Τρελό 3ημέρο με τον καύσωνα να έχει κάψει όποιον δείκτη μπορούσε και με τέτοια line up που να μην σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Τρίτη και τελευταία ημέρα για το Rockwave Festival 2017 και βρισκόσουν στο δίλημμα να ξεκινήσεις νωρίς για να δεις όλα τα συγκροτήματα ή να το πάρεις πιο αργά και όποιον πάρει ο χάρος; Φαντάζομαι όλοι βρέθηκαν κάπου στην μέση, αφού και να ήθελες να ξεκινήσεις νωρίς η ζέστη και ο ήλιος δεν σε άφηναν εύκολα να κουνήσεις. Όπως εγώ που βρισκόμουν σε αυτό το σύμπλεγμα μεταξύ καύσωνα στο κεφάλι μου και την επιθυμία να δω και τα ελληνικά συγκροτήματα Tardive Dyskinesia, Poem συν τους Epica με τους Anathema.
Φήμες θέλουν (και πολλά εμπιστεύσιμα στόματα μου εκμυστηρεύτηκαν πως ) τους Tardive Dyskinesia να τα δίνουν όλα με μια δυνατή εισαγωγή, έχοντας πάνω από το κεφάλι τους 40C και με ένα κοινό να προσπαθεί να δροσιστεί με νερό και μπύρα. Και φαίνεται πως τα κατάφεραν αφού όλοι έχουν να μιλούν για εκείνους όπως και για τους Poem που έκαναν μια στάση από την περιοδεία τους και το νέο τους δίσκο, για να εμφανιστούν και πάλι στον συναυλιακό χώρο της Μαλακάσας. Με πιστό κοινό, και άφθονο αντιηλιακό δημιούργησαν επί σκηνής για κοντά 40′.
Δυστυχώς ήταν από εκείνα τα live που όχι μόνο δεν πρόλαβα να δω αλλά πρόλαβα τους Anathema στο άκουσμα του Thin air, που άκουγα κατά την είσοδο στον χώρο του Festival. Πέρα από αυτό ακούστηκαν και τα εξής: Leaving It Behind, Endless Ways, The Optimist, Universal, Closer, Springfield , Natural Disaster ενώ έκλεισαν με το Distant Satellites.
Θα πω τα ίδια τετριμμένα όπως ζέστη, ήλιος και οι καλλιτέχνες να ευχαριστούν τον κοινό, το όσο υπήρχε εκείνη την ώρα για την αντοχή τους. Τα αδέρφια Cavanagh όχι μόνο αστειεύτηκαν με το κοινό τους αλλά τους ευχαρίστησαν για τα τόσα χρόνια υποστήριξης, κάτι που κάνουν φυσικά σε κάθε ερχομό τους.
Η ώρα περνούσε και τα stages άλλαζαν, ενώ τώρα σειρά είχαν οι Flogging Molly. Δεν ήταν πρώτη φορά που τους έβλεπε το Αθηναϊκό κοινό, αφού είχαν την ευκαιρία να τους ακούσουν από κοντά και λίγους μήνες πριν. Δεν ξέρω τι πίνουν αυτοί οι Ιρλανδοί, σίγουρα όμως ότι και αν ήταν τους βοήθησε στην σκηνική παρουσία που πραγματικά έγινε χαμός.
Θα πίστευες ποτέ πως οι Έλληνες θα χόρευαν και στην ουσία θα χτυπιόντουσαν με τα: Τhe Hand of John L. Sullivan, Swagger, Selfish Man, Drunken Lullabies, The Worst Day Since Yesterday, Saints and Sinners, Float, Devil’s Dance Floor, What’s On The Flag, για να μην θυμηθώ το The Seven Deadly Sins όπου και κατάφεραν να σηκώσουν τόση σκόνη όσο θα έφτανε για να σε δροσίσει ένα μπουκάλι νερό που σκάει από το πουθενά. Ο Dave King προκάλεσε το κοινό που καθόταν στους VIP αποκαλώντας τους τεμπέληδες που δεν σηκώθηκαν να χορέψουν ενώ χειροκρότησε το κοινό κοντά στην σκηνή.
Και ενώ ο κόσμος αρχίζει να κατηφορίζει πάλι προς την μεγάλη σκηνή, τα φώτα ετοιμάζονται για τους Paradise Lost!
Εμφανώς αυξημένος κόσμος και με ένα stage να ξεκινά το Hope In Sight ενώ στην συνέχεια έρχεται το Pity The Sadness και το One Second. Θεωρώ πως ήταν από τα καλύτερα live τους κάτι που μας έκανε να χτυπηθούμε με τα The Enemy, Faith Divides Us Death Unites Us και As I Die. Το παρελθόν όχι μόνο χτυπούσε την πόρτα με το Erased (που ακούσαμε και δευτερόλεπτα στην εισαγωγή) αλλά και με την νέα δισκογραφική τους δουλειά.
Κάμερα σε μένα και τρέχουμε στην εμβληματική συναυλία των Gojira! Εντάξει δεν θα πω ψέματα.. πρώτη φορά τους είδα και έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Μπορεί τα φωνητικά του Joe Duplantier να μου θύμισαν Ghost, Korn ίσως και λέω ίσως και Sepultura (κράτα το αυτό και θα σου εξηγήσω μετά γιατί), η μουσική τους όμως έχει ένα δικό τους καθαρό στίγμα. Και όλοι χτυπιούνται εντός εκτός και επί τα αυτά σκηνής και να οι φωτιές και τα καπνογόνα, και να τα headbanging και τραντάζεται το χώμα. Ένας μεγάλος κύκλος για να χυθεί αίμα με τα Silvera και Stranded ενώ οι φωτιές επάνω στην σκηνή σε άγγιζαν από χιλιόμετρα.
Ξεκίνησαν με το Only Pain ενώ στην συνέχεια ακολούθησαν τα The Heaviest Matter Of Universe, Flying Whales, The Cell, Shooting Star και Toxic Garbage Island.
Λίγο πριν το κλείσιμο ο Joe Duplantier (vocals) και ο Mario Duplantier (Drums) άλλαξαν ρόλους επί σκηνής και ζήσαμε κάτι μοναδικό για να έρθει και να ολοκληρώσει (εδώ σε θέλω κάβουρα) με το Territory των Sepultura.
Επιστρέφουμε για τελευταία φορά στην μεγάλη σκηνή για να συναντήσουμε τους Evanescence.
Τα χρόνια πέρασαν, το πάθος μου για αυτούς η αλήθεια είναι πως έσβησε, κάτι που όμως είδα στην συναυλία αλλά και την επόμενη ημέρα, αναζοπύρωσε σε αρκετούς. Με ένα όχι και τόσο δυναμικό ξεκίνημα και το Everybody’s Fool να ζωντανεύει μπροστά μας. What You Want και Going Under, έφταναν για να πάρουν μπρος και με λίγο σπρώξιμο που βοήθησε στο ζέσταμα της φωνής της Amy με το The Other Side, το Lithium και το My Heart Is Broken.
Πιθανόν να μου λείπει η παλιά ομάδα, πιθανόν να μου λείπουν οι πρώτοι δίσκοι ακόμα τα χρόνια πίσω μου.
Ξέρεις τι δεν θα μου λείψει από εκείνη την ημέρα; Ο καύσωνας Noizers μου, που με έκανε να χάσω μια ημέρα και τόσες μπάντες.
Ευχαριστούμε πολύ για το φωτογραφικό αρχείο την Αφροδίτη Ζαγγανά.
