Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα ήταν ελάχιστες οι φορές που τραβήχτηκα μέχρι τη Θεσσαλονίκη για μια συναυλία, έχοντας δηλαδή αυτό ως μοναδικό σκοπό επίσκεψης. Και ξαφνικά εμφανίζονται απανωτές μέσα στον Ιανουάριο, με όλες να είναι αξιολογότατες, οπότε έπρεπε να γίνει μια επιλογή… Με βάση το πλήρες πακέτο και το γεγονός ότι τους υπόλοιπους τους είχα δει τουλάχιστον μια φορά, η επιλογή ήταν προφανής. Kreator – Vader – Dagoba λοιπόν και ετοιμαστήκαμε για ένα καλώς εννοούμενο «πολεμικό» κλίμα…
Όλα συνηγορούσαν για μια πολύ ωραία εμπειρία, με τους Γερμανούς ηγέτες του Ευρωπαϊκού thrash να έχουν στις αποσκευές τους έναν πολύ ωραίο δίσκο που μπήκε σε πολλές λίστες για τα κορυφαία albums του 2017, ενώ οι Πολωνοί deathsters σε αυτή την περιοδεία αποτείνουν φόρο τιμής στο ντεμπούτο τους “The Ultimate Incantation”, γιορτάζοντας τα 25 χρόνια από την κυκλοφορία του και παίζοντας το στο σύνολό του. Από την άλλη, έχουμε τους Γάλλους Dagoba να έρχονται πρώτη φορά στη χώρα μας, άρα θα θέλουν να κάνουν μια πολύ καλή εντύπωση, σωστά?
Η βραδιά πάντως αρχίζει με ένα απρόοπτο, αφού τελευταία στιγμή άλλαξε ο χώρος διεξαγωγής της συναυλίας, με την μεταφορά της από το Principal Club Theater στο FIX. Βέβαια απ’ότι φαίνεται αυτή θα είναι μια (ημι?)μόνιμη αλλαγή, όπως δηλώνεται και στη σελίδα του venue στο Facebook. Ο κόσμος πάντως δεν το ήξερε και οι περισσότεροι πηγαίνουν πρώτα στην παλιά τοποθεσία και έπειτα στο FIX. Μικρό το κακό, μιας και η απόσταση είναι εύκολα περπατήσιμη. Αρκετός κόσμος έχει μαζευτεί από το ξεκίνημα, ενώ νωρίς ανέβηκαν στη σκηνή και οι Dagoba, κάτι που έκανε αρκετούς θεατές να χάσουν 1-2 τραγούδια στην αρχή.
Παρόλο που έχουν κι αυτοί νέο δίσκο, επιλέγουν να ξεκινήσουν με το “I,Reptile” από το “Post Mortem Nihil Est” του 2013, και σκέφτομαι ότι μάλλον δεν θα ακούσω το “Yes We Die”… ας είναι, δεν μπορείς να ξεκινάς μια συναυλία με αρνητικές σκέψεις! Ο κόσμος πάντως δεν νοιάζεται και πολύ για τις δικές μου επιθυμίες μιας και απολαμβάνει από την αρχή τους Γάλλους και αυτοί είναι αποφασισμένοι να κερδίσουν και νέους οπαδούς. Παρεμπιπτόντως, υπάρχουν αρκετοί νέοι στον χώρο και εννοώ μέχρι και παιδιά Λυκείου, κάτι που χτυπάει πολύ ωραία στα μάτια μου! Ακόμα πιο πίσω στην καριέρα τους για τη συνέχεια, με το “The Man You’re Not” να μας πηγαίνει πίσω στο 2008… Πολύ καλό το light show και η μπάντα απολαμβάνει να βρίσκεται στη σκηνή, με αρκετούς στο κοινό, από αυτούς που δεν είναι εξοικειωμένοι με τον ήχο τους, να ανταποκρίνονται στο μοντέρνο και groove-ατο metal της. Κάπου πρέπει να εκπροσωπηθεί και ο περσινός και πιο πρόσφατος δίσκος, “Black Dawn”, με το “Inner Sun” να δείχνει στο έπακρο την τωρινή μουσική κατεύθυνση της μπάντας. Καιρό έχω να δω το κοινό να ανταποκρίνεται στα καλέσματα για sing-along στην πρώτη μπάντα, σε τέτοια έκταση, άξιοι! Το setlist τους βέβαια δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ, έχοντας τα «θηρία» να ακολουθούν, οπότε ακολουθούν με συνοπτικές διαδικασίες τα “When Winter…”, “Epilogue/The Sunset Curse” και “The White Guy (And The Black Ceremony)”, με τους Dagoba να δηλώνουν πολύ ευχαριστημένοι από την αντιμετώπιση του κόσμου και οι οπαδοί να ανταποδίδουν με ζεστό χειροκρότημα.
