Mε το 60’s Forgotten Things Vol.2 απορρυθμίστηκα ο χριστιανός. Η σύμπραξη που έχει κάνει ο Sunnyboy66 και ο προσφιλέστατος Achille εκ Γαλλίας ορμώμενος, είναι για άλλη μια φορά μοναδική.
Και ξεκινάμε ευθύς αμέσως από τη μουσική που περιλαμβάνεται στη συλλογή. Αριθμητικά είναι για χόρταση και βάλε. 17 κομμάτια δεν είναι και λίγα. Θα μου πεις garage rock είναι και οι διάρκειες είναι μικρές οπότε σε παίρνει να χώσεις στα grooves του βινυλίου πράμα. Αλλά δεν το κάνουν όλοι παιδιά. Και μάλιστα δεν είναι συλλογή με fillers και ψιλομεσαία κομμάτια. Εδώ τα 60’s Forgotten Things δείχνουν τα δόντια τους και τα δείγματα είναι δήγματα που μπαίνουν βαθιά στο υποσυνείδητο.
Ξεκινάμε με μια τριάδα φωτιά από Eric & The Norsemen, (που ίσως είναι και το μόνο τραγούδι που έχει μπει και σε άλλη συλλογή αλλά έχουμε και το flip side να γουστάρουμε διπλά!) The Finite Minds και Red Dogs που είναι μέσα στο fuzz, farfisa, και χορό και κραυγές και όλα τα καλά σε επίπεδο πολύ υψηλό. Μου ήρθαν ανατριχίλες ανάλογες με τα Pebbles και τα Back From The Grave. Και αν δεν ξέρετε γιατί μιλάω, δεν πειράζει. Ας πούμε πως με ενθουσίασαν όπως τα πρώτα κομμάτια που άκουσα από αυτή τη μουσική!
Ίσως το garage rock να είναι η μόνη μουσική που οι συλλογές έχουν νόημα καθώς το να βρεις τα singles από εκείνη την εποχή είναι απίθανα δύσκολο και οικονομικά απαγορευτικό για το 99,9% του πληθυσμού που ακούει μουσική. Ευτυχώς για μας και για σας, τα δύο παλικάρια που κυκλοφόρησαν το 60’s Forgotten Things έκαναν όλη τη βρωμοδουλειά για μας και μας τα σερβίρουν μαζεμένα και τακτοποιημένα.
Επίσης πολλά από αυτά δεν υπάρχουν πουθενά, ούτε καν στο youtube γιατί μέχρι πρότινος δεν ήταν καν singles αλλά απλές ηχογραφήσεις. Οπότε μιλάμε και για το σπάνιο του πράγματος που έχει και αυτό τη σημασία του. Γιατί εκεί που νομίζεις πως έχεις ακούσει όλα τα καλά, ΤΣΑΑΑΑΑΑΚ πάρε να χεις να σου κατεβαίνει το σαγόνι.
Στην 60’s Forgotten Things Vol.2 έχουμε όλες τις πτυχές του 60’s punk.
Και αυτό γιατί συνεχίζει με Τom Parsons & The Spectrum, The Recommended Dosage που πάνε σε πιο moody μονοπάτια με όμορφα οργανάκια, την κιθάρα να απαντάει στον στίχο (αγαπημένο τρικ) και mid tempo αγαπημένο. Οι Shadow Casters που παίρνουν τη σκυτάλη είναι ένα ρυθμικό κιθαριστικό τραγουδάκι που σε πιάνει το παράπονο μαζί με τον τραγουδιστή που κελαριστά λέει ναι σε όλα , αλλά όχι σήμερα βρε αδερφέ και μάλλον μιλάμε για τον επόμενο ύμνο του procrastination που λεν και στο χωριό μου ή αν προτιμάτε τα ελληνικά, της αναβλητικότητας στο φλέρτ. Άσε που λέει και shalala but not today. Ποιητικός οίστρος.
Και φτάνουμε αισίως στο 7ο της πρώτης πλευράς που είναι από Butch Peggy & Little John που είναι ήδη αγαπημένο. Υποβλητικός ρυθμός, κιθάρα από το βάλτο και φωνούλες και φυσαρμόνικα νηπιαγωγείου να γλυκάνει την εξίσωση. Αλλά μην ξεχνάτε πως στην πλειοψηφία τους, τα γκαραζόπαιδα ήταν πραγματικά παιδιά, πολλές φορές ανήλικα οπότε οι φωνούλες είναι στην ημερήσια διάταξη. Αλλά μιλάμε για μια πολύ ωραία φωνητικά και drummer και φυσαρμονικίστα να δίνουν πόνο.
