Ακούσαμε τη νέα δουλειά με τίτλο “Ascension” των Paradise Lost και σας αναλύσουμε τα εσώψυχά μας.
Οι Paradise Lost μαζί με τους My Dying Bride και Anathema αποτελούν τους “The Peaceville three”. Ποια είναι η Peaceville Records ή η Candlelight Records ή και αν πάμε προς Γαλλία μεριά και πούμε και την Osmose Records. Όλες αυτές αποτελούν τον λόγο που έσυ αγαπημένε φίλε/φίλη ακους Gothic και Doom Metal. Υπερβολικός? Όχι. Απόλυτος? Ναι.
Η Peaceville Records λοιπόν κυκλοφόρησε τα πρώτα άλμπουμ των προαναφερθέντων ιστορικών μπαντών. Ναι αυτών που κυκλοφόρησαν το ένα αριστούργημα μετά το άλλο και έστησαν μια ολόκληρη σκηνή. Εκεί πάνω στα βροχερά και χιονισμένα σκοτάδια της Μεγάλης Βρετανίας.
Πάμε πίσω στις σελίδες της ιστορίας…
Ναι, δεν αντιλέγω, αυτό το κείμενο προορίζεται για κριτική στο νέο τους άλμπουμ, “Ascension”. Όμως δεν μπορώ να μην παραθέσω την προσφορά αυτής της εταιρείας και τι έκανε για να ακούμε αυτή την μουσική.
- Οι Paradise Lost πριν μεταπηδήσουν στη Music For Nations, κυκλοφόρησαν από την Peaceville Records τα “Lost paradise” και “Gothic”.
- Οι Anathema κυκλοφόρησαν, πριν και αυτοί πάνε στη Music For Nations, όλα τα άλμπουμ τους μέχρι και εκπληκτικό “Alternative 4”. Μετά αποχώρησε ο Patterson και ήρθε το “Judgement”.
- Οι My Dying Bride έμειναν πιστοί στην εταιρεία μέχρι και το “Feel the misery”. Δηλαδή μέχρι και πριν δέκα χρονια.
Όπως καταλαβαίνετε η σημασία αυτής της εταιρίας για την αγαπημένη μας μουσική είναι τεράστια. Μέσα από αντίξοες συνθήκες στις αρχές του ’90 κατάφερε και κυκλοφόρησε και έβγαλε στον “αφρό” τεράστιες μπάντες που ξεκινούσαν τότε το μακρύ ταξίδι για την καταξίωση. Και να φανταστείτε ότι στα πρώτα χρόνια της αυτή η εταιρεία από το West Yorkshire υπέγραφε punk rock μπάντες. Χωρίς τις ανακαλύψεις της, η μουσική μας θα ήταν πολύ μα πολύ διαφορετική.
Πάμε λοιπόν στο “Ascension”
Όσο κρατάει την πένα για την σύνθεση ο Greg MacKintosh δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Σε όλα τα άλμπουμ έχει συνθέσει άσματα που δεν μας έχουν απογοητεύσει. Ναι μέσα σε όλα αυτά βάζω και τα πειραματικά στάδια της μπάντας. Όλοι οι ακόλουθοι και πιστοί οπαδοί της τα γνωρίζουμε και δεν χρειάζεται να αναφερθώ περεταίρω. Το “Ascension” λοιπόν συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το “Obsidian”. Μας πάει όμως πιο πίσω ακόμα, στο “In requiem” αλλά και στο “Faith divides us – Death unites us”. Θα το αναφέρω από τώρα. Μιλάμε για δίσκο “διαμάντι”.
Το “Ascension”
Όταν άκουσα για πρώτη φόρα το “Serpent on the cross”, αναφώνησα μέσα μου “Έρχεται αριστούργημα.”. Έτσι, καθολικά και όμορφα το λέω. Οι Paradise Lost, που ακολουθώ για δυο δεκαετίες και βάλε, δεν με έχουν απογοητεύσει ποτέ. Τα γκάζια στο εναρκτήριο κομμάτι και οι στοιχειωμένες μελωδίες του Mackintosh σε στέλνουν στον αγύριστο. Το μπάσο του Edmodson μαζί με το αρτιότατο drumming του Montanarini αποτελούν εξαιρετικό συνοδηγό. Όλο το άλμπουμ είναι στο πρώτο κομμάτι μέσα? Ναι έχει όλα τα στοιχεία. Καταδεικνύει όμως και κάτι άλλο, αυτό το άλμπουμ είναι Doom!
Στο “Tyrants serenade” οι μελωδίες θα σας φέρουν στο μυαλό την εποχή του “In requiem” με τα ασήκωτα riffs των Greg/Aaron να συνοδεύουν τα “καθαρά” φωνητικά του Holmes. Αυτό το single ήταν ότι πρέπει να κυκλοφορήσει πριν το άλμπουμ.
Να σταθώ εδώ λίγο, είναι απίστευτό που και σε αυτό το άλμπουμ δεν έχει χάσει ίχνος από την χαρακτηριστική χροιά του και είναι ουσιαστικά άπταιστος. Οι Βρετανοί απλά είναι άπιαστοι σε ότι κάνουν.
