Οι Love Underground είναι μια ωραία έκπληξη από Θεσσαλονίκη, σας τα έχουμε πει εδώ και καιρό αυτά. Οι κάτοικοι της συμπρωτεύουσας που ασχολούνται έστω και λίγο με κιθάρες τους ξέρουν ή θα έπρεπε να τους ξέρουν γιατί άντε. Το καλό είναι πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ήρθε το ντεμπούτο τους album και μεις περιχαρείς το ακούσαμε και έχουμε να σας πούμε τα εξής φοβερά και τρομερά πράγματα.
Οι Love Underground έχουν παρουσιάσει μια άρτια και πολυπληθής δουλειά.
Και εξηγούμαι πάραυτα για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Είναι αρχικά από τα album που δεν αρκεί μια φορά να το ακούσεις. Εγώ είμαι ήδη στο τέταρτο πέρασμα και αποφάσισα να αρχίσω να γράψω καμιά αράδα γιατί το σαββατοκύριακο άρχισε και τελειώνει με αυτούς παρέα και σίγουρα βγήκα κερδισμένος.
Στα 11 κομμάτια που αποτελούν το δίσκο, οι Love Underground καταφέρνουν να μας δείξουν τα δόντια τους, χωρίς πολλές φιοριτούρες και κανένα overplay, αλλά να καταλάβεις και τις επιρροές τους, και να δεις ξεκάθαρα ότι έχουν χαρακτήρα και το βασικό συστατικό: ψυχή. Και την καταθέτουν όλοι, δεν ξεχωρίζω κανέναν.
Αν σας αρέσουν οι κιθάρες, θα βρείtε πολλά γούστα εδώ. Indie, post punk, grunge και λίγο περισσότερο κιθαριστικό θόρυβο με γούστο και συνοχή που δίνει αρτιότητα σε όλα τα κομμάτια.
Αρκετές χροιές στις κιθάρες το κάνουν από μόνο του ενδιαφέρον. Από την άλλη, η φωνή είναι μια μελωδική σταθερά που σου δίνει σαφή προσανατολισμό, και ανάλογα το κομμάτι, το κάνει πιο λυρικό στις ήρεμες στιγμές τους, ή τους φέρνει σε απόλυτη ισορροπία όταν οι κιθάρες δίνουν πόνο. Επίσης είχαμε καιρό να ακούσουμε ωραίες νότες και καθαρές από τραγουδιστή σε κιθαριστική μπάντα για να το πω γενικά.
Τα δε κομμάτια είναι αποτέλεσμα δουλειάς και τίποτα δεν είναι στην τύχη, αποτέλεσμα σκέψης και μάλλον οι επιλογές τους δουλέψανε όλες τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Μπορεί να με πήγαν λίγο πίσω, μπορεί να μου θύμισαν και λίγο Βρετανία, πιο πολύ Αμερική, αλλά όλα ήταν στιγμές που και οι δυο μεριές του ατλαντικού μεγαλουργούσαν μουσικά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, αλλά το λέω για καλό και μόνο.
Επίσης, παρότι οι αναφορές τους είναι ξεκάθαρες, είναι το σύνολο που τους κάνει μαγικούς. Δηλαδή, παρότι φαίνονται αρκετά πραγματάκια συνέχεια, ένας ήχος σου μένει, με πολύ ωραίες δυναμικές, ήρεμα και έντονα σημεία, παντού όμως ένα είναι το γνώρισμα: ένας ήχος. Ναι ξέρω είναι δύσκολο αυτό που λέω, αλλά είναι για να καταλάβετε πόσο συμπαγής είναι ο ήχος τους. Μπορεί να είναι η παραγωγή, μπορεί να είναι ότι είναι ίσως μια εξαιρετικά καλοδουλεμένη μπάντα.
Και αυτό είναι ένα φαινόμενο της βόρειας Ελλάδας. Οι μπάντες ό,τι και να παίζουν είναι πάντα καλοπροβαρισμένες και συνήθως με ουσία και χωρίς πολλά πολλά. Αφήνουν τη μουσική τους να μιλήσει για αυτές, γιατί εκεί είναι η ουσία και όχι στο hype. Άλλωστε οι Love Underground δεν νομίζω πως νοιάζονται γι’ αυτό, και πολύ καλά κάνουν. Δεν τους νοιάζει αν θεωρούνται “σχετικοί” με την μουσική του σήμερα.
Από την άλλη, επειδή είναι τόσο ωραία τα τραγούδια τους και είναι ο τρόπος έκφρασης τους, μάλλον περνάνε καλά πρώτα οι ίδιοι όταν εκφράζονται δισκογραφικά και live, και όποιος καταλάβει τη φάση τους καλώς, αλλιώς καλή καρδιά. Και αυτό αυτόματα τους κάνει μπάντα του “τώρα”.
Αν σας αρέσουν οι κιθάρες, αν σας αρέσει η μουσική με νεύρο. αν σας αρέσει η μελωδία, αν σας αρέσουν τα εφέ στις κιθάρες, αν σας αρέσει να ακούτε μπασογραμμές που μετράνε, αν σας αρέσει να ακούτε drummers που ξέρουν ποια είναι η δουλειά τους σε μια μπάντα και τέλος μια φωνή που δένει με όλα αυτά και συνυπογράφουν όλοι στην ταυτότητα της μπάντας, ακούστε τους Love Underground από την αρχή μέχρι το τέλος και μετά θα δείτε πως θα πάτε άμεσα στο repeat. Γιατί σε κερδίζουν από την μουσικότητα και μόνο.
Για τον τρόπο με τον οποίο μπορείτε να δείξετε την εκτίμηση σας τον ξέρετε πλέον μην το κουράζουμε ε; Τέτοιες δουλειές πρέπει να ακούγονται εντός, εκτός, και συνεχώς!
