Defcon Festival, ημέρα δεύτερη, και αρκετός κόσμος πέρασε από την πόρτα του An Club, στα Εξάρχεια. Δυστυχώς έχασα την πρώτη μπάντα και αυτό είναι κάτι που δεν με τιμά αλλά οκ, αυτή είναι και η κατάρα των “πρωτάρηδων”, να μην έχουν την ευκαιρία να τους δουν όσοι θέλουν αλλά και να τους μάθουν.
Η σειρά που εμφανίστηκαν το Σάββατο 3 Οκτώβρη είναι (πάρε το ανάποδα) :
• Cyanna Mercury (psych rock)
• Allen’s Allen’s Hand (alternative / progressive)
• The Vagabonds 77 (punk rock)
• 7-Odds (garage punk / surf / alternative)
• Bus the unknown secretary (doom rock / heavy metal / psychedelic rock / stoner)
Οι 7-Odds είναι και φαίνονται, ένα ψυχεδελικό / rock συγκρότημα όπου πραγματικά τα
δίνει όλα. Αν κρίνω από τον outfit και τα ακούσματα τους, είναι σαν εκείνους που ξεπηδούν από το παρελθόν και εμφανίζονται μπροστά μας. Με το 70’s στυλ όλης της μπάντας, που έδενε αρμονικά και αυτό δίνει πολλά hint, μέχρι την επικοινωνία που είχαν από την σκηνή έως το κοινό. Όχι απλά γούσταρα αυτό που άκουγα, αλλά πραγματικά με είχε καθηλώσει σε κάτι που δεν περίμενα. Λίγο θέρεμιν και λίγο κιθάρα.
Η αλήθεια είναι, πως σε τέτοιες συναυλίες έχεις την ευκαιρία να ξεθάβεις και να ανακαλύπτεις από νέα ακούσματα έως “vintage” διασκευές ακόμα και σε συγκροτήματα που δεν θα το φανταζόσουν. Η μουσική ανακυκλώνεται και ευτυχώς δεν είναι μόδα.
Αλλάζουμε ύφος και κλίμα και περνάμε στους The Vagabonds 77, όπου το Garage / Post Punk δεν πεθαίνει. Καιρό είχα να ακούσω, πόσο μάλλον να βρεθώ σε μια συναυλία punk και να βλέπω πως ναι.. punk not dead! Αν και δεν είναι τα ακούσματα μου, αν και δεν το θεώρησα καλή συνέχεια του προηγούμενου, οι The Vagabonds 77 ήρθαν να μου το αναιρέσουν! Από αγγλόφωνο σε Ελληνικό punk και από αρβύλα σε αλυσίδα στο παντελόνι. Να είναι εκείνες οι “σκοτεινές” μέρες που το ύφος και οι ιδεολογίες αναβιώνουν, αφού και τραγούδι ακούσαμε για την εργατική τάξη αλλά και για τους μετανάστες.
Για την συνέχεια οι Allen’s Allen’s Hand, όπου με alternative/ pop ρυθμό μας έκανε να αναρωτηθούμε αν η μουσική έχει όρια; Και γιατί να έχει θα μου πεις…
Από το φούτερ πήγαμε στο t-shirt και μετά στο “κορίτσια ο Μπάρκουλης“. Κάπως έτσι ήταν και μουσικά.
Σε άλλο επίπεδο μουσικά και αυτό δεν είναι απόλυτα κακό. Αυτό όμως που παρατηρώ είναι πως σε όλα τα συγκροτήματα ο μπασίστας είναι ατάραχος, ακίνητος και καμιά φορά αόρατος, Δεν ξέρω αν είναι θέμα του μπάσου που δεν μπορείς να κάνεις πολλά ή θέμα ιδεολογίας του μουσικού (κάτι δικά μου… ).
Ο τραγουδιστής πάντως (Στάθης Σταθόπουλος) δεν άφησε σημείο για σημείο επάνω στην σκηνή, κάτι που αυτό φυσικά και άρεσε στο κοινό.
Τέλος το συγκρότημα που ήταν ο λόγως που επέλεξα την συγκεκριμένη ημέρα, οι Cyanna Mercury. Με πρόσφατο Ep και με πολλές εμφανίσεις, είναι εκείνοι που θεωρώ ότι έχουν δουλέψει αρκετά επάνω στο ψυχεδελικό ροκ, φυσικά με το δικός τους στυλ. Δεν θα πω πολλά, μονάχα ότι αξίζει όχι απλά να ακούσετε την δουλειά τους αλλά και να βρεθείτε σε ένα από τα lives που κάνουν, έτσι για να δείτε ότι αυτό που βγάζουν παραέξω είναι μοναδικό.
