Μία εβδομάδα πριν δημοσίευσα άρθρο σχετικά με την πορεία από τα Διάφανα Κρίνα και τη συνεισφορά τους στο ελληνικό ροκ. Αδημονούσα τόσο πολύ να τους δω επί σκηνής μιας και δεν είχα την τύχη να τα καταφέρω όσο ο Θάνος ήταν ακόμα μαζί μας. Δεν έπαψε ποτέ όμως να μην είναι, τι λέτε και σεις;
Όσοι ήταν στο Fuzz Club στις 3/2 νομίζω ότι έχουν την ίδια ακριβώς εντύπωση με μένα. Κανείς δεν περίμενε αυτό που ακολουθούσε.
Μετά «την απώλεια που έγινε συνήθειά μας» και αναφέρομαι στην απώλεια του αγαπημένου Θάνου, ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς τους μουσικούς αυτούς χωρίς τον «μπροστάρη» τους. Λέω «μπροστάρη», εντός εισαγωγικών γιατί μία τέτοια φωνή όπως του Θάνου είχε γίνει η συντροφιά και το αποκούμπι πολλών νέων τη δεκαετία του 90’ αλλά και στις ακόλουθες γενιές που καθαρά ενστικτωδώς τον ενέταξαν στην καρδιά και στον τρόπο ζωής τους.
Όλα αυτά μέχρι το περασμένο Σάββατο όμως όπου στο Fuzz επικρατούσε μία ιδιαίτερη ησυχία όταν φτάσαμε.
Με λίγο κόσμο και καλό, γύρω στις 9:30 έγινε η έναρξη του event και o Βαγγέλης Μαρκαντώνης με την κιθάρα και την φυσαρμόνικά του unplugged, μας έκανε έναν μικρό πρόλογο για το τι θα επακολουθήσει κάνοντας το κοινό να ταυτιστεί μαζί του. Μας είπε πως «έχει υπάρξει περισσότερες φορές από τη πλευρά του κοινού παρά από την πλευρά του μουσικού». Συνέχισε λέγοντας ότι στο παρελθόν είχε διάφορα μουσικά σχήματα στα οποία έπαιζε μπάσο ενώ πλέον έχει σταματήσει από τον ρόλο του μπασίστα. Συνεχίζει να παίζει όμως σε διαφορετικό ρόλο αυτή τη φορά λέγοντάς μας ότι επιτέλους πλέον κάνει αυτό που πραγματικά θέλει. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά να παίζει Bob Dylan. Το κοινό τραγουδούσε μαζί του τις επιτυχίες του μεγάλου Αμερικάνου συνθέτη και τραγουδιστή ενώ τον επιδοκίμαζε για την εξαιρετική ερμηνεία του η οποία έμοιαζε αρκετά στην φωνή με τον frontman των Pearl Jam, Eddie Vedder. Λίγο πριν κλείσει το πρόγραμμά του με αυτοσαρκασμό αναφέρθηκε στο ότι ο Ντίλαν ήταν απλά ένα κόλπο ώστε να περάσει και σε δικές του μουσικές συνθέσεις όπως «Ο Φεβρουάριος και συ».
Λίγο πριν τις 10:30 τα φώτα πέφτουν και τα Διάφανα Κρίνα είναι επί σκηνής, με τους Τάσο Μαχά στα τύμπανα, Νίκο Μπάρδη στην κιθάρα και στην τρομπέτα, Παντελή Ροδοστόγλου στο μπάσο, Κυριάκο Τσουκαλά στην κιθάρα και τον Παναγιώτη Μπερλή στα πλήκτρα και στη φωνή. Ο κόσμος που είχε ήδη μαζευτεί τους καταχειροκροτάει και όλοι περιμένουν την έναρξη.