Το άλμπουμ είναι ξεχωριστό
Χτυπάνε οι καμπάνες, τα θηριώδη riffs των Greg Mackintosh και Aaron Aedy μπαίνουν. Αντίθετα με τον τίτλο, δεν υπάρχει σωτηρία. Το Doom Metal που λατρέψαμε από τους Paradise Lost είναι εδώ. Οι μελωδίες σε διαλύουν, ο αργός ρυθμός χαμηλώνει το βλέμμα σου στους στίχους.
“Ravaged darkness, a light transcends us
A wretched dog afraid seeks God’s Salvation”
Για άλλη μια φορά οι Paradise Lost “κεντάνε” στους στίχους. Είναι αδιανόητο πως με λίγους στίχους σε βάζουν στο ταξίδι της αμφισβήτησης. Και σε βάζουν κατευθείαν στην αναζήτηση της γνώσης.
Συνεχίζουμε με το “Ascension”
Μετά από τους πνιγηρούς ρυθμούς του “Salvation”, περνάμε στο “Silence like the grave”, που ήταν το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε από το νέο άλμπουμ. Single και αυτό και από τα πιο οργισμένα του άλμπουμ. Τα riffs θα σας φέρουν στο νου “Icon” αλλά οι μελωδίες θα σας στείλουν στα “In requiem” και “Faith divides us-Death unites us”. Ότι είχα γράψει εδώ, επισυνάπτεται και σε αυτό το κείμενο.
Ακουστικές μελωδίες σε ταξιδεύουν
Το “Lay a wreath upon the world” είναι υπέροχο με τα “καθαρά” φωνητικά του Holmes να κάνουν την διαφορά. Να σημειώσω εδώ ότι η παραγωγή του Lawrence McGregor είναι απλά από τις καλύτερες που έχουμε ακούσει στο είδος. Η Heather Thompson που συμμετάσχει στο κομμάτι εξυψώνει ακόμα περισσότερο το κομμάτι. Για μένα μια σύνθεση που αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η Thompson είναι η σύζυγος του Greg Mackintosh. Οικογενειακές υποθέσεις βλέπετε.
Βαρύ και μοχθηρό το “Diluvium” σε πάει πίσω στην εποχή των “Icon” και “Draconian times”, τα riffs μπορεί να σας φέρουν και λίγο “One solemn”. Τα διάφορα solos είναι heavy metal και με την βούλα που λέμε. Εκπληκτικός Holmes για μια ακόμη φορά. Ένα πεντάλεπτο κομμάτι που έχει τα πρώτα χρόνια τους στη Music For Nations στην ολότητα τους. Το “Savage days” πάμε στο αγαπημένο μου “One second” και το άλμπουμ αποφεύγει υπέροχα την λέξη filler. Δεν υπάρχει αυτός ο όρος εδώ. Η ατμόσφαιρα είναι εκείνης της εποχής αλλά οι κιθάρες κουβαλάνε τον τραχύ doom ήχο υποδειγματικά.
Ένα άλμπουμ τόσο ποικιλόμορφο, όπως αρμόζει στους Paradise Lost
Το “Sirens” είναι αυτό που λέγαμε πριν σχετικά με τα fillers, ακούγεται που ευχάριστα έχοντας στη μέση του κομματιού διαφορετικές προσεγγίσεις στα φωνητικά. Μια σύνθεση που χρειάστηκε να ακούσω αρκετές φορές για να μην την καταδικάσω ως πρόχειρη. Σε καμιά περίπτωση λοιπόν δεν ισχύει αυτός ο όρος. Είναι πολύ καλό κομμάτι με εναλλαγές και φωνητικά που “τσακίζουν” κόκαλα.
Με το “Deceivers” οι Paradise Lost πηγαίνουν στην εποχή του “Faith Divides Us – Death Unites Us” με τα growl φωνητικά του Holmes να ξεχωρίζουν κατευθείαν, όπως και τα solos του Mackintosh. Πολύ καλά και ουσιώδη riffs για άλλη μια φορά, και τα λιγοστά πανέξυπνα πλήκτρα δίδουν στο κομμάτι την ατμόσφαιρα που απαιτείται. Το “The precipice” είναι Doom Metal με όλη την σημασία της λέξεως με ένα Katatonia feeling να υποβόσκει στην αρχή της σύνθεσης. Μια ιδανική σύνθεση για να κλείσει επιτυχημένα ένα πανέμορφο άλμπουμ από όλες τις απόψεις.
Στο τέλος
Οι Paradise Lost είναι από τις μπάντες που κάνουν ότι θέλουν. Δεν θα ακούσουν τον καθένα για το που θα προσανατολιστούν. Το έκαναν και παλαιότερα αυτό, δοκίμασαν “συνταγές”. Για μένα πετυχημένα στο απόλυτο, για άλλους όχι. Είναι πως κοιτάζεις την μουσική, εγώ ως κριτικός την βλέπω ξεκάθαρα αντικειμενικά. Τα “Host” και “Believe in nothing”, όπως και το “Symbol of life” ήταν εκπληκτικά άλμπουμ στον χώρο που κινούνταν. Έτσι λοιπόν, με αυτή την λογική ως πυξίδα, μπορώ να αναφέρω ότι και το “Ascension” στην εποχή μας είναι ένα θαυμάσιο άλμπουμ που θα ακούω για καιρό.
