Πέρασε ένα χρόνος από την ημέρα που έδωσε συναυλία στο Κύτταρο για την παρουσίαση δίσκου “Άνθρωπος μονάχος”, ο Λεωνίδας Μπαλάφας και έχω να πω, πως αυτή την φορά, έδωσε τον καλύτερο του εαυτό στο Piraeus 117 Academy!
Βρεθήκαμε την Παρασκευή 7 Φλεβάρη, σε κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν περιμέναμε ότι θα είχε τόσο καλή εξέλιξη. Κάτι που το είχαμε άγχος, όπως και ο ίδιος, καθώς αν συγκρίνουμε το τότε με το σήμερα, όλα μοναδικά. Όχι μόνο από την σκηνική παρουσία αλλά και από το σύμπλεγμα των όσων βιώσαμε.
Είχε ήδη ανακοινωθεί πως στο πλευρό του θα βρίσκεται και η παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου, κάτι που σίγουρα το έκανε εναλλακτικό από μόνο του. Τι θα μας κέντριζε το ενδιαφέρον όμως;
photos : Δέσποινα Σταματάκη
Η γνωστή συμμορία πλέον: Χρήστος Κυριαζής (Σαξόφωνο), Παντελής Πέτρου (Μπάσο), Σπύρος Βρυώνης (Ηλεκτρική κιθάρα), Νίκος Χριστόπουλος (Τύμπανα), Νίκος Μέρμηγκας (Μπουζούκι), Κυριάκος Πέτρου (Βιολί), και Νάσης Αρσένης (Κρουστά), βρέθηκε επί σκηνής για να παρουσιάσει κάτι φρέσκο. Όχι απλά μας ζέσταναν μουσικά εκείνο το παγωμένο βράδυ αλλά μας ξεσήκωσαν σε σημείο να χορέψουμε!
Με έναρξη το “Λιμανάκι των Ψαρών” και τραγούδια του ίδιου ρυθμού, μπήκαμε στο κομμάτι “Καλά παιδιά”, για να κάνει την εισαγωγή του και η παιδική χορωδία του Σπύρου Λάμπρου. Παιδιά όλων των ηλικιών με πολύχρωμα ρούχα και φωνές που σε έκαναν να ανατριχιάζεις. Το “κούλαρε” ήταν μάλλον κάτι που χρειαζόμασταν όλοι για να πάρουμε μπρος αλλά και για να γυρίσουμε κάποιοι στο ποίημα του ανθολογίου “Ντίλι ντίλι”, που ναι, έγινε μελοποίηση! Εντάξει νομίζω κάπου εκεί κάποιοι είδαμε της ηλικιακές μας διαφορές, που δεν είναι κακό, αλλά ένα πόνο στο στήθος το είχα…
photos : Δέσποινα Σταματάκη
Από τον κλασικό αγαπημένο και παλιό “Πυροσβεστήρα”, που έδεσε προκλητικά θα έλεγα με το “Tequila” και τον Λεωνίδα Μπαλάφα να έχει ξεπεράσει το άγχος του και να έχει μπει στο κλίμα, σπάζοντας τον πάγο με αστεία.
Νομίζω τα καλά ξεκίνησαν όταν βγήκε στη σκηνή ο Θανάσης Βασιλόπουλος με το κλαρίνο, για μια “Ζυγαριά” και ένα χασαποσέρβικο που μάλλον ξεσήκωσε απλά το πλήθος που πλέον είχε γεμίσει τη μουσική σκηνή.
Κάτι που ίσως κάποιοι περίμεναν, ήταν και η διασκευή στο ποίημα του Κωστή Παλαμά “Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι”, με τον δικό του τρόπο και νότα, που δεν ήταν καθόλου ξένη στα αυτά μας.
Μια ευχή σε όλους με το “Να σταθώ στα πόδια μου” και με τραγούδια για ερωτευμένους με το “Μπαλωμένη καρδιά”.
Το κλίμα για αρχή ήταν κάπως μαζεμένο και άβολο να πω, αλλά αυτό ήταν μέχρι να φτάσει δέκα η ώρα και να αρχίζει να μαζεύει κόσμο. Μετά χαθήκαμε μέσα στο πλήθος.
