Όσον αφορά την μπάντα The Meatbodies, μέχρι πρότινος είχα ύπνο βαθύ και ασήκωτο, ευτυχής στην άγνοια, μακάριος ο πτωχός τω πνεύματι. Ευτυχώς όμως τα παιδιά από την Patari Records, φρόντισαν όχι μόνο να με βγάλουν από το λήθαργο, αλλά μας τους φέρνουν κιόλας live με σάρκα και οστά και κιθάρες και μπασοτύμπανα και φωνές και απ’ όλα να τους απολαύσουμε.
Για να είμαι ακόμα πιο ειλικρινής, δεν άκουσα προηγούμενες δουλειές τους καθώς ο κατακλυσμός μουσικής ΕΥΤΥΧΩΣ δεν σταματά ποτέ, αλλά έριξα 2 αυτιά στην τελευταία τους δουλειά με τίτλο Flora Ocean Tiger Bloom. Πριν πω όμως οτιδήποτε, ακούστε την μπάντα τι έχει να πει για την δουλeιά της γιατί πάντα οι μπάντες ξέρουν καλύτερα , ό,τι και αν σας λέμε εμείς οι μουσικάκηδες , μουσικόφιλοι, αδηφάγοι ακροατές των πάντων και πασών των Ρωσιών Αμήν.
Το τελευταίο εγχείρημα των Meatbodies και το σχεδόν χαμένο άλμπουμ τους, Flora Ocean Tiger Bloom, είναι το πιο ποικίλο και ολοκληρωμένο έργο τους μέχρι σήμερα. Πρόκειται για ένα μελωδικό, γεμάτο κιθαριστικά hooks ροκ έπος, στο οποίο ο frontman και κιθαρίστας Chad Ubovich αντιμετωπίζει τις δοκιμασίες της νηφαλιότητας, της λύτρωσης, της ανανέωσης, ενώ κυριολεκτικά μαθαίνει να περπατά και να παίζει ξανά.
Η ανάσταση δεν συνοδεύει μόνο το άλμπουμ, αλλά και την παραγωγή του. Το Flora Ocean Tiger Bloom εξετάζει θέματα που αφορούν τον έρωτα και την απώλεια, την απόδραση από την πραγματικότητα, τον ηττοπαθισμό, τον ηδονισμό, τα ψυχεδελικά και πολλά άλλα.
Ξεκινώντας λοιπόν να ξεκοκκαλίζουμε το album, και δίνοντας βαρύτητα στη μουσική που πάντα έχει τον πρώτο ρόλο, έχω να σας πω τα εξής ολίγα . Έχουμε 13 κομμάτια. Για μένα ο αριθμός 13 πάντα ήταν γουρλίδικος. Και το παρόν album δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα.
Οι The Meatbodies ξεκινάνε το album με το Assignment.
Και η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Κιθάρες ξυράφια, flanger και απλωμένα πιατίνια να σπέρνουν πανικό και θόρυβο. Από την άλλη, μελωδικότατες φωνούλες και λίγο πληκτράκι να γλυκαίνουν τον ήχο, δίνοντας ηχητικά ένα γλυκόπικρο αποτέλεσμα. Υποβλητικός ρυθμός και ωραία σημεία που δείχνουν δουλεμένο κομμάτι και όχι αρπακόλλα. Αν θα είχα μια ένσταση, θα έλεγα ότι σε καμία περίπτωση δεν μου θυμίζει garage punk ή ακόμα και ψυχεδελικό rock όπως διατείνονται πολλοί. Αν ξεφύγουμε όμως από τις κολληματικές ταμπέλες , θα ακούσουμε κάτι πολύ στιβαρό, με wall of sound να μας χτυπάει τα τύμπανα. Πες το alternative και παίζουμε μπαλίτσα σε ανοιχτό γήπεδο.
Το Hole που συνεχίζει είναι στο ίδιο μοτίβο. Κάπου στην μέση μπαίνουν κάτι synths αρρώστια σκέτη σου λέω. Και η μπάντα ξεδιπλώνεται, απλώνεται και σε υποβάλλει στο ρυθμό της. H δύναμη του τραγουδιού είναι όμως ίσως και η αδυναμία του καθώς εδώ με χτύπησε η φλασιά του πόσο μου θυμίζει Smashing Pumpkins.
Για κάποιους αυτό μπορεί να είναι κακό στα πλαίσια της αυθεντικότητας. Για μένα πάλι μόνο κακό δεν είναι να θυμίζεις κάτι που στα 90’ς έσπειρε και άφησε ανεξίτηλη υπογραφή. Όχι μόνο δεν με ενοχλεί, γουστάρω κιόλας. Και από την άλλη ζηλεύω και πάααααρα πολύ γιατί θα ήθελα να ακούσω αυτές τις κιθάρες live και ξέρω εκ των προτέρων πως μάλλον δεν θα μπορέσω. Αλλά εσείς να πάτε. Να γιομίσετε το venue και να σας πονέσουν τα αυτάκια από την ευχαρίστηση.
Με το Silly Cybin στην εισαγωγή του δείχνουν για άλλη μια φορά την ευαισθησία που διακατέχει το δίσκο πάρα το έντονο Flanger και τα δυνατά τύμπανα. Στιχoυργικά οι μύστες καταλαβαίνουν το τι αφορά το κομμάτι και εγώ θα σταθώ στο ωραίο μικρό και στιβαρό σολάκι. Επίσης εδώ στην διάρκεια οι The Meatbodies είναι πιο μαζεμένοι ή λιγότερο φλύαροι αν προτιμάτε. Λίγα και καλά ακόμα καλύτερα.
