Ανταπόκριση: Ejekt Festival 2019 The Cure, Michael Kiwanuka, Ride, Khruangbin

Ooo hello guys! Long time no see, right?

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που έχω υπάρξει στο Afternoiz και τι καλύτερο από το να επιστρέφεις σπίτι σου; Ειδικά, όταν επιστρέφεις για να γράψεις για τους Cure!

Ο δίσκος Disintegration κλείνει φέτος 30 χρόνια. Οι Cure κάνουν περιοδεία για να γιορτάσουν τα 40 χρόνια ως μπάντα. Το Eject κλείνει 15 χρόνια στο ελληνικό φεστιβαλικό σκηνικό. Πολλές γιορτές έπεσαν μαζί τη βραδιά της 17ης Ιουλίου! Θεωρώ όμως ότι ήταν ακόμα μια γιορτή; εκείνη της pop-post-goth μουσικής (όπως θέλετε πείτε το!). Αν εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές ήσουν εκεί, θα είδες την ένωση των δύο γενεών: των γονιών μας και εμάς των νεότερων. Καταλάβαινες από τον κόσμο ότι γιορτάστηκε η διαφορετικότητα, η πλήρης διαγραφή του χάσματος γενεών (έστω για 2 ώρες και είκοσι λεπτά) και φυσικά, η ανεμελιά της χαρμολύπης.

Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν κατάφερα να παρακολουθήσω όλο το φεστιβάλ. Αλλά απόλαυσα με την καρδούλα μου τους Cure και από ότι κατάλαβα το απόλαυσαν και αυτοί! Πήγα στη Πλατεία Νερού στις 9.45 και συνάντησα μία παρέα φίλων, όπου με ενημέρωσαν ότι θα είναι εκεί. Θα πήγαινα μόνη μου όπως συνηθίζω να κάνω σε συναυλίες που μου αρέσουν. Ξέρεις, πολλές φορές όταν είσαι μόνος σου και ακούς το μπάσο να χτυπάει στην καρδιά, βλέπεις τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία και με άλλο χρωματικό τόνο. Παρ’ όλ’ αυτά, προτίμησα αυτή τη φορά να μοιραστώ τη χαρά μου και την οπτική μου γωνία με τα παιδιά από το «Μπραχάμι».

Όταν έφτασα έπαιζε ήδη ο Michael Kiwanuka και μπορώ να πω ότι δε τον είχα ακούσει ποτέ ξανά (ναι, ναι, ξέρω ντροπή μου!), αλλά ενθουσιάστηκα με τα φωνητικά των τραγουδιστριών του, όπου οι φωνές τους ήταν η επιτομή της μελωδικότητας. Παρατήρησα ότι είχε πολλούς ξένους τόσο από γειτονικές χώρες, όσο και από χώρες που δε λέγονται γειτονικές, όπως η Σουηδία. Ναι, ναι και όμως, ολόκληρη οικογένεια 6 ατόμων συνδύασε διακοπές στην Ελλάδα με τη συναυλία των Cure. Αντικειμενικά, είχε πολύ κόσμο και δε μπορεί να το αρνηθεί κανείς αυτό. Άκουγα από κόσμο που πηγαινοερχόταν κάπου στις 10, ότι τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν! Μπορούσες να χαθείς μέσα στη Πλατεία Νερού με πολύ μεγάλη ευκολία!

Δεν είχα ξαναδεί Cure και ήμουν περίεργη να δω πως είναι από κοντά αυτή η μπάντα. Κάπου εδώ να ενημερώσω τα πλήθη ότι είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες οπότε, αν τα παραπώ λίγο, ε, να με συγχωρέσετε! Όσοι τους είχαν ήδη δει live περίμεναν πολλά, γιατί «Οι Cure είναι απίστευτοι live!!». Όσοι δε τους είχαμε δει live, περιμέναμε επίσης πολλά γιατί θέλαμε να χωρέσουμε μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα όλες εκείνες τις στιγμές που η μόνη μας συντροφιά ήταν το παλιό κασετόφωνο των γονιών μας, με την καταδικασμένη μοίρα να παίζει μόνο Cure, λόγω της κολλημένης κασέτας που έφερε.

