Η τρίτη (3η) ήμερα του Rethymno Rocks στο Ρέθυμνο φάνηκε σε αρκετούς και θα το σχολίαζαν ως η αρχή για το “κυρίως μενού”. Σε αυτό θα ήθελα να σταθώ λίγο.
Όλες οι ημέρες του Rethymno Rocks! είναι ισάξιες σε ποιότητα, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα οι πρώτες ημέρες από τις επόμενες που ήρθαν στις υπόλοιπες ημέρες. Είναι σαν να μου λένε ότι οι Primal Fear που κάποτε έπαιξαν σε ένα party γνωστού μεγάλου φεστιβάλ στο εξωτερικό, έχουν να ζηλέψουν κάτι από τους Volbeat που ήταν headliners στην προτελευταία ημέρα. Give me a break που λένε και στο χωριό μου.
Οι Project Renegade που άνοιξαν τον δρόμο για τις υπόλοιπες μπάντες ήταν εκρηκτικοί πάνω στη σκηνή. Καλό θα ήταν όμως να υπήρχε περισσότερη στήριξη από τον κόσμο και να ήταν πιο κοντά στη σκηνή. Δηλαδή η Μαριάννα ακόμα και στα κάγκελα πάνω ανέβηκε για να ζεστάνει την όλη φάση με την ερμηνεία της. Εντάξει οι SixForNine του Φωτάρα και των υπολοίπων πήραν τα πάντα παραμάζωμα. Ηγετική μπάντα με την αίσθηση του party καθόλη την διάρκεια της εμφάνισης της, εντάξει σας τα είπαμε και εδώ άλλωστε.
Οι Onslaught “ισοπέδωσαν” τα πάντα με το ατόφιο Thrash Metal τους, τρομερή εμφάνιση Βετεράνους του είδους που γνωρίζουν πως να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο. Ότι και να αναφέρουμε για τους Moonspell είναι λίγο, θα δανειστώ τον χαρακτηρισμό του συναδέλφου και φίλου Κώστα την ώρα που τους παρακολουθούσαμε, “Αυτοκρατορικοί”. Θα την διατυπώσω αυτή την λέξη για το κείμενο μας αρκετές φορές.
Οι Project Renegade ήταν ένα ιδανικό “ζέσταμα”
Η μπάντα απλά “ανέβηκε” επάνω με στόχο να ξεσηκώσει τον κόσμο που μαζεύτηκε από νωρίς. Τα είπα και στις προηγούμενες παραγράφους, η μπάντα προσπάθησε να πάρει το κοινό με το μέρος της, δηλαδή να το φέρει στα “κάγκελα” που λέμε. Με αρκετή δυσκολία τα κατάφερε. Μου άρεσε πάρα πολύ η σκηνική τους παρουσία που έφερε στο νου έναν συνδυασμό Lacuna Coil και Jinjer. Από τους τελευταίους χωρίς τα prog στοιχεία που τους έκαναν τόσο ξεχωριστούς.
Οι Αθηναίοι μας παρουσίασαν ένα set αντιπροσωπευτικό της μουσικής που παίζουν. Η Μαριάννα ξεσήκωσε το κοινό με το “23” και συνέχισε με το “Token” όπου χτυπιόταν συνέχεια μαζί με την υπόλοιπη μπάντα που ήταν στημένη υπέροχα. Ακολούθησαν τα “Bloodwitch” και “Oath” όπου οι Project Renegade απέδειξαν για μια ακόμη φορά γιατί είναι μπάντα που έχει μεγάλη αξία. Τα “The fix is in” και “The new joker” ήταν από τα highlights της εμφάνισης τους.
Μπάντα που θα θυμόμαστε.
Οι SixForNine απλά έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα
Ο Φωτάρας θα αγοράσει εξοχικό στο Ρέθυμνο, θα μου το θυμηθείτε. Έχοντας έρθει και με τους Nightfall στο πρώτο φεστιβάλ του Rethymno Rocks! στο Φρούριο Φορτέτζα, ε ήταν γνωστά λημέρια για αυτόν.
Η μπάντα συνέχισε ότι άφησε η παρέα της Μαριάννας με επιτυχία. Η ενέργεια που έχουν πάνω στη σκηνή είναι αξιοθαύμαστη και δεν μιλάμε για άτομα 25 χρονών και έτσι.
Ξεκίνησαν με τα “Life devouring demons” και “Bullet off its course” και έγινε πανικός κάτω. Ο κόσμος συγκεντρώθηκε από κάτω, μιας και ο Φώτης με την μπάντα του δεν ήρθαν για να παίξουν 45 λεπτά και να φύγουν. Ήρθαν για να σε κάνουν να κοπανηθείς λες και παίζουν κανένα δίωρο. Η μπάντα όπως πάντα εξαιρετικά “δεμένη” πάνω στη σκηνή, απέδωσαν στα μέγιστα και τα “More than words can say” και “Never-ending road”. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια είναι το “Shoot for the stars” και ευτυχώς το έπαιξαν για όλους μας. Στο “N.I.B.” διασκευή στους Black Sabbath, ο Φώτης ανέβασε την Πηνελόπη στη σκηνή και έκαναν μια αξιοπρεπεστάτη απόδοση.
Οικογενειακές υποθέσεις.
