Οι Green Carnation επιστρέφουν με νέο άλμπουμ μετά από μια πενταετία και έτσι έχουμε γιορτή στον progressive ατμοσφαιρικό ήχο.
Μπορείτε να τους πείτε Gothic Rock, Gothic Metal, όπως θέλετε. Η φάση είναι ότι αυτή η μπάντα δεν εντάχθηκε σε ένα είδος, για την ακρίβεια δημιούργησε ένα παρακλάδι της αγαπημένης μας μουσικής.
Θυμάμαι ακόμα το “A blessing in disguise” πόσο είχε “κολλήσει” να το ακούω στο repeat. Για τα δυο πρώτα δεν το συζητώ, εξερευνούσαν απάτητες περιοχές για την Νορβηγική σκηνή τότε. Για όσους δεν γνωρίζουν, οι Green Carnation είναι δημιούργημα του Tchort, πρώην μπασίστα των Emperor.
Ο Tchort είναι μια ιδιοφυΐα
Ναι γιατί έχει παίξει στους Emperor. Εντάξει, κάνω πλάκα. Βέβαια να πούμε για την ιστορία έχει παίξει στο κολοσσιαίο “Anthems at the welkin at dusk”. Όταν κυκλοφόρησε το “A journey to the end of the night” μάζεψε εκεί τα αδέρφια Botteri από τους In the Woods και τον Alf T. Leangel στα drums και ουσιαστικά ξεκίνησε ένα progressive gothic/doom metal “ταξίδι”. Να σημειωθεί ότι στο πρώτο άλμπουμ συμμετέχει και η Vibeke Stene. Ναι, το πρώην “αηδόνι” των Tristania, θα έσκαγα αν δεν το επισήμαινα.
Με τέτοια ομάδα δεν χάνεις ρε φίλε. Δημιούργησε με ικανότατους μουσικούς τεράστιους δίσκους που κανείς τους, μα κάνεις τους, δεν έχει ένα μειονέκτημα. Λόγω προσωπικών προβλημάτων ο Tchort έλειψε από την μπάντα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όμως τον προηγούμενο Μάιο επέστρεψε. Για να συνεχίσει αυτό το “ταξίδι”, ένα “ταξίδι” που εμπνεύστηκε από την απώλεια της κόρης του πριν πολλά χρόνια.
Ξέρω ότι πλατιάζω μερικές φορές, αλλά καλό είναι να υπάρχουν αυτές οι επισημάνσεις και οι πληροφορίες γενικά. Ειδικά όταν μιλάμε για τους Green Carnation οι οποίοι δεν είναι μια μπάντα απλά, είναι μια ιδέα.
Το νέο άλμπουμ των Green Carnation είναι εδώ.
Πέντε χρόνια ήταν πολλά. Το τελευταίο αριστούργημα δεν μας άφησε να συνέλθουμε για πολύ καιρό. Ναι, το “Leaves of yesteryear” ήταν ένα δημιούργημα απύθμενης έμπνευσης. Κοντά στο comfort zone των “A blessing in disguise” και “Light of day, day of darkness” και με μια Opeth κατεύθυνση, μας πήραν τα μυαλά. Και η αλήθεια είναι ότι και τότε πέντε χρόνια είχαν περάσει από τον προηγούμενο δίσκο.
Το νέο άλμπουμ των Green Carnation είναι ένας “θησαυρός” και κυκλοφορεί από την Season of Mist. Ξεκινάμε να αν φέρουμε ότι το πανέμορφο αυτό εξώφυλλο είναι δημιουργία του Niklas Sundin, πρώην κιθαρίστα των Dark Tranquillity. Βασικά δεν αποχώρησε και ποτέ από την μπάντα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Εδώ έχουμε την έναρξη μια τριλογίας
Η τριλογία ονομάζεται “A dark poem” και εδώ έχουμε το πρώτο μέρος της. Στο άκουσμα του πρώτου κομματιού “As silence took you”, οι στίχοι για τον πόνο που προκαλεί η απώλεια σε διαλύουν. Το εναρκτήριο riff είναι Doom από εδώ μέχρι και το Birmingham και την γνωστή γέφυρα. Τα φωνητικά του Kjetil Nordhus είναι για μια ακόμη φορά μαγευτικά, ο άνθρωπος κάνει απίστευτα πράγματα με τα “χρώματα” της φωνής του. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι “τρέχει” μαζί με τον Tchort την Sublife Productions.
Το “In your paradise” είναι από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του άλμπουμ. Με πλήκτρα που συνοδεύουν υπέροχα τα Doom περάσματα των κιθάρων και ένα θαυμάσιο solo με φλάουτο από την Ingrid Ose. Τα riffs είναι δουλεμένα πανέξυπνα χωρίς να κουράζουν τον ακροατή ούτε σε αυτό το κομμάτι. Δεν τα λες progressive, αυτόν τον όρο θα μπορούσαμε να τον χρησιμοποιήσουμε μόνο για την δομή του “In your paradise”.
Αν τα δυο πρώτα κομμάτια ήταν τόσο κοντά στο Doom/Gothic Metal των Νορβηγών, τόσο το “Me, my enemy” είναι μια σύνθεση ατμοσφαιρικού rock. Σίγουρα άκουγαν Pink Floyd όταν τον έγραφαν. Ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα.
Πάντα μας εκπλήσσουν οι Green Carnation. Το κάνουν όλα αυτά τα χρόνια που είναι στη σκηνή. Μετά από το ήρεμο διάλειμμα που μας πρόσφερε το “Me, my enemy”, έρχεται Black Metal “καταιγίδα”. Το “The slave that you are” δεν το περιμένεις, καταιγιστικά riffs και ταχύτατα drums. Τα ακραία φωνητικά είναι μια ευγενική χορηγία του Grutle Kjellson των Enslaved. Οι αλλαγές στα φωνητικά με τον Kjetil Nordhus ίσως σας φέρουν στο νου τους Borknagar.
Το ομώνυμο κομμάτι θα το χαρακτήριζα αιθεριακό με τα πλήκτρα και τις κιθάρες να σε παρασέρνουν σε ένα progressive metal μονοπάτι.
Οι Green Carnation εδώ μπαίνουν στα progressive heavy metal “χωράφια”, βγάζοντας προς τα έξω τις Doom Metal “ρίζες” τους. Όσο ακραίο ήταν το “The slave that you are”, τόσο progressive είναι το “Too close to the flame”. Μια υπέροχη σύνθεση που αποτελεί το ιδανικό τέλος για μια ακόμη υπέροχη δουλειά από την παρέα του Tchort.
Πολύ καλό άλμπουμ!
Οι Green Carnation, αν κυκλοφορούν κάθε πέντε χρόνια δίσκο και βγάζουν δουλειές σαν το “A dark poem part 1: The shores of melancholia”, τότε ας είναι. Το νέο τους άλμπουμ είναι από τα κορυφαία της καριέρας τους, όχι όμως το καλύτερο. Η αψεγάδιαστη ποιότητα που πρεσβεύουν με κάθε δουλειά τους δεν σε αφήνει να πεις κακό λόγο. Η αλήθεια είναι ότι για κανένα άλμπουμ τους δεν έχω αναφέρει μειονεκτήματα, μιας και πάντα στο μυαλό μου τους βάζω δίπλα στους αγαπημένους μου In the Woods. Όσοι αγαπήσατε το “Leaves of yesteryear”, θα αγαπήσετε και το “A dark poem part I: The shores of melancholia”.
