Η ημέρα που όλοι περίμεναν για την έναρξη του φετινού Rockwave Festival όχι μόνο έφτασε αλλά έκανε και φασαρία. Παρασκευή 6 Ιουλίου και η Ελλάδα υποδέχεται για πρώτη φορά στην σκηνή τους ARCTIC MONKEYS!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, εκεί δηλαδή που η ημέρα ήδη έκαιγε και η διαδρομή για την Μαλακάσα ήταν λίγο ανυπόφορη λόγω κίνησης, τουλάχιστον μέχρι τα πρώτα διόδια. Ήταν μέχρι να βρεθεί κανείς στο δάσος και στον συναυλιακό χώρο και να δροσιστεί λίγο από τα δέντρα και λίγο έως πολύ από την Coca Cola, την Heineken και τον Μηλοκλέφτη. Ποτά που έπαιρνες κατά την είσοδο είτε δωρεάν είτε με την συμμετοχή σε ένα από τα παιχνίδια (κάτι που δοκιμάσαμε με την heineken, και αποδείχθηκε πόσα χάλια bartender ήμαστε). Στον χώρο ίσως για πρώτη φορά, υπήρχε και ένα ιδιαίτερο escape room που για να πάρεις μέρος, έπρεπε να περιμένεις αρκετή ώρα στην σειρά. Τα events και οι χορηγοί δεν λείπουν ποτέ και αυτό δίνει και την δυνατότητα στους θαμώνες να περάσουν την ώρα τους όσο περιμένουν την έναρξη κάποιου συγκροτήματος επάνω στην σκηνή.
Πρώτοι λοιπόν εμφανίστηκαν οι Core The Band. Με δικά τους κομμάτια αλλά και διασκευές (“Way Down We Go” των Kaleo) , έπαιξαν με το κοινό ειδικά όταν ο frontman κατέβηκε από τη σκηνή και βρέθηκε κοντά στο κοινό. Οι Χανιώτες είχαν στην διάθεση τους 30′ για να αποδείξουν την αξία τους αλλά και να περάσουν καλά επάνω αλλά και κάτω από την σκηνή όπως φάνηκε.
Με ένα μικρό διάλειμμα και την σκυτάλη πήραν οι Get Well Soon. Οι Γερμανοί ανέβηκαν στην καυτή για την ώρα σκηνή, με τον τραγουδιστή, στιχουργό αλλά και μουσικό Konstantin Gropper, που ομολογουμένως εντυπωσίασαν τον κόσμο που είχε ήδη αρχίσει να πολλαπλασιάζεται. Κουβαλώντας μια δισκογραφία από το 2005 έως σήμερα και με αρκετούς μουσικούς πειραματισμούς, οι Get Well Soon μας κράτησαν καλή παρέα κοντά για 50′.
Λίγη ώρα μετά και υποδεχόμαστε τον MILES KANE, ένα κομμάτι των Last Shadow Puppets. Ο κόσμος αρκετός πλέον όπως και τα χειροκροτήματα που εισέπραξε ο Βρετανός μουσικός Kane.
Ο Kane έχοντας περάσει ήδη από τους The Little Flames και τους The Rascals, άφησε μια ωραία σφραγίδα με τους LSP, που τον έκαναν ακόμα πιο γνωστό στην μουσική βιομηχανία (για όσους δεν τον ήξεραν ήδη). Κάνοντας πειραματισμούς επί σκηνής με το “Hot Stuff” της Donna Summer και δίνοντας μια δικιά του νότα, μέχρι το “Coup de Grace” και το “Come Closer”. Σαφώς το κοινό τον αγαπά και δεν αυτό δεν έπαψε να το του δείχνει σε κάθε κομμάτι. Άνετος και γιομάτος όρεξη μας αποχαιρέτησε, αφήνοντας την εντύπωση πως θα τον ξαναδούμε (όπως και έγινε!).
Για την συνέχεια οι Alt-J, που ομολογουμένως βεβαίως βεβαίως, τα έσπασαν! Δεν είχα την ευκαιρία να τους ξαναδώ και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα αυτό το αποτέλεσμα. Μπορεί ο ήχος τους να μην είναι κάτι το σύνηθες (αυτό γούσταρα πιο πολύ) και να μην παίζουν με τα ίδια μοτίβα, αυτό όμως είναι και κάτι που έδωσε αυτή την ποικιλόμορφη εσάνς και στην ώρα που είχαν για να καλύψουν. Με τα “In Cold Blood”, “Tesselate”, “Matilda”, “Taro”, “Left Hand Free”, ”Breezeblocks”, “An Awesome Wave” και “3WW”, να ακούγονται από το μικρόφωνο, οι Alt-J μας άφησαν πολύ δυνατά, μέχρι να καλωσορίσουμε στην σκηνή τους ARCTIC MONKEYS.
Η ώρα περνούσε και από τα ηχεία ακουγόταν είτε μια λούπα είτε διάφορα κομμάτια εποχής. Αρκετά παιχνίδια (όπως αναφέραμε πιο πάνω) για να περάσει η ώρα και μια ουρά που σύγκρινες ανάμεσα στις τουαλέτες και στο ταμείο για τις μάρκες (έπρεπε κάπως να περάσει η ώρα).
Και να που έφτασε η ώρα, εκείνη η στιγμή που όλοι περίμεναν! Με τα φώτα να τρεμοπαίζουν, ο ήλιος να έχει εξαφανιστεί και ένα ελαφρύ αεράκι από τον αρκτικό κύκλο να αναριγά το δέρμα μας… κυρίες και κύριοι, οι ARCTIC MONKEYS!
Με την πινακίδα και τα λαμπιόνια να φωτίζουν τα μεγάλα γράμματα στην σκηνή με την ένδειξη MONKEYS, ο Alex Turner με το λευκό του φανελάκι ξεκίνησε με το “Four Out of Five”, ένα κομμάτι από τον τελευταίο τους δίσκο, για να φτάσουν το “Do I Wanna Know?”. Στην συνέχεια “Brianstorm”, “Crying Lightning”, “The View from the Afternoon”, “Teddy Picker”, “Cornerstone”, “Why’d You Only Call Me When You’re High?”, “Knee Socks”, “Ι Bet You Look Good on the Dancefloor”,“Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not”, “RU Mine? και τόσα άλλα, που δεν μπόρεσαν οι θαυμαστές να πάρουν ανάσα.
Αυτό που προσωπικά περίμενα από την πρώτη στιγμή, ήτσν το 505 που δεν είχε ακουστεί έως και το τέλος της συναυλίας. Ώσπου έπρεπε να ανέβει στην σκηνή και ο Miles Kane για να μας πάρουν το μυαλό! Μια εκπληκτική συνεργασία λίγο πριν το τέλος και δώσουν ένα μεγάλο αντίο στο ελληνικό κοινό που τόσο τους αγκάλιασε.
Δεν θα ξεχάσω εκείνο το ζευγάρι στο πίσω μέρος του κοινού, που δεν έπαψε απλώς να χορεύει αλλά και να επιδεικνύει μονίμως νέες χορευτικές φιγούρες. Και αυτό που γούσταρα πιο πολύ σε αυτούς ήταν το πως δεν τους ένοιαζε τίποτα, φορώντας ακόμα και στο σκοτάδι, τα μαύρα τους γυαλιά και κάνοντας ακροβατικά.
Ευχαριστούμε πολύ για το φωτογραφικό αρχείο την Αφροδίτη Ζαγγανά.
