Κυριακή βράδυ στο Gazarte. 19 Οκτωβρίου. Εκεί που η εβδομάδα πάει να κλείσει, οι Red Snapper ήρθαν να ανοίξουν επίσημα την επόμενη, με αυτά τα ιδιαίτερα ηχοχρώματα, που δημιουργούν εδώ και 30 χρόνια. Καθώς το support act μάλλον ακυρώθηκε, ανέβηκαν στην σκηνή στις 10 ακριβώς και για την επόμενη μιάμιση ώρα μας ταξίδεψαν στην δική τους μουσική διάσταση.
Η αίσθηση στον χώρο ήταν ιδανική: αρκετός κόσμος αλλά όχι ασφυκτικά. Από φοιτητές μέχρι πενηντάρηδες, ζευγάρια και (ανδρο)παρέες, hipsters με μοδάτα σακάκια και μεταλλο-hipsters με μπλούζες Gojira, κάτι κινέζοι τουρίστες και μερικοί «αγγλάρες» . Ένα κοινό ετερόκλητο – όπως και η μπάντα. Και κάπως έτσι, η μουσική που φτιάχτηκε για να ξεφεύγει από κατηγορίες, ήρθε σε επαφή με ανθρώπους που δεν πήγαν στο Gazarte για να την κατατάξουν. Πήγαν, απλά, να την νιώσουν.
Red Snapper
Στο κέντρο της σκηνής, ο Ali Friend στο μπάσο – ο στυλοβάτης με τις υπέροχες μπασογραμμές. Στα αριστερά του του ο Rich Thair, με t-shirt με τη σημαία της Παλαιστίνης, να «ιδρώνει» πίσω από το drumkit. Ο Tom Challenger – ο σαξοφωνίστας/πολυεργαλείο – λίγο πιο πίσω, σαν σκιά που ξεπροβάλλει όταν έπρεπε να κάνει «θόρυβο» ή να οδηγήσει τη μουσική σε κάποια άλλη διάσταση. Και φυσικά, στην δεξιά άκρη της σκηνής η Tara Cunningham στην κιθάρα: low key, αλλά ακριβής. Χωρίς φανφάρες, μόνο με συναίσθημα.
Έπρεπε να περάσουν τα πρώτα δυο κομμάτια για να μας μιλήσει ο Friend. “Lovely to be back here. Always lovely here. We missed you» είπε απευθυνόμενος σε αυτούς που τους είχαν δει και άλλες φορές στο παρελθόν αλλά φυσικά και σε εκείνους, που πρώτη φορά ζούσαν την εμπειρία ενός live τους. Ο κόσμος επιδοκίμασε. Και μετά ήρθε το B Planet, τα μπάσα του Snapper, που μας χτύπησαν σαν υπόγειος ηλεκτρισμός, και οι ρυθμοί του Hold My Hand Up, για να μας βάλουν για το καλά στο mood. Στο One Legged Low Frequency Guy έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση στην σκηνή και ο «Βob from St Petersburg» (άνευ περισσότερων στοιχείων) για να γεμίσει ακόμη περισσότερο τον ήχο με το theremin του αλλά και να ζωντανέψει περαιτέρω την βραδιά με την έντονη παρουσία του. Ειδικά στο κλείσιμο της.
Η μπάντα των Red Snapper συμπλήρωσε φέτος 30 χρόνια από το πρώτο της EP και το γιόρτασε (και) στην Αθήνα. Όχι με πολλά λόγια. Με μουσική. Με ενα setlist που έμπλεκε τα πάντα: από τα πρώτα acid jazz / dub κομμάτια μέχρι το φρέσκο “Barb & Feather”. Μια πραγματική γιορτή με ηλεκτρονικούς ήχους και πραγματικά όργανα.
