Ανταπόκριση : Leprous – Klone – Maraton: Όταν το progressive συνάντησε το Αθηναϊκό κοινό

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020. Αυτή η μέρα θα χαραχτεί ως η μέρα που μου άνοιξε τους ορίζοντες και κατάλαβα το μεγαλείο της progressive μουσικής. Δήλωνα, δηλώνω και θα δηλώνω λάτρης της progressive εδώ και χρόνια και για αυτό ευθύνεται ο ξάδερφός μου και ο Ορφέας Σπηλιωτόπουλος, κάπου κάποτε στο Texas όταν έπαιξε για πρώτη φορά Tesseract στο Headbanger’s Ball του MTV. Τότε δε θα μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι σήμερα, εν έτη 2020 οι αγαπημένες μου μπάντες σχεδόν είναι από τον χώρο του progressive. Μία εκ αυτών είναι οι Leprous, όπου δυστυχώς δεν είχα δει ποτέ μέχρι και το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020. Και λέω δυστυχώς, γιατί όσοι είμασταν εκείνη τη μέρα εκεί, ακόμα παραμιλάμε.

(Ορφέα, θα σε ευχαριστώ για πάντα για αυτό το δώρο τότε)

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. .. Πρώτοι βγήκαν ότι MARATON. Μία νεοσύστατη μπάντα από την Νορβηγία, μιας και ιδρύθηκε το 2018,  με περσινό ντεμπούτο τους τον δίσκο με όνομα “Mεta”. Δηλώνουν ότι έχουν επιρροές από A-ha, Leprous και Muse. Και πολύ καλά κάνουν και μάλιστα φαίνεται! Δε ξέρω τι να πω για αυτά τα παιδιά… Ήταν η καλύτερη έκπληξη της βραδιάς, στη λογική ότι δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν. Πολύ καλά φωνητικά σε σημείο όπου δε πίστευα αυτό που άκουγα, ο ήχος ήταν λίγο ασταθής, τα τύμπανα ακούγονταν πολύ δυνατά (δε με χάλασε!), τα πλήκτρα τα έχανα σε πολλές στιγμές, όπως επίσης και την κιθάρα. Μπορούσες να δεις ότι δεν είχαν ακόμα συνοχή on stage ακόμα, αλλά έχουν σωστό υλικό και πιστεύω ότι θα πάνε μπροστά! Fredrik Bergersen Klemp, παρέδωσες μαθήματα φωνητικής, επικοινωνίας με το κοινό και πρωταγωνίστησες!

Setlist:

Prime
Almost Human
Seismic
Change Of Skin
Mosaic
Altered State
Spectral Friends

photos : Ιωάννα Γκόγκου

Μετά ήρθαν οι KLONE. Αυτούς τους Γάλλους ήθελα να τους δω ξανά πάρα πολύ, χωρίς να είμαι φαν του ήχου τους, γιατί τελευταία φορά που τους είδα ήταν με τους Orphaned Land το 2013. Θυμάμαι τότε είχαν μεταδώσει τον ατμοσφαιρικό τους ήχο στο χώρο. Φέτος, το κατάφεραν επίσης με επιτυχία, έχοντας κερδίσει περισσότερους φανς σε σχέση με το 2013 και με το Αθηναϊκό κοινό να τους δέχεται πολύ καλύτερα από ότι τότε, αλλά και με τον δίσκο “Le Grand Voyage” στη φαρέτρα τους, να δίνουν μία εμφάνιση με μεγάλη δόση λεπτομέρειας και ωριμότητας. Καλά δεμένη μπάντα με συνοχή και στιβαρότητα, με το κάθε μέλος να ξέρει τι κάνει on stage και με εμφανώς καλύτερο ήχο από ότι οι MARATON. Λίγο Porcupine Tree στα κιθαριστικά μέρη σε συνδυασμό με Gojira και έντονα heavy στοιχεία, αλλά με συναισθηματικό άξονα το progressive των Pink Floyd. Bravo, KLONE. Merci beaucoup et à bientôt!

Setlist:
Yonder
The Great Oblivion
Rocket Smoke
Breach Into the Void
Sealed
Give Up the Rest
Immersion
Nebulous
Silver Gate
Grim Dance
Army of Me

photos : Ιωάννα Γκόγκου

Στις 22.00 βγήκαν οι Leprous. Δε τους είχα δει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια που έχουν έρθει Ελλάδα και κάθε φορά ο λόγος ήταν ότι ήμουν πάντα άρρωστη. Αυτή τη φορά είπα ότι δε θα τους χάσω για κανένα λόγο. Ήταν ένα live που περίμενα πολύ καιρό. Πάρα πολύ καιρό για την ακρίβεια και μιας και ο τελευταίος τους δίσκος με τίτλο “Pitfalls” ήταν στο top 10 των αγαπημένων μου για το 2019, δε θα μπορούσα να διαχειριστώ εύκολα το να λείπω. Ε, ναι, ευτυχώς που ήμουν εκεί και έζησα αυτή την εμπειρία! Θεωρώ ότι το Fuzz μάζεψε πάνω από 1000 άτομα και όσοι είδαμε με τα μάτια μας και ακούσαμε με τα αυτιά μας τους Leprous, θεωρώ ότι ακόμα παραμιλάμε. Από αυτό το live κατάλαβα ότι το κοινό της Ελλάδας και οι Leprous έχουν δημιουργήσει δεσμούς πολύ δυνατούς και το γιατί θα το δείτε ή μάλλον θα το διαβάσετε παρακάτω. Ο Einar Solberg σε μία ομιλητική διάθεση και με αρκετό χιούμορ, αλλά και με ένα χαμόγελο που φώτιζε όχι μόνο το πρόσωπό του, αλλά και εμάς τους θεατές. Οι αυτοσχεδιασμοί της φωνής του Einar, το γεγονός ότι όλη η μπάντα παίζει κάθε όργανο on stage, το τσέλο όπου δίνει την δόση δραματικότητας που διέπει τον ήχο των Leprous, το πόσο σκληρά έχουν δουλέψει για να μπορέσει να βγει ο άρτιος ήχος που είχαν μαζί με την σκηνική τους παρουσία, είναι μερικά από τα στοιχεία που έκαναν την εμφάνισή τους μοναδική.