Το Billow ξεκινάει με ντέφι. Οποιοδήποτε τραγούδι το κάνει αυτό έχει την αμέριστη προσοχή μου και την προκατειλημμένη συμπάθειά μου. Κολλήματα είναι αυτά μη με ρωτάτε. Εδώ οι κιθάρες των The Meatbodies ακούγονται πιο ήπιες και αμέσως ο χαρακτήρας του κομματιού αλλάζει. Ακούγεται περισσότερο το echo και το βάθος στις φωνές που είναι διπλές και ως τώρα το κάνουν και αυτό ένα χαρακτηριστικό που υπογράφει επιπλέον στον ήχο των The Meatbodies. Ενδεχομένως πιο Pop προσέγγιση , ακόμα και βρετανικό το πέρναγες , αλλά πάλι στο τέλος γίνονται πραγματάκια (ανάποδες κιθάρες;) που σου τραβάνε την προσοχή και σε βγάζουν από το τριπάκι του προηγούμενου wall of sound.
Mε το They Came Down που συνεχίζει το album των The Meatbodies, νομίζεις πως στην εισαγωγή θα παίξει ξυλίκι άσχημο αλλά τελικά καταλήγει στα γνώριμα μονοπάτια της ψιλοαργής mid tempo νεοψυχεδελίζουσας ως και shoegaze κατάστασης. Βαριές κιθάρες το δίχως άλλο αλλά και ωραίες διφωνίες. Το σημείο – σόλο σπάει το ρυθμό και αποτελεί ακόμα ένα δείγμα πως τα κομμάτια πήγαν μέτρο μέτρο. Και αλλαγή διάθεσης για το τέλος με γρήγορο σπάσιμο στο ρυθμό που ομολογώ πως με εξέπληξε ευχάριστα αν βρήκα το μεταλίζον σόλο λίγο πλεονασμό.
Το Trapped που ακολουθεί, είναι μάλλον η πιο ψυχεδελική αλλά και η πιο σύντομη στιγμή του δίσκου, ίσα ένα πέρασμα 50 λίγων δευτερολέπτων για να πας μετά στο Move που αρχίζει με παραμορφωμένο μπάσο και στιβαρά 4/4 που σε παραπέμπουν σε παρελθόν με ωραίες κιθάρες και εδώ οι “παλιές” επιρροές των The Meatbodies είναι σίγουρα πιο ξεκάθαρες. ΟΙ κιθάρες είναι πιο καθαρές και το χάσιμο είναι πιο ευχάριστο τουλάχιστον για τα δικά μου αυτιά. Ένσταση στη διάρκεια του κομματιού που παραδόξως είναι και το μεγαλύτερο. Οι τσούπρες και η Reservoir Dogs αισθητική του αποζημιώνει και ξεχνιέσαι στο video!
Mε το I Believe In pink καταλαβαίνεις πως η μπάντα έχει και την αίσθηση του χιούμορ και θέλει και μέσα σε 38 δευτερόλεπτα να σου μεταφέρει την ψυχεδελική ακουστική εμπειρία. Επιτυχώς; ας κρίνετε εξ ιδίων τα αλλότρια χωρίς φόβο και πάθος. Για μένα το σκιπάρεις (ατσσσσσσ) άνετα.
Το Criminal Minds είναι το νούμερο 9 αλλά είναι ένα στιβαρό 10 βαθμολογικά για τους The Meatbodies. Με την ακουστική κιθαρούλα να τις δίνει μια ελαφριά ξεκουρδίλα το εφεδάκι και τις ωραίες φωνές είναι σίγουρα standout στο δίσκο μαζί με το ωραίο σημειάκι στο σβήσιμο του κομματιού.
Το ICNNVR2 είχε λίγο κάτι που μοιάζει με σαξόφωνο στα γνώριμα μουσικά μονοπάτια της σκληρής κιθάρας. Ενώ το Psychic Garden είναι ξεκάθαρα νεοψυχεδελικόν έως και showgaze μη σου πω αν βάζαν τις παραμορφωμένες κιθάρες. Ωραία σολάκια καλά και όμορφα χωρίς πολλές φιοριτούρες. Αχρείαστο το διπλάρωμα τις κιθάρας που το κάνει πολύ επικό για τα γούστα μου.
Return Of Ecstacy για τη συνέχεια και φτάνοντας στο κλείσιμο οι The Meatbodies χρησιμοποιούν sustain και feedback για να βγάλουν κομμάτι. Όχι κακή ιδέα γιατί ψυχεδέλεια αφού. Ακούγονται και σαν δοξαριές ξέρω γω.
Το Gate που κλείνει το album είναι στο δοκιμασμένο κολπάκι easy dwon tempo στην αρχή και μπόλικη ένταση από κει και πέρα.
Γενικά μιλάμε για ένα δίσκο που αν τον ακούσει μια παρέα με μπύρες και άλλα, σίγουρα σε κάποια σημεία θα σταματήσουν να μιλάνε για να ακούσουν την μουσική των The Meatbodies. Αν έχω κάποιες ενστάσεις είναι στις λίγο τραβηγμένες χωρίς λόγο διάρκειες σε κάποια κομμάτια, αλλιώς είμαι σίγουρος πως στο τέλος τουτουνού του μηνού τα παλικάρια θα μας δώσουν τα αυτιά στα χέρια και θα τους πούμε και ευχαριστώ κιόλας.
Από την In The Red Records σε διαφανές βινύλιο, κυκλοφορεί εδώ και ένα χρόνο ήδη….
