Με πολλή όρεξη και έχοντας μόλις αφήσει τις δουλειές και τα γραφεία μας, με την εβδομάδα πίσω μας κατεβήκαμε – με ήλιο ακόμα – όλοι στον Κεραμεικό, και οδεύαμε με την metal πυξίδα προς το Piraeus 117 Academy. Ίσως λίγο νωρίς για συναυλία, σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει, αλλά αυτό ήταν λόγω του ότι το περιπλανόμενο κονσέρτο των Σουηδών Therion, αποτελούταν από τρεις ακόμα supporting μπάντες.
Πρώτοι στη σκηνή, οι Άγγλοι The Devil. Το πενταμελές αυτό γκρουπ είναι αρκετά νέο και με ένα μόνο δίσκο στην πλάτη. Αν και ίσως και να μην είχαν έρθει πάνω από 50 άτομα εκείνη τη στιγμή, η σκοτεινή αυτή μπάντα σίγουρα υπερκάλυψε την απουσία δυνατού κοινού και την έλλειψη δισκογραφικής ποικιλίας με μια δόση μυστηρίου, καλογραμμένης μελωδίας και υπέροχου φωτισμού. Φορώντας μάσκες, οι αινιγματικοί αυτοί ατμοσφαιρικοί μεταλλάδες, δώσανε μια δυνατή πρώτη εντύπωση. Τα κομμάτια τους ήταν instrumental, αρκετά πιασάρικα και ωραία, με συνοδεία αφηγήσεων και ομιλιών. Με θέμα κυρίως γεγονότα ιστορικής και πολιτικής συνωμοσίας, οι The Devil – χωρίς να πουν λέξη από την αρχή μέχρι το τέλος – κάλυψαν τον χώρο με το σκοτεινό πέπλο ολόκληρου του ομότιτλου δίσκου τους.
Η ώρα είχε μόλις πάει 20:00 όταν χτύπησε το σοκ από την εμφάνιση των Γερμανών Null Positiv. Με μεταμφιέσεις που θυμίζουν πολύ industrial, ξεχύθηκαν στην σκηνή με ορμή και πολύ όρεξη. Η μουσική τους γέρνει πολύ προς alternative metal, με ξεκάθαρες επιρροές στη μουσική από τους συμπατριώτες τους Rammstein και συνδυασμό καθαρών και – κυρίως – brutal φωνητικών. Ανοίγοντας με το πολύ δυνατό πρώτο κομμάτι “Unvergessen” του καινούργιου τους δίσκου “Koma” – ο οποίος βγήκε επίσημα κυριολεκτικά σήμερα – το κοινό άρχισε αμέσως το headbanging και την υποστήριξη που μόνο ένα Ελληνικό κοινό ξέρει να δίνει. Η frontwoman τους Elli, ψηλή σαν δέντρο και με διάφραγμα σαν άπατο πηγάδι δεν σταμάτησε στιγμή να κινείτε, να κάνει headbanging και γενικά να σε καταλαμβάνει με την παρουσία της. Συνεχίζοντας με συνολικά 4 κομμάτια από τον καινούργιο δίσκο, η εμφάνιση αυτή ήταν για πολλούς απλά ένα πολύ διαδραστικό demo πριν το άκουσμα ολόκληρου του δίσκου σήμερα.
Τρίτοι τώρα στη σκηνή, από την όμορφη Μόσχα, οι Ρώσσοι symphonic/power μεταλλάδες Imperial Age. Τα θεματικά ντυσίματα της βραδιάς σίγουρα δεν θα σταματούσαν στους Γερμανούς. Αυτή τη φορά με στολές μάχης και θεματικά έντονη εμφάνιση, η νεαρή αυτή μπάντα κατέκλυσε τη σκηνή εντυπωσιακά και με το πρώτο κομμάτι “The Awakening” από τον καινούργιο τους δίσκο “The Legacy of Atlantis” δώσανε αμέσως την καλύτερη δυνατή πρώτη εντύπωση σε όσους μέσα στην άγνοιά τους είχανε έρθει από νωρίς μόνο για να πιάσουν καλή θέση. Ο χώρος ήταν πλέον σχεδόν γεμάτος και η μαχητές από το βορρά ανταπόδοσαν από το πρώτο λεπτό με ένα πολύ επαγγελματικό και ηχητικά αδιαπέραστο show. Ο ήχος τους ήτανε δυνατός, γεμάτος και πανέμορφα αναμειγμένος με τα συμφωνικά και ορχηστρικά κομμάτια τους. Συνέχισαν με συνολικά 5 κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο, ο οποίος σημαντικό είναι να τονιστεί ότι περηφανεύεται την συμβολή του ιδιοφυούς μυαλού του ηγέτη των Therion, Christofer Johnsson. Με ένα εντυπωσιακό φινάλε από το παλαιότερο τους αγαπημένο “Anthem of Valour” και το καινούργιο “And I Shall find My Home”, οι Ρώσσοι μας αφήσανε να περιμένουμε πως και πως το πότε θα τους δούμε ως headliners.