Σειρά παίρνουν οι Vader, έχοντας βέβαια άλλο αέρα, αυτόν της χρόνιας εμπειρίας. Δεν περιμένουμε πολλά λόγια, ένας χαιρετισμός “Thessaloniki, are you ready? It’s time to die…” και αρχίζουν οι ομοβροντίες τους. Την τιμητική του έχει το ντεμπούτο τους “The Ultimate Incantation” αφού τα 25 του γενέθλια γιορτάζουν και το παίζουν στο σύνολό του, οπότε πιάνουν με τη σειρά τα κομμάτια και τα εξαπολύουν στον κόσμο που επιδίδεται στις αγαπημένες αθλοπαιδιές τέτοιων συναυλιών… headbanging και moshing! Η αλήθεια είναι ότι έχουν καλύτερο ήχο από τους Dagoba και το deathrash τους φτάνει αυτούσιο στα αυτιά μας, ενώ αρκετοί κάνουν λόγο για τις έντονες Slayer-ικες «αναφορές» στην εκτέλεση των κομματιών. Κανένας από αυτούς όμως δεν είπε ότι αυτό είναι κακό… Όσο προχωρά η εμφάνισή τους, τόσο πωρώνεται κι ο κόσμος και σε αυτό βοηθά και η μικρή σχετικά διάρκεια αρκετών κομματιών. Να που όμως δεν μένουν μόνο στο ντεμπούτο τους, αλλά καταφέρνουν να χωρέσουν στο setlist τους και άλλες περιόδους της καριέρας τους με τραγούδια όπως τα “Triumph Of Death”, “Send Me back to Hell” – όπου ο Piotr μας ευχαρίστησε εντυπωσιασμένος και αναρωτώμενος αν είμαστε έτοιμοι για τους «θεούς της βίας» (a.k.a. Gods Of Violence, ο τίτλος του πιο πρόσφατου δίσκου των Kreator) και προλόγισε το τραγούδι ως το τελευταίο τους – αλλά και το “Cold Demons” – που δεν το προλόγισε αλλά ήρθε ως…bonus. Αξιοσέβαστοι και αξιομαχότατοι παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, μιας και ο death metal χώρος δεν είναι και ότι πιο ανώδυνο…
Ήρθε όμως η ώρα για την εμφάνιση των Kreator, με την μπάντα να παίρνει τη θέση της στη σκηνή μπροστά από το επιβλητικό πανό με το εξώφυλλο του “Gods Of Violence” που καλύπτει όλο τον τοίχο από πίσω, αλλά και μπροστά από τις 4 πύλες – οθόνες που έχουν τοποθετηθεί από την αρχή και έχει φτάσει η στιγμή να μπούνε σε λειτουργία. Με την άνεση που τους παρέχει η εμπειρία τους στις σκηνές τόσο του κόσμου γενικά, όσο και της Ελλάδας ειδικότερα, αλλά και τη σιγουριά της υπεροχής τους, βγαίνουν στον κόσμο που τους υποδέχεται με ζητωκραυγές και ιαχές “Kre – a – tor“ . Αρκετά νέα παιδιά στο μπροστά μέρος της αρένας, που μπορεί να έχουν δεθεί με τους Kreator λόγω των 2-3 τελευταίων δίσκων τους, αλλά από κάπου πρέπει να αρχίσει και ο εκάστοτε οπαδός, σωστά? Κι αν κρίνω από την συμπεριφορά τους σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, μια χαρά ανταποκρίνονταν και στα παλαιότερα κομμάτια… Να μην προτρέχω όμως, είμαστε στην αρχή και το “Phantom Antichrist” τα καταφέρνει μια χαρά να μας βάλει στο κλίμα που θέλουν οι Kreator, καθώς είναι από τα τραγούδια που είναι γραμμένα για να συμμετέχει ο κόσμος με τη φωνή του συναυλιακά. Μαζί με τον κόσμο πάντως από την πρώτη στιγμή απολαμβάνει και η μπάντα, επιδιδόμενη σε headbanging επί σκηνής, πυροβολώντας μια μίξη τραγουδιών από το τελευταίο αλλά και παλαιότερους δίσκους, όπως τα “Hail To The Hordes”, “Enemy Of God”, “Satan Is Real”… Συνεχείς οι προτροπές του Petrozza για κάθε είδους ευγενούς κλωτσοπατινάδας, με τη μορφή mosh pit, circle pit, wall of death, και ο κόσμος ανταποκρίνεται ευχαρίστως. Στο “Civilization Collapse” δε, εκτός από το τραγούδι, έχουμε και το video clip στις προαναφερθείσες οθόνες, όπου βλέπουμε τις γνώριμες εικόνες από επεισόδια στην Ελλάδα μεταξύ διαδηλωτών και Αστυνομίας που έχουν συμπεριληφθεί, όσοι τέλος πάντων προσέχαμε και κατά κει…
“People Of The Lie” στη συνέχεια, πριν εμφανίσει στη σκηνή ο Mille την σημαία με το λογότυπο “Flag Of Hate” , σηματοδοτώντας την εκτέλεση του ομώνυμου τραγουδιού, αφού πρώτα όμως ζητήσει – λάθος, απαιτήσει – τις κραυγές του κόσμου που βρισκόταν στον πάνω όροφο και πίσω… ιαχές από τους πίσω, ιαχές από τους μπροστά και αφού έμεινε ικανοποιημένος από τη συμμετοχή, μπαίνουμε στο τραγούδι, για να ακολουθήσει ένα από τα ποιο συναυλιακά κομμάτια τους…“Phobia” λοιπόν, με φώτα, καπνούς, τον κόσμο να κραυγάζει και να ακολουθεί τον Petrozza. Μια μικρή παρένθεση εδώ, για να αναφέρω ότι αν κάποιος ήθελε να κάνει ένα διάλειμμα από την ένταση, μπορούσε απλά να κοιτάει τον Sami-Yli (ο έτερος κιθαρίστας), ο οποίος είχε μια ήρεμη έκφραση στο πρόσωπο και ένα χαμόγελο, λες και έβγαινε βόλτα… φαντάζομαι στους Kreator έτσι αρέσει η Ελλάδα, όποτε έρχονται για συναυλίες, μια βόλτα να δούνε καλούς φίλους, πιστούς οπαδούς και να περάσουνε πολύ ωραία μαζί! Κλείνει η παρένθεση και συνεχίζουμε με πρόσφατα κομμάτια, αλλά και το “Total Death” από το μακρινό 1985. Ανοίγει δεύτερη παρένθεση εδώ… φαντάζομαι και πάλι ότι μερικοί old-school οπαδοί τους θα ρουθούνιζαν επιδεικτικά σε ένα τέτοιο setlist, αναφερόμενοι στο ότι οι νέοι και μικροί θεατές ξέρουν μόνο τα κομμάτια της τελευταίας 7ετίας – 8ετίας… ε δεν είναι και κακό αυτό, μην μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν και ας αφήσουμε τον καθένα να απολαμβάνει αυτό που ξέρει. Εμένα προσωπικά μου άρεσε που είδα νέα παιδιά να πληρώνουν 25-30 ευρώ για να έρθουν να δούνε τη μπάντα που γουστάρουν (κλείνει και αυτή η παρένθεση).