Οι Unknown Kind που συνεχίζουν δίνουν ένα μυστήριο και το σολάκι με αυτή την σχεδόν ξεκούρδιστη κιθάρα σε κάνει να το αγαπήσεις με το πρώτο άκουσμα. Και η πρώτη πλευρά κλείνει με τους πανάγνωστους ΙΙ Pair με το πορωτικό To say I Love You. Παραπονιάρικο και punk γίνεται; Μόνο έτσι το κάνανε στα 60’s παιδιά.
Τώρα όσον αφορά πληροφορίες για τις μπάντες, γιατί ό,τι ξέρεις καλό είναι, εγώ δεν μπορώ να σας πω τίποτα. Αλλά και για αυτό μας έχει καλύψει το insert που περιέχει το βινύλιο του 60;s Forgotten Things Vol.2 με πληροφορίες για τις μπάντες, φωτογραφίες, και γενικά υλικό που συγκινεί και τον πιο δύσκολο. Χορταστικό δισέλιδο για να παραμορφωθείτε!
Kαι κάπως έτσι κάνουμε flip το δίσκο να ακούσουμε και τη β’ πλευρά. Εκεί που νομίζεις πως θα ηρεμήσεις, έρχονται οι Υesterday’s Children με το One Way Up ξανα μανά με Fuzz και Farfisa solo να τρυπάει τα αυτιά με το γνωστό attack του ήχου της να πλημμυρίζει το τραγούδι. Συνέχεια με τους γνωστούς από την πρώτη πλευρά Red Dogs εδώ σε πιο χορευτικά μονοπάτια με σαξοφωνάκι, Diddley ρυθμικό και σολάρα στην κιθάρα. Και το flip side των Finite Minds που ομολογώ πως είναι από τα διαμαντάκια που μου διέφευγε και πολύ το χάρηκα ο άνθρωπας.
Ίσως αξίζει να κάνουμε μια αναφορά στο γεγονός πως πρόκειται μάλλον για μια από τις πρώτες μπάντες του Joe Dolce που μετέπειτα μετοίκησε στην Αυστραλία και έκανε άλλα πράγματα εκεί συνεχίζοντας να παίζει μουσική. Εδώ πάντως το fuzz του δίνει και καταλαβαίνει σε αντίθεση με τα φωνητικά που είναι παραπονιάρικα και πάλι. Punk; 1100% και δεν θέλω αντιρρήσεις.
Τη σκυτάλη παίρνει μια έξω φρενών διασκευή του Gloria που αξίζει να την ακούσετε μόνο και μόνο για το σάπιο του πράγματος και το γεγονός πως το ντέφι και η κιθάρα είναι εξίσου σε πρώτο πλάνο, δια χειρός Eric & The Norsemen , αυτούς της πρώτης πλευράς ντε.
Για τη συνέχεια shake & frat rock madness και όποιος αντέξει. Forgotten δεν ξέρω , αλλά είναι μια κλασική περίπτωση τραγουδιού για έναν από τους χορούς που βγαίνανε κάθε βδομάδα τότε. Hot pastrami να ιδρώσετε, όχι από το φαΐ αλλά από το κούνημα. Και μετά το απίθανο κομμάτι των Miracle Makers , Too Bad που τα έχει όλα. Κρατσανιστά τύμπανα, βραχνάδα στη φωνή, τρίηχο χτύπημα στο Hi Hat γιατί θεωρείται καινοτομία, και μια διάχυτη μουντάδα με τα springs να σπάνε στο τέλος.
Σε πιο pop μονοπάτια αλλά εξίσου moody είναι οι Munstabuckings με το μελωδικότατο και με πανέμορφη farfsa γραμμή Love Fever. Kαι για το κλείσιμο πάλι οι Red Dogs με το I m Not Your Man που ενώ στην εισαγωγή νομίζεις πως θα ακούσεις το Be My Baby, σε πάνε αλλού και σου υπενθυμίζουν πως ενώ ακούς την 60’s Forgotten Things Vol.2 , κανονικά κάποια από αυτά τα κομμάτια θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί νωρίτερα γιατί όχι μόνο δεν υπολείπονται από τα classics, αλλά μερικά τα κοιτάνε στα ίσα.
Εύγε και πάλι εύγε από εμένα και σας συνιστώ ανεπιφύλακτα τη συλλογάρα 60’s Forgotten Things Vol.2 και παραγγείλτε τη χθες γιατί 300 κομμάτια δεν είναι και πολλά! Όπως λέει και ο υπότιτλος, It won’t last!!!
