Έχει γίνει σχεδόν μηνιαίο το ραντεβού με το Principal Club Theater (FIX) εδώ και λίγο καιρό, αφού και τον Απρίλιο οδηγηθήκαμε εκεί για άλλη μια μεγάλη συναυλία, μετά από αυτές του Ιανουαρίου και του Μαρτίου. Μεγάλη σίγουρα γιατί, άσχετα με τη «διαμάχη» μεταξύ του ήχου του Γκέτεμποργκ και της Στοκχόλμης, ή μεταξύ του μελωδικού και του πιο «καθαρού» death metal, οι Dark Tranquillity είναι αξιοσέβαστο όνομα. Οι Equilibrium από την άλλη, μπορεί να μην έχουν το ίδιο ειδικό βάρος με τους Σουηδούς, αλλά μας απέδειξαν εν τέλει ότι άξιζαν την ένθερμη αντίδρασή μας…
Το πλήρες πακέτο περιελάμβανε και 2 ακόμα συγκροτήματα, τους 5Rand και τους Miracle Flair. Αρκετά διαφορετικό το ύφος τους αλλά προσωπικά αυτό το προτιμώ, από το να είναι ενιαίος ο ήχος – εκτός κι αν βρισκόμαστε σε θεματικό festival. Πρώτο
ι στην σκηνή οι 5Rand από τη Γαλλία με ήχο που αναμίγνυε death / core / industrial στοιχεία, κοιτώντας προς μπάντες όπως οι Slipknot, Otep, Butcher Babies. Πολλή ενέργεια και όρεξη πάνω στη σκηνή, παρά τις σχετικά νωχελικές αντιδράσεις του κοινού που έτσι κι αλλιώς δεν είχε πυκνώσει ακόμα. Πάραυτα, η Julia Elenoir δεν σταμάτησε λεπτό να αλωνίζει τη σκηνή και να προτρέπει τον κόσμο να συμμετάσχει. Το κατάφερε έως ένα βαθμό και σίγουρα αυτό ήταν ένα πολύ θετικό στοιχείο της εμφάνισής τους.
Από την άλλη, οι Miracle Flair από την Ελβετία που ακολούθησαν, εμφανίστηκαν εμφανώς πιο άνευροι, σε πιο μελωδικό ύφος και χωρίς το death στοιχείο. Αποκλειστικά καθαρά φωνητικά, αλλά χωρίς την ένταση που περιμένεις σε μια συναυλία, δεν νομίζω να προσέθεσαν αρκετούς οπαδούς από την Ελλάδα στις τάξεις τους. Κάποια από τα τραγούδια τους, όπως τα “Embracing The End” και “Angels Cast Shadows” έχουν καλά χαρακτηριστικά, αλλά η ζωντανή εκτέλεσή τους δεν ήταν και η καλύτερη. Αδύναμος ο ήχος και δεν ακουγόταν πολύ η τραγουδίστριά τους, πράγμα που δεν ξέρω αν οφειλόταν σε πρόβλημα στο μικρόφωνο ή στην ήπια ερμηνεία της Nicole Hartmann.
