Να (νιώθεις πως) δεν ανήκεις πουθενά… Πόσο σκληρό μπορεί να είναι; Πόσο δύσκολο; Και δυστυχώς στις ημέρες μας πόσο συνηθισμένο;
Αυτό είναι το βασικό αίσθημα που πραγματεύεται η παράσταση Didi’s Son των Dirty Granny Tales, η εμβληματική παράσταση του σχήματος που επέστρεψε ανανεωμένη και δοσμένη από άλλη οπτική γωνία για να παρουσιαστεί στο ελληνικό κοινό στο πλαίσιο μιας περιοδείας που περιλαμβάνει εννέα μοναδικές βραδιές στο θέατρο Σταθμός του Μεταξουργείου (ολοκληρώνονται στις 25 Μαρτίου) και στάσεις σε Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Λάρισα και Ιωάννινα.
Παρακολουθήσαμε την εμπλουτισμένη με καινούργια acts on stage και animations παράσταση την Κυριακή 11 Μαρτίου σε μια γεμάτη αίθουσα. Μάλιστα το κοινό δεν φάνηκε ούτε κατ’ ελάχιστο πτοημένο από την μικρή καθυστέρηση που σημειώθηκε εκείνη την ημέρα όσον αφορά την έναρξη λόγω κάποιου τεχνικού προβλήματος.
Το αποτέλεσμα αποζημίωσε για κάθε λεπτό αναμονής στην είσοδο του θεάτρου καθώς η «Βρώμικη Γριά» αποδείχθηκε μια καλοκουρδισμένη μηχανή με άψογο συγχρονισμό, που παρουσίασε μια παράσταση δουλεμένη και καθηλωτική ως την τελευταία λεπτομέρεια της. Η ιστορία του γιού της Didi δεν έκανε «κοιλιά» σε κανένα σημείο και μετέδιδε άμεσα την απίστευτη ένταση της. Μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα ψευδώνυμα των μουσικών-ηθοποιών είναι στην ουσία μέρη του κορμιού της «Βρώμικής Γριάς»…. Mouldbreath, Worm Eaten Vagus, Shake Teeth και Heart Beat Zero μαζί με τους δυο χορευτές που χειρίζονται και τις κούκλες λειτουργούν πραγματικά σαν ένα σώμα με το άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα να προκύπτει αβίαστα και φυσικά.
Με animations προβολές στον τοίχο του θεάτρου, κουκλοθέατρο και σύγχρονο χορό με κούκλες και κινήσεις με κοστούμια και φυσικά με ζωντανή ακουστική μουσική, οι Dirty Granny Tales μας «ψιθύρισαν» ξανά την ιστορία του γιού της Didi, της κοκκινομάλλας ντίβας του αντεστραμμένου κόσμου, όπου οι μαριονέττες έχουν την δύναμη και οι άνθρωποι είναι τα ανδρείκελα τους. Καρπός του έρωτα της Didi με τον «παραμυθά», τον άνθρωπο που έφτιαξε με τον μυαλό του τον ανάποδο αυτό κόσμο αλλά που δεν μπορεί να ελέγξει πλέον τα δημιουργήματα του, το παιδί αυτό είναι ένα πλάσμα που δεν ξέρει που ανήκει και προσπαθεί να μάθει… Δεν ανήκει στον κόσμο των Μαριονεττών, όπου ο κακός άρχοντας προσπαθεί να το γελοιοποιήσει επειδή τον φοβάται. Δεν είναι, όμως, ούτε κομμάτι του κόσμου των ανθρώπων στον οποίο θα ταξιδέψει –μετά από παρότρυνση του παραμυθά- για να είναι με τον πατέρα του. Δυστυχώς κι εκεί θα γνωρίσει την απόρριψη. ..
Είναι μισός φανταστικός και μισός αληθινός και για αυτό καταλήγει σε έναν ενδιάμεσο κόσμο, όπου κατοικούν τα μυθικά μόνο πλάσματα, τα αποκυήματα της φαντασίας που δεν ανήκουν πουθενά σε μια εξέλιξη που σημαίνει πως κανείς από τους δυο κόσμους στους οποίους προϋπήρξε δεν θα μπορέσει να τον ξαναδεί. Αποτέλεσμα είναι η Didi τυφλωμένη από το μίσος και την οργή της για τον παραμυθά να «βουτήξει» στην άβυσσο των νεκρών και μεταλλαγμένη σε ένα περίεργο ον να επιτεθεί για να στοιχειώσει τον κόσμο των ανθρώπων. Μετά από όλα αυτά, ο παραμυθάς δεν έχει άλλη επιλογή. Κατανοεί τα λάθη του και δηλώνει έτοιμος να αρχίσει ξανά από την αρχή. Να δημιουργήσει νέους κόσμους μέσα στο μυαλό του και να εξαφανίσει αυτούς που δημιούργησαν τα τόσα προβλήματα…
Η ιστορία του γιού της Didi, ένα «παραμύθι» που στο πυρήνα του κρύβει, κατά την γνώμη μου, την ανάγκη να εξαλειφθούν οι οποιεσδήποτε διαχωριστικές γραμμές και να επαναπροσδιοριστεί η στάση κάθε ενός ξεχωριστά απέναντι στο διαφορετικό, αποκτά υπόσταση μέσα από ακουστικές μελωδίες που φέρνουν στο μυαλό Residents και Μάνο Χατζιδάκι (ειδικά στις στιγμές που χρησιμοποιείται το μαντολίνο) αλλά και ψυχεδελικό ροκ. Φυσικά η αισθητική του heavy metal είναι επίσης εμφανής. Το βάψιμο των μουσικών-ηθοποιών θυμίζει το corpse paint των black metal συγκροτημάτων, οι ακουστικές μελωδίες κρύβουν μέσα τους την μουσική των Horrified (του προηγούμενου σχήματος των αδερφών Μητρόπουλου που είχε κερδίσει τις εντυπώσεις με τον death metal ήχο τους στην δεκαετία των 90s) ενώ ο Σταύρος Μητρόπουλος (ο ιθύνων νους του σχήματος, βασικός τραγουδιστής-Μοuldbreath, ex-Horrified και δημιουργός animation) τραγουδάει επηρεασμένος έντονα από τον Martyn Jacques των Tiger Lillies αλλά ενσωματώνοντας παράλληλα πιο metal επιρροές και χαρακτήρα. Τέλος, ο χορός και το κουκλοθέατρο, που αποτελούν βασικά κομμάτια της παράστασης, θυμίζουν πολλές φορές Japanese Gothic Theater ενώ ειδικά οι μαριονέτες μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από έναν κόσμο, που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό του Tim Burton
Βέβαια, εάν θέλουμε να αναφέρουμε επιρροές και ψήγματα τεχνοτροπιών που κάνουν την εμφάνιση τους στην παράσταση και γενικά στην καλλιτεχνική πρόταση των Dirty Granny Tales μπορούμε να γράφουμε σελίδες επί σελίδων. Το σημαντικό, όμως, είναι πως αυτές οι επιρροές είναι αφομοιωμένες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και παρουσιάζονται με άψογο επαγγελματισμό και τεράστιο πάθος.
Το αποτέλεσμα επί σκηνής δικαιώνει και πείθει όποιον έχει την τύχη να έρθει σε επαφή μαζί του…