Ο ήχος σαν να έχει μπουκώσει κάπως αλλά δεν πτοείται ο κόσμος που σε κάθε προτροπή της μπάντας για circle pit ακολουθεί πιστά, καθώς ακολουθούν “hits”όπως τα “From Flood Into Fire”, “Hordes Of Chaos”, “Violent Revolution” και “Totalitarian Terror”, που κλείνει και το βασικό μέρος της εμφάνισης των Kreator. Το encore βέβαια είναι σίγουρα…σίγουρο, απλά δεν ξέρεις πόσα ακόμα θα παίξουν… ή μάλλον κι αυτό μπορεί να το ξέρεις, στην εποχή της τεχνολογίας. Όπως και να’χει, οι Γερμανοί ξανάρχονται (sic) και αφιερώνουν το επόμενο κομμάτι σε κάθε ένα μέλος της original σύνθεσης των Motorhead που πλέον κανένα δεν βρίσκεται κοντά μας, αλλά και στον καλό του φίλο, όπως αναφέρει ο Mille, Martin Eric Ain (κιθαρίστας των Hellhammer – Celtic Frost, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Οκτώβριο). Φυσικά ο λόγος για το “Fallen Brother”, με εικόνες εκλιπόντων μουσικών να περνάνε από τις οθόνες και νομίζω ότι έπιασα και την εικόνα του Leonard Cohen ανάμεσά τους! Και το επόμενο τραγούδι όμως είχε αφιέρωση, καθώς το “Betrayer” έχει την Ελλάδα και τους εδώ οπαδούς ως τιμώμενα πρόσωπα. Το κλείσιμο όμως ανήκει σε άλλο ιστορικό τραγούδι της καριέρας τους, στο οποίο ο Petrozza απαιτεί τον πιο «άγριο» wall of death της βραδιάς, και παρά την εξουθένωσή του, ο κόσμος ανταποκρίνεται και εδώ, καθιστώντας το “Pleasure To Kill” ιδανικό κλείσιμο.
Εν ολίγοις, από τη βραδιά συνολικά πήραμε αυτό που περιμέναμε νομίζω. Είδαμε ένα συγκρότημα που κέρδισε νέους οπαδούς με την πρώτη του εμφάνιση στην Ελλάδα, είδαμε μια σταθερή αξία του χώρου να αποδεικνύει ότι είναι αειθαλής και κραταιά, είδαμε και τους headliners να ανταπεξέρχονται με επαγγελματική ακρίβεια στις απαιτήσεις της πλειονότητας των θεατών που ήρθαν να τους ακούσουν. Αν με χάλασε κάτι, αυτό είναι η υψηλή τιμή στο merchandise, καθώς δύσκολα κάποιος που έχει δώσει ήδη 30 ευρώ για το εισιτήριο, θα μπορέσει να πάρει t-shirt με 20-25-30 ευρώ, αλλά αυτό είναι παρελκόμενο και μη βασικό κομμάτι μιας εμφάνισης. Μιας εμφάνισης που έκανε τον κόσμο να περάσει καλά και εμένα προσωπικά με εξέπληξε ευχάριστα, όσον αφορά την σύνθεση και τη συμμετοχή του κόσμου, ειδικά συγκρινόμενη με άλλες, σχετικά πρόσφατες συναυλίες περισσότερο η λιγότερο διάσημων συγκροτημάτων…