Αχ, ο Robert Smith και η παρέα του, μας ισοπέδωσαν! Θα χαρακτήριζα live – roller-coaster, γιατί τη μία πέφταμε και την επόμενη ανεβαίναμε! Έπαιξαν 28 τραγούδια, σε ένα live εφ’ όλης της ύλης, κάνοντας τη Πλατεία Νερού να χορεύει σε ένα ξέφρενο πάρτι μετά το Encore, δηλαδή μετά το Disintegration. Στις 10.30 ξεκίνησαν οι Cure, όπου για 2 ώρες και 20 λεπτά κυρίες και κύριοι, έδωσαν ρεσιτάλ ερμηνείας και διδαχής σε εμάς τα νιάνιαρα! Πολύ καλός ήχος, απίστευτα εφέ φωτισμού σε συνδυασμό με backdrops και πολυκάμερες λήψεις ώστε στις οθόνες να γίνονται εναλλαγές της μπάντας και τους κοινού, ενώ οι Cure να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό! Μακάρι και εγώ στα 60 μου να έχω αυτή την ενέργεια που έβγαλε ο μαυροντυμένος Robert Smith, στέλνοντας φιλάκια με το άτσαλα φορεμένο κόκκινο κραγιόν του και το έντονο μαύρο μολύβι στα μάτια του. Robert Smith άρχοντα, πάρε μας τα υπάρχοντα θα πω, γιατί το αξίζει ο γλυκός μου!

Ξεκίνησαν με το Plainsong και “Sometimes you make me feel, like I’m living at the edge of the world”. Αυτόν τον στίχο θα αφήσω εδώ και δε θα πω τίποτα άλλο για αυτό το άσμα, γιατί μετά θα έρθει το “Pictures of You”. Άκουσα από ένα νεαρό δίπλα μου να λέει «Αν συνεχίσουν έτσι, προβλέπω συγκινήσεις σήμερα». Πόσο δίκιο είχες αδερφέ μου; Αχ ήταν πολλές οι συγκινήσεις! Έπαιξαν το “Love Song” λίγο διαφορετικό από ότι συνήθως, αλλά ήταν πολύ αυθεντικό, μιας και καταλάβαινες στην φωνή του Robert Smith την happy-sad πλευρά της εφηβείας του και εμένα μου υπενθύμισε πως “Whenever I’m alone with him, he makes me feel like I am home again”. Είχε ήδη προηγηθεί το “High” και το “Just One Kiss”. Μετά ήρθε το “Last Dance” και το “Burn” με τον Robert Smith να παίζει φλογέρα, ώστε να ακουστεί ο ήχος πουλιών. Το εκτιμώ ιδιαίτερα το “Burn” μιας και έχει παίξει στην ταινία “The Crow”, όπου είναι αρκετά αγαπημένη μου ταινία.

Για τη συνέχεια το “Fascination Street” και το “Never Enough”, σε ένα διπλό απανωτό σοκ, όπου η φωνή του Robert Smith ήταν λες και δεν έχει περάσει έτος από πάνω της. Μετά, πέσαμε λίγο με το “Push” (δόθηκε μία μικρή έμφαση στον νεοεισαχθέντα Reeves Gabrels), ώστε να ανέβουμε με “In Between Days” και το “Just Like Heaven”, όπου ρίξαμε τον πρώτο μας χορό. Μετά ήρθαν τα “From the Edge of the Deep Green Sea”, “Shake Dog Shake”, “A Night Like This” και «Play for Today», όπου τα χαρήκαμε, μιας και στα τέσσερα ερωτευθήκαμε τα φωνητικά του Robert! Στο “A Forest” που ακολούθησε ένα πράσινο φως με εφέ από δάσος, έπεσε πάνω στη σκηνή και ήταν τόσο έντονη η «αγκαλιά» του κοινού σε αυτό το άσμα ασμάτων, που παραπάνω από 15.000 κόσμος χτυπούσε ρυθμικά παλαμάκια στο μεγαλύτερο μέρος του τραγουδιού.

