8:15
Απόλυτη ησυχία στην αίθουσα του Μεγάρου. Στη σκηνή ένα πιάνο φωτισμένο με τέτοιο τρόπο που απλά ήθελα να το φωτογραφίσω. Λίγες στιγμές μετά, μια μαύρη σκιά με λευκό πρόσωπο και μεγαλοπρεπή αμφίεση εμφανίζεται απ’ το σκοτάδι. Φτάνει στη μέση της σκηνής και υποκλίνεται στο κοινό. Το χειροκρότημα κορυφώθηκε ακαριαία. Η Diamanda Galas βρισκόταν ολοζώντανη και αγέρωχη μπροστά μας.
Κρατούσε το φουστάνι της και πλησίασε το πιάνο. Με μια κίνηση το τίναξε και έκατσε στο σκαμπό. Αφού πήρε την κατάλληλη θέση ξεκίνησε τη μουσική της.
Η Diamanda είναι ένα είδος μουσικής από μόνη της. Είτε σου αρέσει, είτε όχι.
Κάθε φορά που ξεκινούσε να τραγουδάει, ένιωθα τη σπονδυλική μου στήλη να σκίζεται σιγά-σιγά στα δυο μέχρι που με άφηνε παράλυτο, απλά να ακούω τη φωνή της και να παρατηρώ τις εκφράσεις του προσώπου της. Στο τέλος κάθε τραγουδιού γυρνούσε το κεφάλι της προς το κοινό και ευχαριστούσε διακριτικά και σχεδόν ανέκφραστα. Ήταν σχεδόν “εφιαλτικό” να την ακούς. Από αυτούς τους εφιάλτες που σε έλκουν τόσο πολύ, σε σημείο που δεν θέλεις να ξυπνήσεις. Πάρε το συναίσθημα που νιώθεις όταν ακούς το αγαπημένο σου τραγούδι της, πολλαπλασίασέ το επί χίλια, και πάλι δεν θα φτάσει αυτό που ένιωσαν οι εκατοντάδες ψυχές που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ μπροστά της.
Ήταν μια βραδιά που θα μείνει σκαλισμένη μέσα μας. Σε μια μόλις ώρα κατάφερε να σχηματίσει αναμνήσεις που θα μας ακολουθούν ως το τέλος. Πόσοι άραγε το καταφέρνουν αυτό;
Εις το επανιδείν Διαμάντω!
Setlist
Fernand
Καλωσόρισμα στα Ελληνικά
La Llorona
Ο Πρόσφυγας
A Soul That’s Been Abused
Die Stunde Kommt
Άνοιξε Πέτρα
O Death
Encore 1: Artemis
Encore 2: Pardon Me I’ ve Got Someone To Kill
Encore 3: Let My People Go
