Τους Jacks Full δεν τους ήξερα μέχρι να διαβάσω εδώ και όταν ήρθε το album στα αυτιά μου ήταν από τις πολύ περίεργα ευχάριστες εκπλήξεις. Παρότι δεν με λες και θιασώτη του σκληρού ήχου, μάλλον το αντίθετο, το Loud Minority μου σήκωσε την τρίχα από πρώτα ακόρντα του Black Sheep γιατί η μπάντα, για μένα πάντα, έχει ένα χαρακτηριστικό που το γουστάρω και ας παίζεις και κλαρίνα (υπερβολή για να υπερθεματίσουμε). Και αυτό το λένε ψυχή.
Δεν ξέρω αν θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις heavy metal, ίσως με την κλασική πρωτόλεια του σύνθεση. Αλλά το heavy riffing είναι διάσπαρτο και στα 11 κομμάτια του δίσκου. Και τα παιδιά ξέρουν να γράφουν riffs που σου κολλάνε. Kαι αυτό έχει μια αξία από μόνο του.
Έχουν πανέξυπνες στιγμές που περνάνε σε άλλο ήχο αλλά μόνο για να σε επαναφέρουν σε καταγώγια που μυρίζουν ιδρώτα τσιγάρο χυμένη μπύρα και conditioner, γιατί όλοι οι κλασικοί hard rockers πάντα είχαν, έχουν και θα έχουν τέλειο μαλλί.
Τα θέματα του είναι καλοδουλεμένα και σε όλα τα κομμάτια έχουν να δώσουν πέρα από τα riffs. Κιθαριστικά πολύ καλοδουλεμένο με ωραία σημεία και αλλαγές στις χροιές ανάλογα με τη διάθεση του κομματιού. Κάθε κομμάτι είναι και μια ιστορία που σε πάει σε πολλά μονοπάτια καθώς κάθε σολάκι είναι και μια μικρή έκπληξη.
Και αυτό που μου άρεσε πολύ είναι πως αν και σκληροί, δεν πέφτουν στην παγίδα του overplay στην οποία αρέσκονται τα συγκροτήματα του είδους. Σε στιγμές μάλιστα είναι αφαιρετικοί και θυμίζουν σκληρό blues rock που μόλις βγήκε από το βούρκο για να σου θυμίζει τις ρίζες των πάντων στη μουσική.
Σε άλλα θυμίζει και λίγο grungeίλα, αλλά όσο πατάει η γάτα. Επίσης να πούμε εδώ πως ο ήχος τους έχει τέτοιο όγκο που θα σου πετάξει τα σφραγίσματα από τα σαγόνια εύκολα και επίσης θα σου καθαρίσει τα αυτιά από κεριά, μαρμελάδες και ό,τι άλλο νταπα ντούπα σου έχει κολλήσει εκεί μέσα μια και καλή.
Κάθε κομμάτι των Jacks Full έχει να σου πει κάτι, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Σας είπα πως αυτή η ηχητική επίθεση (γιατί περί αυτού πρόκειται) βγαίνει από 3 όργανα, και 3 άτομα μόνο; Σας είπα επίσης πως πρόκειται (αν και το ξέρετε πριν από μένα) για δικά μας παιδιά;
Και επειδή μια ζωή προσπαθώ να γίνω ρυθμικός, ας μιλήσουμε λίγο για αυτό το κομμάτι του δίσκου. Γκρουβάρει βαριά και ασήκωτα, αλλά νομίζω πως κουνάει ακόμα και τους πιο δύσκολους. Και έχει μεγάλη σημασία αυτό γιατί καμιά φορά οι hard rockers χάνονται στα ανεβοκατεβάσματα στο μπράτσο της κιθάρας, στο να παίξουν 467 μπασογραμμές ανά κομμάτι και να χτυπήσουν τα δέρμα όσο πιο γρήγορα και όσο πιο περίτεχνα μπορούν.
Από την άλλη, οι Jacks Full κάνουν ακριβώς το αντίθετο.
Απλά σχήματα (προσέχτε, όχι απλοϊκά, τα απλά είναι τα δύσκολα), όμορφα δεμένα μεταξύ τους που δίνουν ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα. Δεν χάνονται στα εφέ. Δεν κάνουν φιγούρα αλλά κατάθεση της δουλειάς τους που είναι κομμάτι της ψυχής τους.
Και για να δέσει το γλυκό η φωνή πότε τσαμπoυκαλίδικη και πότε με αρμονικά φωνητικά αλλάζει τις διαθέσεις στα κομμάτια. Όχι για να μη βαρεθείς, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, αλλά για να δώσει άλλο χρώμα στη μουσική τους.,
Θα σε πάνε και λίγο από stoner με το ομώνυμο του δίσκου αλλά μην φανταστείς τίποτα αργό του θανάτου. Υποβλητικό θα έλεγα εγώ. Και θα συνεχίσουν μελωδικά με το River και θα κλείσουν ακόμα πιο όμορφα με το Stay. Πιο blues rock από άλλα του δίσκου, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.
Η Ouga Booga and the Mighty Oug records με τους Jacks Full μας δίνουν ένα πολύ καλοδουλεμένο album, με καταπληκτική παραγωγή (αν και θα το ήθελα λίιιγο πιο βρώμικο) που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κανέναν. Αν τα παιδιά περάσουν από την πόλη σας (γιατί ξεκινάνε περιοδεία στα κοντά αν δεν κάνω λάθος) μην τους χάσετε.
Αλλιώς δείξετε την αγάπη και συμπαράσταση στους Jacks Full που την αξίζουν και με το παραπάνω κάνοντας τα κουμάντα σας εδώ. Aπό όσο ξέρω, επαρχιώτης γαρ και μακριά από τα δισκάδικα των Αθηνών, κυκλοφορεί και σε βαρύ βινύλιο 180 γραμμαρίων…
