Oι Inspiral Carpets για μένα πάντα είναι soft spot. Ακόμα και στην εποχή που άκουγα παρωπιδικά μόνο garage punk, αυτά τα παλικάρια από το Oldham τα γούσταρα με χίλια. Και βάλε. Άλλωστε πατούσαν αρκετά στα 60’s γκαραζακια.
Παρότι λοιπόν ζούμε σε χαλαιπούς καιρούς, με την ανακοίνωση της συναυλίας έβγαλα τα εισητήριά μου πάραυτα. Ευτυχώς δηλαδή γιατί έγινε , ως αναμενόμενο, sold out.
Kαι γιατί να μη γίνει. Το εισητήριο προσιτό. Ο κόσμος είχε καιρό να κάνει τα κουμάντα του. Και όταν δεν χρειάζεται να δώσεις νεφρό, ε γιατί να μην πας να κοπανιστείς και να ουρλιάξεις λίγο; Αλλά ας μην επεκταθώ περισσότερο στις τιμές εισητηρίων στην Ελλάδα γιατί θα γίνω κακός. Πολύ.
Φτάσαμε λοιπόν στο Gagarin 205 σχετικά νωρίς που είχε αρκετό κόσμο ήδη μέσα. Αφούν γίναν οι σχετικές καβάτζες χώρου ακουστικής και οπτικής, λίγο μετά ανέβηκαν στη σκηνή οι NoTowns που ήταν και το group που θα “άνοιγε” για τους Inspiral Carpets. Και έχω να πω τα εξής: Πρώτα για το κοινό, αν θες να δεις το support, δείξε τον ανάλογο σεβασμό. Παιδιά δεν γίνεται να μιλάτε ΟΛΟΙ ΤΟΣΟ δυνατά την ώρα που ο άλλος εκτίθεται για να σε διασκεδάσει.
Αν δε σου αρέσει, βούλωστο ή τράβα έξω για τσιγάρο. Όσο για την μπάντα, προσπάθησε να μας δείξει τη δουλειά της , σε αφιλόξενο περιβάλλον δυστυχώς. Όσο μπόρεσα να καταλάβω, έδωσαν μια μίξη από post punk και λίγο δυστοπία. Αρκετά ενεργητικοί αλλά με λίγο μπουκωμένο ήχο. Κουνήθηκα στο Heatwave. Ελπίζω να τους ξαναπετύχω. Μικρό και σωστό το σετάκι, κέρδισε το χειροκρότημα από όσους κατάφεραν να δώσουν τη δέουσα προσοχή.
Στο διάλειμμα έγινε ο απαραίτητος ανεφοδιασμός υγρών και προσπάθεια εντοπισμού γνωστών για τις απαραίτητες χαιρετούρες, χαμόγελα και κλείσιμο ματιών.
Και εκεί ανεβαίνει το πανό Inspiral Carpets στη σκηνή του Gagarin.
Και ταυτόχρονα η πρώτη ανατριχίλα. Δεξιά της σκηνής παίρνει τη θέση του ο Clint και κάθεται πίσω από τα όργανά του. Εντάξει Farfisa Compact Duo δεν είχαμε. Δεν κουβαλιέται παιδιά. Έπρεπε να τη ζητήσουν. Αλλά δεν πειράζει και θα εξηγήσω παρακάτω. Μαζί με τον Clint λοιπόν και οι υπόλοιποι Inspiral Carpets. O Stephen, o Graham, o Martyn και ο νεόφυτος τυμπανοκρούστης Kev. Και ξεκινάνε ρε παιδιά με το Commercial Rain. Και αρχίζει το nord να ακούγεται σαν τον καλύτερο κλώνο Farfisa . Και η μετάβαση είναι άμεση. Το μυαλό πάει εκεί, όταν τα πρωτοάκουσες τα κομμάτια.
