Οι Void of Sleep κυκλοφόρησαν νέο άλμπουμ και έχουμε πανηγύρι στο χώρο του Sludge/stoner rock.
Οι Ιταλοί είναι από τις ήρεμες και κρυφές δυνάμεις του χώρου και το αποδεικνύουν σε κάθε κυκλοφορία τους. Μπορεί να κυκλοφορούν κάθε πέντε χρόνια άλμπουμ, αλλά χαλάλι τους αν κυκλοφορούν ποιοτικά άλμπουμ όπως τα “Metaphora” και “New world order”. Εξαίρεση αποτελεί το “Tales between reality and madness” το οποίο ήταν και το ντεμπούτο τους και πολύ καλός δίσκος που έχει χρονικό gap δυο χρόνια από τον δεύτερο δίσκο τους.
Νέο άλμπουμ λοιπόν από τους Void of Sleep
Όπως θα καταλάβατε από τα λεγόμενα μου παραπάνω, κυκλοφόρησαν πολύ καλό άλμπουμ οι Ιταλοί. Το “The abyss into which we all have to stare” είναι καλύτερο από το “New world order” και σε αρκετά σημεία κοιτάζει στα “μάτια” το εκπληκτικό ντεμπούτο τους. Εδώ έχουμε στοιχεία από όλους τους δίσκους τους οι οποίοι ο καθένας από αυτούς είχε και ένα κύριο χαρακτηριστικό. Ας πούμε στο “Metaphora” ακολούθησαν τα σκοτεινά μονοπάτια του progressive rock ενσωματώνοντας τα με επιτυχία στη sludge/stoner προσωπικότητα τους.
Γίνεται ένας όμορφος χαμός στο πιο μακροσκελές άλμπουμ των Ιταλών. Προσωπικά, μου αρέσουν παρα πολύ το ντεμπούτο τους και το “Metaphora”. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το “New world order” δεν το ακούω ευχάριστα. Ίσα ίσα, είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, απλά ένα σκαλοπάτι κάτω. Μετά το σκοτάδι του “Dark gift” “σκάει” το “Omens from nothingness” με την ατμόσφαιρα να σε κατακλύζει και να σε προκαλεί να βουτήξεις στην άβυσσο. Απόκοσμοι ήχοι και φωνητικά απόγνωσης. Καλύτερη αρχή δεν μπορούσε να γίνει με το progressive να συναντάει τόσο επιτυχημένα το sludge. Οι ήχοι που χρησιμοποιούν είναι τουλάχιστον παρανοϊκοί. Πολύ καλά φωνητικά για μια ακόμη φορά από τον Andrea Burdisso.
Το άλμπουμ έχει ποικιλομορφία
Και αυτό φαίνεται με το τρίτο κομμάτι όπου έχουμε πιο κλασικές φόρμες στα riffs, πλησιάζοντας τις Doom Metal καταβολές τους. Αργότερα έχουμε έντονες progressive “πινελιές” με τα πλήκτρα να δημιουργούν αποπνικτική ατμόσφαιρα. Το “Misfortune teller” έχει ίσως τα πιο έντονα Heavy Metal στοιχεία μέσα στο άλμπουμ. Πολύ καλό και για ζωντανές εμφανίσεις. Ξεκάθαρα όμως η καλύτερη σύνθεση του άλμπουμ είναι το “Lullaby of woe” που η αρχή του θυμίζει έντονα και Opeth, πριν μπουν τα στοιχεία των Void of Sleep και δημιουργήσουν την ένταση που τους χαρακτηρίζει. Μέχρι τώρα το νέο άλμπουμ είναι στο επίπεδο του “Metaphora”. Δουλεμένο, προσεγμένο και πάνω από όλα ατμοσφαιρικό με τις έντονες post metal ιδέες να παρεμβαίνουν έντονα.
Το “From an unborn mother” είναι ίσως το πιο progressive rock κομμάτι του άλμπουμ με διάχυτα post sludge περάσματα. Εκπληκτικά πλήκτρα για μια ακόμη φορά που στηρίζουν την εφιαλτική ατμόσφαιρα του άλμπουμ. Επίσης νομίζω ότι στο τέλος αυτό που άκουγα ήταν σαξόφωνο, ταίριαζε πάντως υπέροχα. Ουσιαστικά είναι ένα μεταβατικό κομμάτι προς το “Phantoms of Nihil” το οποίο επαναφέρει τον Heavy ήχο κοντά στις πρώτες συνθέσεις του άλμπουμ. Πολύ καλό και δυνατό, heavy και progressive άσμα. Με χαρακτηριστικά οργισμένα και παρανοϊκά φωνητικά σε σημεία.
Πάμε στο τελευταίο κομμάτι, το “Of a demon in my view” που πραγματικά συνεχίζει ότι άφησε το προηγούμενο. Υπάρχει η ίδια ένταση που χαράζεται στην ψυχή σου μπαίνοντας σε αυτή την Tool ψυχεδέλεια. Έχουν κάνει ένα εκπληκτικό συνδυασμό Progressive/Sludge και Post Metal που αν είχαν περισσότερες επιρροές από την τρομερή σκηνή της Washington, θα μιλάγαμε για τελειότητα. Οι εναλλαγές στα φωνητικά και το prog και χαοτικό rhythm section μαζί με τις Doom/sludge κιθάρες σε βάζουν στον κόσμο των Void of Sleep με επιτυχία.
Για το τέλος
Σίγουρα δεν είναι σαν το ντεμπούτο τους. Όμως για μένα στέκεται εύκολα δίπλα στο “Metaphora”. Έχει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται για να ξεχωρίσει στο είδος που κινούνται οι Void of Sleep. Το “The abyss into which we all have to stare” είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ και αξίζει κάθε cent, τελεία και παύλα.