Και σαν να μην είχαμε δει και ακούσει αρκετά, μόλις λίγα λεπτά αργότερα, πέσαν τα φώτα και ηγήθηκε η εισαγωγική μελωδία του “Theme of Antichrist” και σύντομα μέσα από την αποθέωση του κοινού, οι τιτάνες τις συμφωνικής metal ήταν στη σκηνή. Ύστερα από 6 χρόνια, οι Therion ήταν και πάλι στην Αθήνα. Αμέσως μετά μπήκε το έπος “The Blood of Kingu” που με έκανε αμέσως να χάσω τη φωνή μου ακολουθούμενο από το “Din” με την Elli Berlin να δανείζει την αλύπητη φωνή της. Το lineup των Therion δεν είναι γενικά κάτι που θα έπαιζε κανείς στο χρηματιστήριο, αυτή τη φορά όμως έλλειπε κάτι σημαντικό. Δεν ήμουν σίγουρος για το τι θα θεωρήσω αποδεκτό στη θέση της soprano όταν έμαθα ότι η Lori Lewis δεν θα συνοδεύει πλέον το συγκρότημα σε περιοδείες. Η Ιταλίδα Chiara Malvestiti όμως γέμισε πλήρως το κενό, με μια ερμηνεία των τραγουδιών τόσο ταιριαστή και εύστοχη που με κλειστά τα μάτια ίσως και να μην καταλάβαινα τη διαφορά. Σε συνδιασμό με τον άρχοντα Thomas Vikström – που από μόνος του τραγουδάει αρκετά για μια μικρή χορωδία – αλλά και την κόρη του Linnéa, ο εντυπωσιακός θίασος των Σουηδών βρισκόταν σε πλήρη ισχύ μπροστά στα μάτια μου.
Με το τελευταίο τους αριστούργημα “Beloved Antichrist” να έχει βγει σχεδόν ένα μήνα πριν, μετά από αρκετές καθυστερήσεις, ο ήρωας και πατέρας της συμφωνικής metal Christofer Johnsson μας ξενάγησε στη νέα του τρίωρη θεατρική όπερα. Φαίνεται ότι έδειξε κάποια εγκράτεια και από τα 46 κομμάτια του δίσκου επέλεξε τα 5 πιο χαρακτηριστικά. Με πολλή όρεξη, το κλασσικό ημίψηλο καπέλο του και έχοντας φαινομενικά ξεπεράσει τελείως τα ορθοπεδικά προβλήματα που ένα χρόνο πριν τον είχαν καθηλώσει να κάνει τις εμφανίσεις του καθιστός, ο Σουηδός μας ταξίδεψε στην ιστορία “Tale of the Antichrist” του ποιητή Vladimir Solovyov μέσα από τα επόμενα δύο κομμάτια – που τυχαίνει να είναι και τα αγαπημένα μου από τον δίσκο αυτό – “Bring Her Home” και “Night Reborn”. Το setlist συνέχισε με συνεχείς εναλλαγές από παλιά σε καινούργια, με 2 παλιά κομμάτια από τον δίσκο “Secret of the Runes” να αναστατώνουν το κοινό, ακολουθούμενα από το κλασσικό “Typhon” – όπου η κόρη του Vikström έδωσε ρεσιτάλ στα βρώμικα φωνητικά. Το show ήταν μια καλοσυντονισμένη χωρογραφία. Η ατμόσφαιρα και ο φωτισμός περιέβαλαν το κάθε κομμάτι τέλεια και κάθε μέλος τα έδινε όλα με συγχρονισμένες κινήσεις και άψογη θεατρικότητα.
Setlist
- Theme of Antichrist
- The Blood of Kingu
- Din
- Bring Her Home
- Night Reborn
- Nifelheim
- Ginnungagap
- Typhon
- Temple of New Jerusalem
- An Arrow from the Sun
- Wine of Aluqah
- Lemuria
- Cults of the Shadow
- The Khlysti Evangelist
- My Voyage Carries On
- The Invincible
- Der Mitternachtslöwe
- Son of the Staves of Time
Encore - The Rise of Sodom and Gomorrah
- To Mega Therion
Κατά το encore όμως ήταν που τα πράγματα σοβάρεψαν. Τα φώτα πέσανε και μια από τις πιο γνωστές μελωδίες των Therion άρχισε να ηχείτε ενώ λίγοι προβολείς σκιαγραφούσαν κύκλους πάνω από τη σκηνή. Και έτσι μέσα από τα βιολιά και τα τσέλα, οι Σουηδοί δώσανε ένα μαγικό φινάλε στην παράστασή τους μέσα από το αγαπημένο από όλους “The Rise of Sodom and Gomorrah” – όπου σίγουρα δεν υπήρχε ούτε μία ψυχή που να μην τραγουδούσε στο ρεφρέν – και προφανώς, το signature τραγούδι τους, “To Mega Therion”.
Photo credit: Βαγγέλης Δελέγκος
