Οι The Heavy Hearts Vendetta έσκασαν εκεί που δεν το περίμενα. Πάρε να έχεις. Μας ήρθε λοιπόν το E.P. τους που κυκλοφόρησε στα τέλη του Σεπτέμβρη σε ψηφιακή μορφή μόνο δυστυχώς προς το παρόν. Εντάξει το καταλαβαίνω πως είναι δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες του βινυλίου και η ανάγκη του καλλιτέχνη να κοινωνήσει τη μουσική του μεγάλη. Οπότε μια χαρά είναι και το bandcamp. Αντί να γκρινιάζετε, δείξετε την αγάπη σας.
Και τελοσπάντων, ας πάμε στην εν λόγω κυκλοφορία χωρίς πολλά πολλά. Τους The Heavy Hearts Vendetta δεν τους ήξερα και ούτε τους είχα τρακάρει σε κάποιο live. Αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Μας συστήνονται λοιπόν με αυτό το e.p. με τέσσερα κομμάτια που μιλάνε από μόνα τους για τους ίδιους. Με τον ωραιότατο τίτλο Romanticide , δηλαδή ρομαντζοκτόνο αν κατάλαβα καλά. Ή κάτι που το βάζεις να παίξει (η μουσική δεν ψεκάζεται) και σκοτώνει τον ρομαντισμό.
Να πω πως διαφωνώ ως προς αυτό, αλλά οι μπάντες πάντα ξέρουν καλύτερα. Για τα δικά μου αυτιά, το λίγο σκοτάδι, βούρκος και τα σκασίματα στα τραγούδια τους μου κάνουν πολύ ρομαντικά, σαν μικρές ιστορίες που ο ήρωας / αντιήρωας άλλοτε καταφέρνει να εξιλεωθεί και άλλοτε όχι.
Αυτές οι όμορφες ιστορίες που μας διηγείται η τετραμελής παρέα από την Αθήνα πλαισιώνονται με ωραίες κιθάρες. Χωρίς πολλές χροιές να κουράζουν, με παραμόρφωση τόσο όσο, και μπόλικο attitude. To οποίο είναι διάχυτο σε όλα τα όργανα που παίρνουν μέρος στη δημιουργία αυτού του ήχου. Οι Heavy Hearts Vendetta το ονομάζουμε garage rock. Εγώ λέω πως είναι κάτι βγαλμένο από τα σπλάχνα του rock n roll και φερμένο στο σήμερα. Άλλωστε δεν μου πολυαρέσουν οι ταμπέλες και τα υποείδη και τρέχα γύρευε. Νομίζω όμως πως το όχημα έκφρασης είναι βαθιά ριζωμένο στα 4/4, αλλά αυτή είναι η δικιά μου άποψη.
Επίσης μας δείχνουν και μια άλλη πλευρά στο τελευταίο κομμάτι τους, λιγότερο ηλεκτρική ή πιο αφαιρετική αν προτιμάτε, με μια κιθαρούλα και φωνές. Και το έχω ξαναπεί, εκεί τα τραγούδια δείχνουν την πραγματική τους δύναμη, απογυμνωμένα και χωρίς πολλές δυνατότητες για πείραγμα από την παραγωγή. Ωραία πρόσθεση και τα γυναικεία φωνητικά αν και το τραγούδι σε πάει σε άλλους δρόμους από αυτούς που δείχνουν τα 3 προηγούμενα. Αυτό βέβαια μόνο κακό δεν είναι.
Στα προηγούμενα 3 κομμάτια έχουμε ωραία ρυθμικά, μια ψιλή από πλήκτρα και ωραίες κιθάρες που είπαμε είναι ολίγον βουτηγμένες σε βούρκο, κάπνα, και ομιχλώδεις από κάπνα ατμόσφαιρες. Τότε που τα μπαρ είχαν ακόμα την αίγλη της αιθαλομίχλης και του χυμένου αλκοόλ που μαρτυρούσε πιο άγριες νύχτες. Σαν να λέμε ατμόσφαιρα. Και όταν αυτή δημιουργείται από τη μουσική και μόνο, και ταυτότητα έχουμε, και ιδιαιτερότητα έχουμε.
Γιατί στο μικρό αυτό δείγμα των The Heavy Hearts Vendetta έχουμε και ωμότητα, και οργή και μια αίσθηση λύτρωσης μέσα από την έκφραση.
Θα μπορούσε να είναι και soundtrack σε ένα καινούργιο Sin City ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Ή μια ταινία του Νικολαΐδη. Ή μια σκηνή καυγά σε μπαρ. Πολλά μου έρχονται και θα το κουράσω και έτσι θα αδικήσω τα παιδιά και τη δουλειά τους. Επίσης και σαν προσωπική σημείωση: είναι φοβερό το συναίσθημα που σου αφήνει μια μπάντα όταν λέει φτάνει μέχρι εδώ. Αλλά τελικά είναι ακόμα πιο φοβερό να βλέπεις καινούργιες μπάντες που περιμένεις το από δω και πέρα.
Βάλτε εμπρός το αυτοκίνητο. Αφήστε το Romanticide να παίζει στο σούρουπο και θα δείτε πως θα φανταστείτε αυτό που θέλετε. Γιατί το rock n roll πάντα βγάζει αυτό το αίσθημα ελευθερίας ακόμα και στις πιο σκοτεινές εκφάνσεις του. Εσείς απλά ακολουθήστε τα γκάζια των Heavy Hearts Vendetta και όλα καλά θα πάνε. Μάλλον.