Κάποια στιγμή ο Friend μπερδεύτηκε. Προλόγισε λάθος κομμάτι. “It’s been a long day and I’ve been drinking since I woke up,” είπε γελώντας. Δεν τον πίστεψε κανείς. Αν και όλοι γνώριζαν πως μόλις το προηγούμενο βράδυ έπαιζαν στην Θεσσαλονίκη. Γιατί αν αυτή ήταν η μεθυσμένη του εκδοχή, πόσο καλύτερα πια παίζει νηφάλιος;
Το ίδιο, λογικά, ισχύει και για τον Challenger που έπαιξε σαξόφωνο, κλαρινέτο, λούπες, πλήκτρα, μελόντικα. “Difficult but wise,” τον χαρακτήρισε κάποια στιγμή γελώντας ο Friend. Μάλλον κάτι παραπάνω θα ξέρει.
Η εκτέλεση του Sound & Vision
του Bowie – κομμάτι που “γεννήθηκε στην Αθήνα” – ήταν highlight. Όχι απλά διασκευή. Μια χειραψία με το πνεύμα του Bowie, μέσα από dub beats, ψυχεδελικές μελωδίες και μπάσο που σε καθήλωνε. Σαν να πήρε η μπάντα τον ήχο, τον πέρασε μέσα από Snapper φίλτρο και τον πέταξε πίσω στον κόσμο – πιο βιωματικό, πιο φορτισμένο.
Σε κάποιο σημείο, κατά τη διάρκεια του Brickred, η ένταση έφτασε σε τέτοιο επίπεδο, που το πιατίνι του Rich Thair έφυγε από την θέση του. “He is an animal,” έσπευσε να σχολιάσει ο Friend. Δεν διαφωνώ.
H ηλεκτρισμένη εκτέλεση του Lagos Creepers που ακολούθησε – προηγήθηκε μια χαριτωμένα awkward αναφορά του Friend στο merch που υπήρχε στον χώρο – δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Κάποιοι χόρευαν, κάποιοι λικνίζονταν, κάποιοι απλά κουνούσαν το κεφάλι τους. Τα ζευγάρια μπροστά μου φιλιόντουσαν.
Ήταν εκεί που φάνηκε ξεκάθαρα ότι οι Red Snapper, με όλες τις ταμπέλες που έχουν προσπαθήσει να τους φορτώσουν κατά καιρούς – acid jazz, trip hop, dub, funk, afrobeat – δεν υπήρξαν ποτέ τίποτα απ’ όλα αυτά. Ήταν πάντα ένα live act. Μια εμπειρία. Ένα -ηχητικό- puzzle που δεν θέλει να λυθεί.
Κάποια στιγμή αποχαιρέτησαν. Για ένα λεπτό. Ξαναβγήκαν για encore με τα Wesley Don’t Surf και Suckerpunch, κι έκλεισαν όπως έπρεπε: χωρίς υπερβολές, αλλά με το ίδιο αυτό underground feeling που τους συνόδευε πάντα. “We love you Athens. Thanks to all of you for having us back. For coming out on a Sunday night.” Και το “Free Palestine” να ακούγεται από κάτω, σαν επίλογος.
Βγήκαμε έξω και το μυαλό ακόμα βούιζε. Το κορμί ακόμη ένιωθε τα «χτυπήματα» των –άλλοτε καταιγιστικών και άλλοτε υπνωτιστικών- ρυθμών. Δεν ήταν ένα νοσταλγικό live. Δεν ήρθαν για να μας θυμίσουν κάτι. Για να μας κάνουν να κοιτάξουμε πίσω στην διαδρομή τους. Ήρθαν γιατί έχουν ακόμα κάτι να πουν. Και το είπαν με το δικό τους τρόπο. Τριάντα χρόνια μετά, οι Red Snapper συνεχίζουν να γράφουν μουσική για underdogs. Και να την παρουσιάζουν ζωντανά για όσους θέλουν να την ακούσουν. Aπο επιλογή και όχι από ανάγκη. Αυτό από μόνο του είναι στον πυρήνα του επαναστατικό…
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
Link:https://www.facebook.com/DespinaStamatakiPhotography/
