουσία) θα έπρεπε να σου κεντρίζουν την περιέργεια.
Άλλωστε μιλάμε για μπάντα που έχει ανοίξει για Ramones, για Wipers και δεν ξέρω γω τι άλλο γιατί είπαμε, δεν ζω στην Αθήνα. Εναλλακτικός ήχος, με αρκετές ψυχεδελικές πινελιές και αρκετή θεατρικότητα. Φουλ επαγγελματισμός. Ή αν προτιμάτε μια ωραία μπάντα καλοδουλεμένη με ενδιαφέρον υλικό. Μας κέρασαν και τραγούδια από την καινούργια κυκλοφορία αν θυμάμαι καλά. Συγνώμη από τα παιδιά αλλά πήγα ήδη κουρασμένος. Ωραία στιγμή η διασκευούλα που τραγούδησαν οι 2 κοπέλες μαζί. Δεν την ήξερα αλλά με ξύπνησε και με κούνησε. Κατά τα άλλα, χαίρομαι να βλέπω παλιοσειρές να γυαλίζει το μάτι τους στο σανίδι. Να το θέλουν και να το εννοούν. Και οι Yeah! είναι ξεκάθαρα μια από αυτές τις περιπτώσεις. Επάξια κέρδισαν χειροκρότημα και επευφημίες και μας ζέσταναν τους όσους είχαμε μπει μέσα.
Μετά την απαραίτητη ανάπαυλα για αναδιοργανωθεί το stage,
ήρθε η σειρά των dEUS. Στο μεταξύ το μέρος είχε γεμίσει. Χωρίς πολλές φιοριτούρες, απλοί και ταπεινοί, πηραν τις θέσεις τους και ξεκίνησαν άμεσα. How to replace it για ορεκτικό από τον τελευταίο τους περσινό δίσκο. Συνεχίσανε με το Quatre mains για να αλλάξουν τις διαθέσεις αλλά και τη γλώσσα. Γαλλικά spoken word και τα μυαλά στα μίξερ. Συνεχίσανε με το The Architect από το Vantage Point . Δεν θέλω να πιάσω το Live κομμάτι κομμάτι. Tα στανταράκια ακούστηκαν ως αναμενόμενο.
Αυτό που μου αρέσει στους Βέλγους είναι η πολυμορφία και το ότι η μουσική τους δεν κατηγοριοποιέιται εύκολα. Και συναυλιακά το καταλαβαίνεις πολύ εύκολα αυτό. Κάθε κομμάτι σε πηγαίνει σε άλλα μονοπάτια. Άλλοτε πιο ρυθμικά , άλλοτες πιο σκοτεινά. Όμως η μουσική ρέει από μέσα τους και η ενορχήστρωσή σου είναι το λιγότερο καταπληκτική. Για να είμαι ειλικρινής, είχα να τους ακούσω από το Worst Case Scenario με εξαίρεση το περσινό εξαιρετικό How to Replace It. H εντύπωση που έχω για το ψάξιμο στη λεπτομέρεια απλά ενισχύθηκε μουσικά κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Και για μένα έχουν πλέον μια μουσικότητα που εύκολα ξεχωρίζει και σου τραβάει το αυτί. Αν μπορούσαμε με την ευρεία έννοια του όρου να λάμε πως σου αρέσει ο εναλλάκτικός ήχος στο rock, θα έπρεπε να έχεις ακούσει dEUS.
Κάθε κομμάτι και διαφορετικές πινελιές.
Fade Out επί σκηνής. Δυναμικές φοβερές. Και τελειώματα στα κομμάτια που έχουν να πουν κάτι. Το χαρακτηριστικό τους θα έλεγα. Κάτι γίνεται συνέχεια, πότε στο ένα όργανο, πότε στο άλλο. Να πρωταγωνιστούν όλα τα όργανα και ο τυμπανοκρούστης τρένο. Ατμόσφαιρα με άρωμα βιολιού και μεταλλόφωνου. Κιθάρες και μπάσο συμπρωταγωνιστές με την χαρακτηριστική φωνή. Και κάπου εκεί σε συνεπαίρνει η μουσική τους. Μην ξεχνάτε άλλωστε πως μας πήγανε μια βόλτα σε όλη τη δισκογραφία τους που δεν είναι μικρή. Αραιή αλλά σχετικά συνεπής αν δείτε τις ημερομηνίες. Και το βασικό. Αν και μιλάμε για μια μπάντα που γυρνοβολάει πάνω απο 30 χρόνια, ακόμα περνάνε καλά οn stage . Και όταν γίνεται αυτό είναι πολύ εύκολο να το μεταδώσεις στο κοινό. Που δεν ήθελε και πολύ εδώ που τα λέμε.
Σίγουρα οι πιστοί fans το χαρήκαν
παραπάνω από εμένα που απλά τους απόλαυσα. Αλλά στο encore , με τις πρώτες δοξαριές του Suds & Soda χοροπήδηξα και γω μαζί με τους όλους γιατί με πήγανε 30 χρόνια πίσω . Τότε που στη Θεσσαλονίκη το ακούγαμε στο F.A.Z. και αυτές οι δοξαριές και ο υποβλητικός ρυθμός με έκανε να τους προσέξω για πρώτη φορά.
Και για να τελειώνουμε, μαζί με τους Yeah! οι dEUS κάνανε την κούραση από το άγουρο ξύπνημα, δουλειά και ταξίδι μονορούφι να εξαφανιστεί και να φύγω με ζωγραφισμένο χαμόγελο στη μάπα μου. Μόνο η μουσική το κάνει αυτό.
Φώτος δια φακού Jo Gogou.
Jo Gogou Photography | Jo Γκόγκου
