Την Παρασκευή 22/02 βρεθήκαμε στο Κύτταρο για να απολαύσουμε τον Martin Turner, έναν καλλιτέχνη που ο χρόνος δεν τον έχει επηρεάσει καθόλου, είναι ακμαίος, έχει ενέργεια μικρού παιδιού και με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας μας χάρισε ένα εκπληκτικό μουσικό βράδυ.
Ο Martin Turner μας ταξίδεψε στα μονοπάτια που διέσχισαν πριν από 50 χρόνια οι Wishbone Ash χαρίζοντας στην μουσική σκηνή συνθέσεις αναλλοίωτες στο χρόνο.
Στη σκηνή του Κυττάρου ανέβηκαν για να ζεστάνουν το κοινό οι δικοί μας Bag Of Nails.
Για να είμαι ειλικρινής τα παιδιά δεν τα ήξερα αλλά με την ολοκλήρωση του set τους ήμουν πολύ χαρούμενος που τους είδα Live.
Από την πρώτη νότα κέρδισαν το κοινό που ανταπέδωσε και με χειροκρότημα αλλά καταλάβαινες ότι η μουσική ερχόμενη στα αυτιά μας είχε ανταπόκριση σε όλο το κορμί μιας και «λικνιστήκαμε» με τις συνθέσεις τους.
Ωραία riff, με μεγάλα solos που σου έδιναν την αίσθηση του τζαμαρίσματος, με πολλή ενέργεια κατάφεραν να μας κρατήσουν ζεστούς χωρίς να υπάρξει στιγμή που να πεις, αναρωτηθείς, πότε τελειώνουν.
Κατά τις 23:10 και κάτι, ανέβηκε στην σκηνή ο Martin Turner με τους καταπληκτικούς μουσικούς που ολοκληρώνουν το σχήμα.
Νομίζω ότι και τις 2 ώρες και βάλε που έμειναν στην σκηνή καθήλωσαν το γεμάτο club με τις υπέροχες συνθέσεις των Wishbone Ash.
Όταν ακούς κομμάτια όπως “The King Will Come”, “Warrior”, “Blind Eye”, “Throw Down The Sword”, “Blowin’ Free” θα ταξιδέψεις μέσα στο χρόνο, εκτελεσμένα άψογα όλα, φωνητικά, δισολιές, solos, δεμένα με τελειότητα, λες και ακούγαμε cd.
Ο Tim Brown στα drums κυριολεκτικά ζωγράφιζε, στις κιθάρες ο Danny και ο Misha μας μάγεψαν και ο Turner ως ένας από τους μεγαλύτερους μπασίστες της μουσικής σκηνής μας χάρισαν ένα δίωρο υπερθέαμα, με μόνο όπλο την απλότητα, χωρίς εφέ, χωρίς εντυπωσιακά φώτα, χωρίς εκρήξεις, χωρίς φωτιές, χωρίς video, με την συνθετική πανδαισία μιας εκ των κορυφαίων γκρουπ που μίλησαν μέσα από τις συνθέσεις τους.
Όσοι βρεθήκαμε στο Κύτταρο την Παρασκευή το βράδυ με το κλείσιμο της βραδιάς νομίζω ότι χαράκτηκε στο μυαλό μας και στα αυτιά μας ένα μουσικό ταξίδι που όσες φορές και να το δούμε πάλι δεν θα το χορταίνουμε.
Κείμενο: Γιώργος Κοτροζίνης
Φωτογραφία: Δημήτρης Μπαλαμπάκης