Συναισθηματικός θα μου πεις. Σίγουρα. Αλλά γιατί να πάω σε μια συναυλία αν δεν θέλω να περάσω τέλεια; Και συνεχίζουν με το Generations. Kαι εκεί στρώνει και ο ήχος σωστά, Και το κορμί ξεχνάει την ηλικία του και αρχίζει το κοπάνημα. Όλο το Gagarin να σείεται και να παρασέρνει και τους πιο δύσκολους.
Οι Inspiral Carpets σε μεγάλα κέφια.
Φανερά συγκινημένοι και οι ίδιοι από την ανταπόκριση του κόσμου. Και το feedback αυτό είχε αυξητικό ρυθμό σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Έδινε το κοινό και αυτοί μας κερνούσαν χαρά . Η φωνή του Stephen Holt κελαριστή και πεντακάθαρη , έδωσε τον τόνο από το πρώτο τραγούδια. Ο Kev Clark που είναι και ο νεότερος στην μπάντα όχι μόνο αναπλήρωσε το κενό του Graig Gill , αλλά τα έδωσε όλα. Κυριολεκτικά. Στο τέλος μοίρασε και τις μπαγκέτες του το παιδί.
Ο Martin Walsh σε μεγάλη φόρμα δε σταμάτησε να κουνιέται και να γεμίζει μπασογραμμές. O Graham Lambert χρωμάτισε με την κιθάρα του εκεί που έπρεπε και γέμιζε τον ήχο των Inspiral Carpets. Είναι ίσως ο πιο σωστός κιθαρίστας για αυτούς. Και πάμε στον θεούλη Clint Boon. H Αγγλία μπορεί να έχει βγάλει πολλούς οργανίστες, αλλά ο εν λόγω κύριος είναι ο καλύτερος farfisa man με μεγάλη διαφορά. Τη σφύριξε σε όλα τα “χρώματά” της. Είναι άλλωστε και χαρακτηριστικό του ήχου τους. Στις δε εισαγωγές του, δεν έχανε χρόνο και έκανε το κοινό να αλλαλάζει. Επίσης και: ΤΕΡΑΣΤΙΑ δουλειά στα φωνητικά.
Γενικά από τους Inspiral Carpets μάλλον δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε περισσότερα γιατί μας τα έδωσαν όλα απλόχερα. Όσο αφορά το setlist τώρα. Μα πήγανε μια πανέμορφη βόλτα σε όλη τη δισκογραφία τους. Δεν αρκέστηκαν μόνο στα hitάκια τους. Παίξανε κομμάτια και από το ψυχεδελικό Beast Inside που πολύ μου άρεσε. Παίξανε και singles και Β-sides. Εγώ με το Joe και το Find Out Why καλύφθηκα και με το παραπάνω. Φυσικά χαμούλης έγινε με τα She Comes In The Fall, This Is How It Feels, Directing Traffic, I Want You.
Kαι επειδή μια εικόνα χίλιες λέξεις, το video από Jo Gogou ΙΣΩΣ μπορεί να αποτυπώσει λίγο το κλίμα. Με το Dragging Me Down εν μέσω χαμού, μας λένε το πρώτο γεια. Φυσικά ο κόσμος τους ξανανέβασε . Και στο encore δεν μας άφησαν έτσι. How it should Be, ΔΙΑΣΚΕΥΑΡΑ στο Tainted Love της Gloria Jones και ορυμαγδός στο Saturn 5 με το οποίο μας είπαν οριστικά καληνύχτα.
Να πω τέλος πως πραγματικά απόλαυσα τo Spitfire που είναι πιο “πρόσφατο” και τα πάνφρεσκα Wolf At The Door & Sacrifice. Πολύ ωραία κομμάτια και πανέξυπνα περασμένα στο set. Τα θέλω σε καινούργιο δίσκο. Αυτό εμένα ένα πράγμα μου λέει. Οι Inspiral Carpets ακόμα το έχουν. Και με garage ρίζες ΡΕ! Ευτυχώς για όλους εμάς. Περιμένω να ακούσω και άλλα καινούργια κομμάτια. Και φυσικά να τους ξανααπολαύσω live. Μέχρι τότε, Be Cool As Moo!
