Ήταν γύρω στις 8, όταν ανοίξανε οι πόρτες στο Fuzz Club και από το ξαφνικό χθεσινό κρύο εισήλθαμε όλοι οι πιστοί σιγά-σιγά, έχοντας κατά νου την ανακούφιση από το ψύχος με τη θέρμανση του κλειστού χώρου. Όμως ήμασταν λανθασμένοι, διότι οι Νορβηγοί Satyricon φέραν μαζί τους και όλο τον νότιο πολικό χειμώνα.
Πρώτοι στη σκηνή, ένα πολύ γνωστό όνομα, με πάνω από 20 χρόνια στην Ελληνική σκηνή, οι Αθηναίοι On Thorns I Lay. Με ένα νέο πολλά-υποσχόμενο δίσκο στο φούρνο, και πάρα πολύ όρεξη, το εξαμελές αυτό γκρουπ μοίρασε μελωδία και μελαγχολία στο εξίσου ενεργητικό κοινό. Ανοίγοντας δυναμικά με το title track του δίσκου αυτού, “Aegean Sorrow” υπνώτισαν τον κόσμο με μία πραγματικά εντυπωσιακή μίξη doom και death. Συνεχίζοντας τη βάρδια τους με τα παλαιότερα αγαπημένα “Crystal Tears” και “Erevos” οι Αθηναίοι τα δώσανε όλα. Πλησιάζοντας το τέλος της ώρας τους, με το Fuzz πλέον να έχει γεμίσει και τον άψογο ήχο τους ακόμα να μαγεύει, κάνανε το φινάλε τους με το διπλό κομμάτι “Olethros” και μας άφησαν όλους να αναρωτιόμαστε για τον καινούργιο δίσκο.
Και ύστερα από ένα σύντομο intermission, το venue ήταν πλέον αρκετά γεμάτο ώστε να υπάρχουν σημαντικές δυσκολίες μετακίνησης. Και ενώ η σκηνή άρχισε να καταπίνεται σε μια spooky ομίχλη, οι προβολείς έσβησαν απότομα και με μια εκκωφαντική είσοδο οι θρυλικοί – και τρομακτικοί – Satyr και Frost, κατέκτησαν τη σκηνή με το ηγετικό κομμάτι του πιο πρόσφατου δίσκου “Midnight Serpent”. Από το πρώτο κιόλας λεπτό, ο ήχος ήταν ανελέητος. Συνηθίζουμε να συνδέουμε στο μυαλό μας την black metal με πολύ απλά, βρώμικα και straight-forward τραγούδια. Αυτό όμως δεν περιγράφει καθόλου τη στιγμή την οποία οι Satyricon παίζουν live. Κάθε beat από τον Frost σε διαπερνάει σαν να έχει χτυπήσει τραίνο. Ο ήχος από τα 6 μέλη τους ήταν ίσως ότι πιο δυνατό, καθαρό και γεμάτο έχω ακούσει ποτέ σε αυτό το venue και από το πρώτο κιόλας λεπτό με άφησε άφωνο.
Το setlist σύντομα έφτασε στο κλασσικό “Black Crow on a Tombstone”, όπου δεν υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος να μην φωνάζει το ρεφρέν. Ο Satyr ύστερα, αναφέρθηκε στο πως συμβουλεύονταν να αποφύγουν την Ελλάδα λόγω της οικονομικής κατάστασης και πως στην πραγματικότητα, η δύσκολη περίοδος αυτή αντιπροσωπεύει μόνο μερικά δευτερόλεπτα για μία χώρα με τόσο μεγάλη ιστορία. Όλα τα κομμάτια – νέα και παλιά – ήταν εκτελεσμένα στην τελειότητα. Και μάλιστα με ισχυρή παρουσία ορχηστρικών κομματιών από αρμόνιο, μου θύμισαν τον δίσκο με τον οποίο εγώ προσωπικά γνώρισα και λάτρεψα τους Satyricon, το “Live at the Opera”. Με 4 συνολικά κομμάτια από τη νέα τους δισκάρα, “Deep Calleth Upon Deep”, καταφέρανε να τιμήσουν αρκετά το τελευταίο τους αριστούργημα και να αφήσουν υπέρ-αρκετό χρόνο για όλα τα παλιά αγαπημένα τους, όπως το έπος “Mother North” με το οποίο δώσανε ένα αξέχαστο τέλος στο κύριο μέρος του show πριν το encore.
Setlist
- Midnight Serpent
- Our World, It Rumbles Tonight
- Black Crow on a Tombstone
- Deep Calleth Upon Deep
- Walker Upon the Wind
- Repined Bastard Nation
- Die by My Hand
- Now, Diabolical
- Walk the Path of Sorrow
- To Your Brethren in the Dark
- The Ghost of Rome
- Transcendental Requiem of Slaves
- Mother North
(Encore)
- The Pentagram Burns
- Fuel for Hatred
- I.N.G.
Ίσως να λείπανε κάποια αγαπημένα μου τραγούδια όπως το “Phoenix” αλλά παίξανε και κομμάτια που δεν περίμενα να ακούσω κοιτώντας πρόσφατα setlists τους, όπως το “Die by My Hand”, οπότε γενικά έμεινα άκρως ευχαριστημένος. Εννέα χρόνια απουσίας είναι σίγουρα τεράστιο κακούργημα για μία τέτοια μπάντα, οπότε ελπίζουμε να μην επαναληφθεί.