Αυτό που αυτόματα ήταν μοναδικό και τόσο ξεχωριστό από την πρώτη στιγμή, πριν ακόμα ξεκινήσει να τραγουδάει ο Παναγιώτης Μπερλής, είναι ο προσωπικός ήχος των Διάφανων. Οι κιθάρες με ζεστό ήχο και psychedelic στοιχεία όπου σε πολλά κομμάτια ηχούσαν εντυπωσιακά και επιβλητικά ενώ πλαισιώνονταν από τους μαγευτικούς ρυθμούς μπάσου και κρουστών που μας έκανε να νιώσουμε όπως τότε, όταν ήμασταν έφηβοι.
Σαν να μην πέρασε ούτε μέρα από τότε λοιπόν και το live έχει ήδη ξεκινήσει. Με νέες μουσικές συνθέσεις αλλά και με την παλιά συνταγή της επιτυχίας τα «νέα» Διάφανα Κρίνα αποδεικνύουν έμπρακτα επί σκηνής πως τίποτα δεν σταματά με κυριότερο όλων την αγάπη τους για την μουσική. Ο φωτισμός άλλοτε χαμηλός και υποτονικός και άλλοτε έντονος και εκτυφλωτικός, ανάλογα με το ύφος της σειράς του προγράμματος σου προκαλούσε έναν ακόμα λόγο να νιώθεις δέος με το «vibe» του χώρου. Η φωνή του Παναγιώτη, τόσο οικεία και εύηχη στα αυτιά μας, κρατούσε καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας το τόσο αυθεντικό ύφος της μπάντας που παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα των χρόνων. Τίποτα δεν αλλάζει. Όλα είναι τόσο ίδια και όμως τόσο διαφορετικά μαζί. Ούτε που πρόλαβα να ψελλίσω 2 στίχους από ένα κομμάτι και ύστερα το επόμενο, και το επόμενο, και το επόμενο ώσπου δεν κατάλαβα πότε πέρασε η ώρα τόσο γρήγορα. «Γιατί να μην είναι έτσι και στη δουλειά», σκέφτηκα για μια στιγμή και ύστερα άκουσα τον Παναγιώτη να λέει: “Φεύγουν! Οπότε αναγκαστικά πρέπει να τους ακολουθήσω.», αναφερόμενος στο υπόλοιπο σχήμα που μόλις είχε τελειώσει το «Ζωή σαν τη δικιά μου» και κατευθυνόταν στα παρασκήνια. “Καρφίτσα” δεν έπεφτε και κανείς δεν έλεγε να φύγει όταν με σφυρίγματα, φωνές και χειροκρότημα ο κόσμος τους επανέφερε στη σκηνή. Ακόμα 2-3 τραγούδια και γύρω στις 2 παρά το μουσικό αυτό ταξίδι έλαβε τέλος.
Αυτό που εμείς εισπράξαμε ήταν ότι τα Διάφανα Κρίνα έχουν πολλά ακόμα να μας πουν μέσα από τις μουσικές τους και ότι και η αδράνεια πολλές φορές είναι ωφέλιμη ώστε να σου δώσει ώθηση για το επόμενο βήμα, όποιο και αν είναι αυτό.
Φεύγοντας από το Fuzz ένα αίσθημα ικανοποίησης και χαράς με διαπερνούσε. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που τους είδα και τους άκουσα όπως ακριβώς περίμενα. Τις επόμενες μέρες μετά τη συναυλία συνέχιζα να σιγοτραγουδώ από μέσα μου κομμάτια που αγαπώ και που έπαιξαν όπως «Γιορτή», «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας», «Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρός», «Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου» και πολλά ακόμα.
Μοναδική λοιπόν εμπειρία για όσους βρεθήκαμε κοντά τους το βράδυ του περασμένου Σαββάτου και όχι άδικα αφού το πρόγραμμά τους είχε διάρκεια, ένταση και ψυχή. Βασικά συστατικά για μια επιτυχημένη επάνοδο στις «σημερινές επάλξεις» της κρίσης της ροκ μουσικής στην Ελλάδα του 2018.
Εις το επανιδείν λοιπόν!