Οι Leprous παρέδωσαν μαθήματα σε όλη τη διάρκεια του live, ξεχωρίζοντας στα εξής: “Below”, “From the Flame”, “Alleviate”, “Distant Bells”, “Stuck”, “The Price”. Να τονίσω ότι ο Einar ζήτησε «Συγγνώμη» από τους συμπαίκτες του, που τους ανάγκασε να μάθουν να παίζουν πλήκτρα. Αυτό που γινόταν επί σκηνής ήταν κάτι φανταστικό; όλοι πηγαινοερχόντουσαν πάνω στη σκηνή και έπαιζαν τα πάντα. Αυτό θα πει σάρωμα, όχι αστεία!

Στο “The Price” ο Einar πριν το τέλος του κομματιού παραπάτησε και έπεσε το photo pit, παίρνοντας μαζί τα πλήκτρα του, χωρίς να χτυπήσει (ευτυχώς!!) και μας ρώτησε πως νιώθουμε που έζησε την πιο ντροπιαστική στιγμή της ζωής του. Το Fuzz κοκκίνησε στο “The Sky Is Red” το οποίο είναι προσωπικό αγαπημένο, το απόλαυσα και με το παραπάνω. Ένας Einar Solberg που ήταν λες και είχε μεταφερθεί σε άλλο κόσμο και ένας Baard Kolstad σε παροξυσμό. Μας χαιρέτησαν και έφυγαν. Ή έτσι νόμιζαν τουλάχιστον! Κάπου εκεί μέσα στα παρακαλετά, τις φωνές και τα “LE-PROUS-LE-PROUS-LE-PROUS”, οι Leprous επέστρεψαν και έπαιξαν ένα ακόμα τραγούδι. Δε περίμενα ότι live μπορούσε να γίνει ακόμα καλύτερο! Ο κόσμος ζήτησε το “Slave” -ήμουν μέσα σε αυτούς που το φώναζαν- και  οι Leprous το έπαιξαν. Να σημειώσω ότι αυτό δεν έχει γίνει ξανά σε καμία συναυλία στην περιοδεία τους. Όχι μόνο, το να παίζουν τραγούδια που ζητάει το κοινό, αλλά και να παίζουν extra τραγούδια πέρα από το setlist.

Ο θεότρελος Baard έκανε stage diving, χωρίς μπλούζα και έζησε το ροκσταριλίκι του όπως ακριβώς του αρμόζει, προτρέποντας την μπάντα να κάνει το ίδιο, ειδικότερα τον Einar, ο οποίος του απάντησε πως «Έχω ήδη κάνει την μη εθελοντική μου πτώση για απόψε, οπότε ας να μη γίνω παραπάνω ρεζίλι». Έτσι έκλεισε η βραδιά και ομολογώ ότι οι Νορβηγοί Leprous με άφησαν άφωνη και με τρομερή ανυπομονησία να τους δω ξανά! Ser deg snart, Einar,Tor, Øystein, Baard & Simen!

Υγ. Σας αρέσει ή δε σας αρέσει, οι Leprous έχουν αποδείξει ότι αξίζουν και με το παραπάνω να έχουν μία θέση στην κορυφή του Progressive ήχου και να αποτελούν μία μπάντα παράδειγμα ως προς την ποιότητα που προσφέρουν στον ακροατή και την επιμέλεια που έχουν On stage. Όταν αποφασίσουμε να βγάλουμε τις παρωπίδες μας και πάρουμε μαθήματα από ανθρώπους-καλλιτέχνες  που είναι καλύτεροι από εμάς, τότε η ελληνική μουσική σκηνή έχει όλα τα φώτα να βγάλει μπάντες βεληνεκούς. Αλλά πρέπει να μάθουμε να ακούμε, να αποβάλλουμε τον εγωισμό μας και να δεχτούμε ότι κάποιος όχι απλά είναι καλύτερός μας, αλλά έχει δουλέψει περισσότερο. Γιατί αν όλοι εσείς που κάνετε κριτική ήσασταν καλύτεροι, δε θα είχατε να βγάλετε δίσκο από το 1997 ή το τελευταίο Single σας ήταν το 2014.

ΜΦΧ,

Setlist:
Below
I Lose Hope
Stuck
The Valley
Foe
The Flood
From the Flame
Observe the Train
Alleviate
The Cloak
Distant Bells
Encore:
The Price
The Sky Is Red
Encore 2:
Slave

photos : Ιωάννα Γκόγκου