Και όμως πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια, που Dirty Granny Tales ανακοίνωσαν την αποχώρηση τους από την Ελλάδα, για να εγκατασταθούν στο Βερολίνο. Και όμως πέρασαν τόσο πολύ τα χρόνια που ξεχάσαμε να ακούσαμε την γιαγιά εκείνη που μέσα από τα σοφά της λόγια, μαθαίναμε, απορροφούσαμε και βιώναμε τις ιστορίες της.
Μας είχε λείψει και αυτό γιατί πραγματικά η χώρα μας, με λύπη το λέω, δεν μπορεί να κρατήσει αξιόλογο κόσμο στο στην τέχνη. εκτός και αν είσαι τριτοξάδερφος του Εθνικού… Και όχι τίποτα άλλο, αλλά θα πρέπει να συνεχίσουμε να ακούμε παραμύθια, ακόμα και μέσα από την Βρώμικη Γιαγιά, που χρόνια πριν μας είχε κακομάθει.
Δεν πάει καιρός που ανακοινώθηκε η επιστροφή τους για λίγες παραστάσεις ανά την Ελλάδα και το “σκοτεινό” αυτό, παράξενο κοινό του, δήλωσε αμέσως ενδιαφέρον.
Εμείς είχαμε την χαρά να τους δούμε από κοντά στην έναρξη της Αθήνας και να βιώσουμε ένα διαφορετικό παραμύθι, που όχι μόνο μας έβαλε σε σκέψεις, όχι μόνο μας άφησε με το στόμα ανοιχτό και τα αυτιά τεντωμένα, αλλά μας άφησε να γίνουμε και κομμάτι του.
Να σημειώσουμε εδώ, πως οι παραστάσεις της Αθήνας, θα συνεχίσουν στο Θέατρο Χώρα στην περιοχή της Κυψέλης, όπου αν δεν κάνω λάθος, είχαν δώσει και κάποιες από τις τελευταίες τους παραστάσεις πριν χρόνια, όπου φέρει τον τίτλο Tellion’s Garden.
Ιδιαίτερος κόσμος περίμενε στην είσοδο του θεάτρου, γιομάτοι piercing, πολύχρωμα μαλλιά και μαύρα ρούχα…. Από 40αρηδες μέχρι 17 ετών. Μα τι κοινό μπορεί να είναι αυτό και που ακριβώς πηγαίνει;
Ίσως σε μια παράσταση που τις αξίζει να περιμένει; Wrong! Δυστυχώς η καθυστέρηση του κοινού έγινε αιτία αργοπορίας της παράστασης, έστω και για λίγα λεπτά. (Sorry παιδιά, αλλά αυτό δεν είναι σεβασμός στον καλλιτέχνη).
Κλασσικά οι Dirty Granny Tales, κάνουν αρκετές αναφορές σε καταστάσεις ναι μεν φανταστικές αλλά διόλου ψεύτικες. Η φετινή παράσταση νομίζω ότι έδωσε το κάτι παραπάνω. Από την πλοκή, που εγώ μετέφρασα, σαν κομμάτια του σήμερα μεταξύ των καταστάσεων που όλοι βιώνουμε είτε μέσα μας, ακόμα και στον πραγματικό κόσμο, που άνετα θα του έδινες και μια κλωτσιά, είτε μέσα στα συναισθήματα μας που ανάγκη έχουν να βγουν αλλά δεν μιλάμε. Αλλά πόσο τελικά τα συναισθήματα μένουν θαμμένα μέσα μας; Οι μνήμες άραγε σβήνουν και αν ναι, τότε τι γίνεται; Παλεύουμε στις σκέψεις μας; Με τον διάβολο που κάναμε την συμφωνία; Ή μήπως με το άλλο κομμάτι του εαυτού μας;
Νομίζω αυτή η παράσταση τα είχε όλα αυτά, κλεισμένα μέσα σε ένα πακέτο.
Φυσικά είναι περιττό να σχολιάσω τα κοστούμια που για ακόμα μια φορά μας άφησαν να τα χαζεύουμε, καθώς επίσης και τα σκηνικά – γραφιστικά.
Αυτό που πραγματικά με έκανε να καρφωθώ, ήταν η χρήση ελληνικών στίχων στα ιδιαίτερα αυτά κομμάτια τους, αφιερωμένα στην ιστορία και τον πρωταγωνιστή με όνομα Φαίδων. Πραγματικά εκεί απογείωσαν την παράσταση, συνδέοντας την όλη ιστορία που διηγούνταν.
Ο Φαίδων που ζούσε στον κόσμο που ζούσε, έδωσε την ζωή ως αντάλλαγμα, για να σωθεί από τις καταστάσεις που ζούσε, μέχρι τον πόλεμο που βίωνε καθημερινά. Ο κόσμος καταστρεφόταν, οι άνθρωποι πλέον σκότωναν όποιον και ότι είχε απομείνει.
Ο Φαίδων, λίγο πριν τον άδικο χαμό του από τον κόσμο, λαμβάνει μια πρόσκληση για ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, που ούτε ο νους μας βάζει. Τίποτα όμως δεν χαρίζεται και όλα έχουν ένα αντίκτυπο.
Όντως μεταφέρεται εκεί που του έταξαν , όντως κάτι άλλαξε, αλλά τα πράγματα δεν πάνε ποτέ έτσι όπως τα έχουμε υπολογίσει… Η προσωπικότητα χάθηκε, ο άνθρωπος χάθηκε και ο Φαίδων έγινε ένα ρομπότ, χωρίς μνήμη και συναισθήματα. Μα μετά από ένα περιστατικό που τον ταρακούνησε, οι μνήμες που σβήστηκαν αρχίζουν να γυρνάνε. (Μήπως κάτι σας θυμίζει στην πραγματική ζωή, μέχρι εδώ;) Και εφόσον συμφώνησες να γίνεις κάτι που ζήτησαν γιατί έτσι σε έκαναν να πιστέψεις, ξυπνά κάτι μέσα σου που λέγεται συναίσθημα, που λέγεται ελευθερία. Και όλα πάλι είναι κύκλος και πάλι φθάνουμε ως εδώ.
Για πρώτη φορά λοιπόν, οι D.G.T γράφουν στίχους στα Ελληνικά και πραγματοποιούν κάτι μικρό μεν αλλά διαδραστικό δε, με το κοινό.
Να τους επισκεφθείτε, να πάθετε πλάκα και να συνεχίζεται να ακούτε της παραμύθια της γιαγιάς σας, που ξέρετε, μπορεί και αυτή να έχει να πει ιστορίες βρώμικες, βγαλμένες από την πραγματική της φαντασία.
Τ.Γ. Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά, αλλά κυρίως σε εκείνους που βρίσκονται πίσω από αυτό, πίσω από τις μάσκες και μέσα από τον ρυθμό. Δώστε ιδιαίτερη προσοχή στα χορευτικά.
Θέατρο Χώρα
Αμοργού 20, Κυψέλη
Τηλ: 210 86 73 945
Έναρξη: 21:45
Απρίλιος: Παρασκευή 1, Σάββατο 2, Κυριακή 3, Πέμπτη 7, Παρασκευή 8, Σάββατο 9 & Κυριακή 10.
Προπώληση : 14€
Ταμείο : 17€
Μειωμένο : 13€ (ΑΜΕΑ, άνεργοι ΟΑΕΔ, πολύτεκνοι, φοιτητές)