Αλλαγή σκηνικού, αλλαγή και στον ήχο, καθώς οι Equilibrium που ακολούθησαν έχουν έντονο το επικό/heavy metal στοιχείο, αναμεμιγμένο με death και folk ήχους. Εκτός από αλλαγή είχαμε και αναβάθμιση, με εμφανώς καλύτερο ηχητικό αποτέλεσμα και ένταση. Ούσα η πρώτη εμφάνιση στη χώρα μας, η μπάντα από τη Γερμανία φρόντισε να περιλαμβάνει κομμάτια σχεδόν από το σύνολο της πορείας της, εκτός από το ντεμπούτο του 2005. Πολύ πιο ενεργητικό και το κοινό, αφού βέβαια και η μπάντα ήταν πολύ ορεξάτη, αλλά και τα τραγούδια ήταν αρκούντως «συναυλιακά». Σε κάθε προτροπή του τραγουδιστή τους ο κόσμος πήγαινε κι αυτός (κι εμείς) πάνω κάτω, το mosh pit έκανε την εμφάνισή του και το headbanging είχε την τιμητική του. Αν μη τι άλλο, η εικόνα των μελών του συγκροτήματος να χτυπιέται επί σκηνής μέσα στους καπνούς των εφέ σε έκανε κι εσένα να ακολουθείς τον ρυθμό τους. Μπορεί στα γερμανικά που τραγουδάνε να μην μπορούσαν να ακολουθήσουν οι περισσότεροι, αλλά στις κραυγές επιδοκιμασίας καλά τα πήγε το κοινό! Κάποια τραγούδια τους φυσικά έτυχαν πιο ένθερμης υποδοχής, όπως συμβαίνει με όλες τις μπάντες και έτσι ξεχώρισαν τα “Blut Im Auge”, “Unbesiegt” και φυσικά το “Born To Be Epic” που το κράτησαν ως encore, ώστε να κλείσει η πρώτη τους αυτή εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Equilibrium setlist:
1. Prey
2. Heimat
3. Waldschrein
4. Verbrannte Erde
5. Blut Im Auge
6. Die Weide und der Fluß
7. Unbesiegt
8. Apocalypse
Encore:
Born To Be Epic
Για να πούμε όμως την αλήθεια, το 99% του κοινού ήρθε να ακούσει τους Dark Tranquillity και οι υπόλοιπες μπάντες συμπλήρωναν γι αυτούς το line-up, δείγμα της αγάπης του κόσμου για τους Σουηδούς πρωτοστάτες του melo-death ήχου. Λόγω της δισκογραφίας τους, αν καθόταν όλοι να φτιάξουν για τη μπάντα ένα setlist που θα επιθυμούσαν, θα υπήρχαν 200-300 διαφορετικές λίστες. Η μπάντα στήριξε τον πολύ ωραίο τελευταίο δίσκο της “Atoma” με 6 τραγούδια, προσθέτοντας αγαπημένα κομμάτια όπως τα “ThereIn”, “Monochromatic Stains”, “Terminus”, “Misery’s Crown”, αλλά και κάποια που δεν θα τα περίμεναν οι περισσότεροι, όπως τα “The Mundane And The Magic”, “Icipher”, “Inside The Particle Storm”…
Όσο για την απόδοσή τους? Οι Dark Tranquillity έχουν χρόνια εμπειρίας και είναι πολύ άνετοι στη σκηνή. Μολαταύτα, ο Stanne, όταν δεν τραγουδούσε, είχε ένα μόνιμο χαμόγελο στο στόμα, ευχαριστημένος από την επίδραση που είχαν οι Dark Tranquillity στο κοινό. Πώς αλλιώς, όταν σε κάθε προτροπή του ή και όχι, φωνές και ρυθμικά χειροκροτήματα δονούσαν το FIX. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια του “State Of Trust”, πρώτου κομματιού εκ των τριών του encore, εμφανίστηκε μέσα στο κοινό και τραγουδούσε από εκεί, με τον κόσμο να τον περιτριγυρίζει ενθουσιασμένος. Ανεβαίνοντας στη σκηνή μετά το τέλος του, ευχαρίστησε τον κόσμο με την απλή αλλά πολύ ωραία δήλωση «Thank you for letting me be part of the pit»… Πολλάκις αναφέρθηκε στην «αδικία» της μακρόχρονης απουσίας τους από την Θεσσαλονίκη και υποσχέθηκε ότι θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα.
Φτάνοντας στο “Misery’s Crown” και στο κλείσιμο της βραδιάς, νομίζω από ελάχιστοι έως κανένας ήταν αυτοί που έφυγαν απογοητευμένοι. Εξαιρούμε φυσικά τις όποιες προσωπικές προτιμήσεις του καθενός που ανέφερα και πιο πάνω, που πάντα θα υπάρχουν και καλό είναι να υπάρχουν, αρκεί να μην αποτελούν τροχοπέδη στην απόλαυση μιας συναυλίας (κι εγώ θα ήθελα να ακούσω “Cathode Ray Sunshine” και “…Of Melancholy Burning” αλλά δεν με χάλασε καθόλου…)
Dark Tranquillity setlist:
1.Encircled
2. Monochromatic Stains
3. Clearing Skies
4. The Treason Wall
5. The Science Of Noise
6. Forward Momentum
7. The Mundane And The Magic
8. Final Resistance
9. Atoma
10. Force Of Hand
11. Icipher
12. Terminus (Where Death Is Most Alive)
13. Inside The Particle Storm
14. The Wonders At Your Feet
15. When The World Screams
16. TheereIn
Encore:
1. State Of Trust
2. Lost To Apathy
3. Misery’s Crown