Μετά από αυτή τη συγκίνηση του “A Forest” προσπαθήσαμε να επανέλθουμε και επανήλθαμε απότομα, καθότι ήρθε το “Primary”. Και όχι πείτε μου, ποιος δεν αγαπάει αυτή την εισαγωγάρα μπάσου που έχει αυτό το τραγούδι; Ευτυχώς που στη παρέα είχαμε καρδιολόγο, γιατί ήρθε το δεύτερο διπλό απανωτό σοκ ήταν το “Want” (να σημειωθεί ότι δεν το παίζουν συχνά) και το “39”. Στη καρδιά με χτύπησε! Ίσως γιατί τα αγαπώ και τα δύο πολύ. Τελείως διαφορετικό ύφος το ένα με το άλλο, αλλά δένουν τόσο αρμονικά μεταξύ τους (από τους δίσκους “Wild Mood Swings” και “Bloodlines” αντίστοιχα), με άρτια φωνητικά και φοβερά κοκκινωπά φώτα, όπου γύρισα και είπα στη Νάντια και τον Δημήτρη δίπλα μου «Το ζείτε και εσείς έτσι; Το ακούτε και εσείς αυτό;».

Το “Disintegration” ήταν το τελευταίο τραγούδι του setlist πριν το encore. Είναι το ομότιτλο τραγούδι του υπερδίσκαρου του 1989. Μετά ήρθε το encore και μαζί του ήρθε το καλύτερο πάρτι του καλοκαιριού. 7 τραγούδια. 7 μεγάλες επιτυχίες. Ένιωσα ότι ήμουν πάλι 16 χρονών! Χοροπήδαγα στον ρυθμό και μαζί μου όλη η Πλατεία Νερού! Και ο Robert Smith χόρεψε κύριες και κύριοι! Χόρεψε και ο μπασίστας Simon Gallup (και εσένα σε αγαπώ!) με τον δικό του τρόπο. Εφέ ιστών αράχνης στο “Lullaby”, ροζ και μπλέ φώτα στο “The Caterpillar” και στο “The Walk” για να δοθεί η δέουσα σημασία στην synth-pop κουλτούρα των Cure του 1984. Χόρεψα τόσο πολύ στο “Friday I’m in Love”, μιας και είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια και επί σειρά ετών ο ήχος κλήσης μου, για να συνεχίσω να τον χορό με το “Close to Me” και το “Why Can’t I Be You?”. Αχ τι τραγούδια, αχ!!! Αγκαλιά με τα παιδιά από το «Μπραχάμι» και με το “Boys Don’t Cry” έκλεισε η βραδιά, αφήνοντας μας με μία ιδιαίτερη χαρμολύπη και με την ελπίδα να μην είναι το τελευταίο τραγούδι αυτό, αλλά το “Let’s Go To Bed”. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, βλέπετε!

Ακολούθησε ένα δίλεπτο βεγγαλικών, όπου έμοιασε με μία υπόσχεση ότι θα έρθουν ξανά στη χώρα μας οι Cure (ίσως; ). Ήταν όντως ήταν μία από τις μεγαλύτερες γιορτές του φετινού καλοκαιριού. Φεύγοντας από το Eject Festival φανερά συγκινημένη, σκεφτόμουν ότι είμαι τυχερή που είδα τους Cure live, γιατί σίγουρα θα είναι ένα από τα live που θα μνημονεύω όταν φτάσω στην ηλικία του πατέρα μου, ο οποίος ακόμα λέει για το live τους το 1985 στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

1. Θα μπορούσα να τους ακούω για άλλες 2 ώρες και 20 λεπτά άνετα.

Φωτογραφίες: Ejekt Festival