6 Δεκέμβρη του 2003. Θυμάμαι πολύ έντονα εκείνους τους μήνες… Ακόμα και κάθε ώρα του Δεκέμβρη 2003 που έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό που είμαι σήμερα…
The story
Βάδιζα γρήγορα να προλάβω να πάω στο Gagarin να ακούσω την ποιήτρια Anne Clark που είχε αγγίξει τις πιο βαθιές χορδές της ψυχής μου. Μου άρεσε τόσο η απαγγελία της ο τρόπος που την ανακάτευε με την σκοτεινή τέκνο, το χρώμα της φωνής της…
Θυμάμαι ακόμα και τι φορούσα, που στεκόμουν, τα κομμάτια που είπε. Και δεν την ξέχασα ποτέ από τότε. Πλέον περιμένω με χαρά να την ξαναδώ στο Death Disco Open Air Festival το Σεπτέμβρη που έρχεται.
Τότε είχαμε τα flyers και τα forums για να ενημερωνόμαστε. Η ταχύτητα του ιντερνετ δεν επέτρεπε και πολλά. Θεωρώ πως τα live είχαν άλλη μαγεία μια και το να δεις ένα καλλιτέχνη ζωντανά
βιντεοσκοπημένο έπρεπε να το βρεις μετά από πολύ ψάξιμο ή να προμηθευτείς DVD του.
Η μουσική σου, η ποίηση… όλα με κάνουν να σε θαυμάζω. Και τι όμορφα που γράφεις θαυμαστή Anne Clark. Με πόση ευαισθησία απαγγέλεις, είσαι απλή, με συγκινείς όσα χρόνια και αν περάσουν.
Εμφανίστηκες στο ξημέρωμα των 80s με το δίσκο The Sitting Room. Μετά ήρθε ο δεύτερος δίσκος σου το Changing Places (1983) και άρχισες να απαγγέλεις συνοδευόμενη από New/Dark Wave /Techno ήχο.
Ο ηλεκτρονικός ήχος
μαζί με τα τραγούδια-ποιήματα της Clark μίλησε για τα κοινωνικά και συναισθηματικά προβλήματα του καθημερινού ανθρώπου, την μοναξιάς ,τις σκέψεις. Στα
μελαγχολικά τραγούδια, της βγαίνει μια τόσο μα τόσο μοναδική καλλιτεχνική ευαισθησία.
Στον επόμενο της δίσκο Joined Up Writing (1984) συνεχίζει να κινείται στο ίδιο ύφος. Κι εδώ είναι που το κοινό την αποθέωσε με το μοναδικό Our Darkness.
Θυμάμαι κάτι που κάνω μέχρι και σήμερα βάζω κομμάτια της να παίξουν και ανοίγω και τους στίχους. Και ταξιδεύω … και συγκινούμαι… και θυμάμαι …
Do you think our desires still burn
I guess it was desires that tore us apart
There has to be passion
A passion for living, surviving
And that means detachment
Every-body has a weapon to fight you with
To beat you with when you are down
There were too many defense between us
Oι στίχοι
που χαράχτηκαν μέσα μου για πάντα από εκείνη την νύχτα.
Το μυαλό των 23 ετών μου και ψυχή δεν διαφέρει σε τίποτα από σήμερα 20 και βάλε χρόνια μετά. Με αγγίζει όσο τίποτα η μουσική, η ποίηση της, τα πάντα.
Στα 90ς πλέον χρησιμοποιεί φυσικά όργανα και αρχίζει η μελωδία να ντύνει τα φοβερά σκοτεινά της ποιήματα … Ποιήματα γεμάτα αλήθειες … Τι να πούμε για το Elegy for a lost summer που βγήκε τότε…
This is the day we tore asunder
Gone forever – the sense of wonder
Περνάνε 10 χρόνια και επιτέλους βγάζει νέο δίσκο με τον τίτλο The Smallest act of Kindness. Προσωπικά το waiting με αποτελείωσε συναισθηματικά μια και ήμουν σε μια περίεργη συναισθηματική κατάσταση…
Look for in another
What I’d found in you
What we had in each other
But you couldn’t live through
Old love burns
My body aches
And I’m taking time
For as long as it takes
Αισθάνομαι
ότι όσο περνάνε τα χρόνια ερμηνεύει με περισσότερο πόνο, περισσότερη ευαισθησία τα δημιουργήματά της… Άραγε είναι βιωματικά τα κομμάτια…; Πως να είναι η ζωή αυτού του θρύλου της μουσικής….
Να ήξερες πόσο με έχεις επηρεάσει, μουσικά και στιχουργικά. Να ήξερες πόσες φορές έχω κλάψει με τα τραγούδια σου, πόσες νύχτες τα χόρεψα, πόσο δυνατά τα τραγούδησα….
Σε
ευχαριστώ…
Mπορείτε να βρείτε πληροφορίες για την ίδια, τη δισκογραφία και φυσικά να ακούσετε τη μουσική της.
Links
Website : http://www.anneclarkofficial.com
Facebook : https://www.facebook.com/anne.clark
Youtube channel https://www.youtube.com/channel/UC09zihswoiqqaVcxzTuuRGg
Χάνεσαι στους ήχους, στη φωνή και κυρίως στους στίχους…
Έσπασε πραγματικά το κατεστημένο η γυναίκα με το πρωτοποριακό στυλ που έφερε τότε στη μουσική. Κατόρθωσε να κάνει τα κομμάτια της να ακούγονται για χρόνια μετά, παντού.
Και έρχεται τώρα πάλι το Σεπτέμβρη να μας μαγέψει, να μας ταξιδέψει….
You sustain the rhythm
I’ll maintain the beat
It’s the only ,chance we’re given
Σε περιμένουμε με όλη μας την ψυχή Anne to maintain the beat!