Το τέλος ήταν ότι καλύτερο για την εμφάνιση των SixForNine με δυο συνθέσεις που γουστάρω πολύ. Τα “Counting stars (Parallel universe)” και “Sea of lies”.
Τρομερή δουλειά από την μπάντα πάνω στη σκηνή με επαγγελματισμό και τρελή όρεξη, έδωσαν στον κόσμο ένα υπέροχο show.
Οι Onslaught ήρθαν από την Μεγάλη Βρετανία για χάος
Καλά όσοι τους γνωρίζουμε, περιμέναμε πως θα έρθει όλεθρος στο φρούριο της Φορτέτζας. Μπορεί να ξεκίνησαν με punk και Hard Core φάση, κάτι που αποδεικνύεται και στον τελευταίο τους δίσκο(βασικά, μια συλλογή με επανεκτελέσεις). Να τσεκάρετε και το δεύτερο CD το οποίο περιέχει διασκευές σε Discharge και Sex Pistols, εκτός από Motorhead και Judas Priest. Άρα καταλαβαίνετε τι χαμό προκάλεσαν με το “καλημέρα. Τίμησαν την δισκογραφία τους μέχρι και τα late nineties με τον καλύτερο τρόπο, εστιάζοντας περισσότερο στα εκπληκτικά “The force” και “Power from hell”.
Στο τελευταίο τους άλμπουμ συναντάμε επανεκτελέσεις παλαιών κομμάτιών όπως αναφέραμε πριν. Μεγάλος χαμός στα “Lord of evil”, “Angels of death” και “Death Metal”, και το pit από κάτω να συνεχίζει να μεγάλώνει με τα “The devil’s legion”, “Witch hunt” και “Destroyer of the worlds”. Στο τελευταίο είχαμε και μια “γευσή” από Oppenheimer.
Το set τους τελείωσε με μια διασκευή στους Motorhead και το “Iron fist”, όπως και με δυο κομμάτια τους, τα “Let there be death” και “Killing peace“. Η μπάντα απλά θριάμβευσε επί σκηνής και έδειξε ότι είναι ακόμα εδώ παίζοντας λυσσαλέο thrash metal. Στα συν, ο James Perry εκτός από την δυναμική απόδοση του, το t-shirt των Dissection “Storm of the light’s bane” που φορούσε του έδωσε παραπάνω πόντους. Στα φωνητικά ο James Hayball έκανε τρομερή δουλειά, στο μπάσο ο γερόλυκος Jeff Williams μαζί με τον Nige Rockett στις κιθάρες δεν άφησαν τίποτε όρθιο. Η απόδοση τους σε όλα τα κομμάτια φρενήρης και πάνω από όλα επαγγελματική.
Moonspell: Η “αυτοκρατορία” αντεπιτίθεται!
Στους Moonspell έχω μεγάλη αδυναμία και αγάπη, μιας και το “Wolfheart” μαζί με το “Irreligious” με συνόδευσαν στα πρώτα χρόνια της ενασχόλησης μου με το ακραίο Metal. Αυτό γιατί μετά το “A dead poem” που άκουγα σε κασέτα κάποτε, μου είχαν προτείνει αυτούς τους Πορτογάλους μια φορά και έναν καιρό στο Rock City στην Ακαδημίας. Έτσι λοιπόν, πέσαμε με τα μούτρα μετά στη δισκογραφία τους. Τους είχα παρακολουθήσει στην επέτειο που είχαν για το “Irreligious” πριν κάτι χρόνια στο Βέλγιο, τώρα έφτασε η στιγμή να τους παρακολουθήσω και για το “Wolfheart” στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.
Πάμε λοιπόν σε μια εμφάνιση που δεν θα ξεχαστεί εύκολα. Ας πάμε στα απλά, έπαιξαν όλο το “Wolfheart” σε ένα από τα πιο θεαματικά σκηνικά που έχουν παίξει ποτέ και τους έχω παρακολουθήσει και εγώ, στη μαγευτική Φορτέτζα του Ρεθύμνου. Ναι, έπαιξαν και το “Wolfshade(A werewolf masquerade)” και τα “Trebaruna” και “…Of dream and drama (midnight ride)”. Ακόμα και το σχεδόν ξεχασμένο “Lua D’Inverno”. Όταν ακούς αυτό το θρυλικό άλμπουμ στην ολότητα του, σε αυτό τον χώρο με μια μπάντα σε απίστευτη φόρμα, είναι κάτι συγκλονιστικό.
Ο Fernando βρισκόταν σε απίστευτη φόρμα, ο κιθαρίστας Ricardo Amorim έβγαλε και την ψυχή του μέσα από τα θρυλικά riffs που έπαιζε. Ο μπασίστας, Aires Pereira και cult μορφή με μπλουζάκι Mercyful Fate έδωσε “ρέστα” με την σκηνική παρουσία του και ο drummer Hugo Ribeiro δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης μαζί με τον Pedro Paixão στα πλήκτρα. Ο τελευταίος στην εμφάνιση σαν άλλος Carl McCoy παρέδωσε συγκλονιστικές ατμόσφαιρες. Επιπλέον, η Eduarda Soeiro ήταν κυρίαρχη στα γυναικεία φωνητικά όπως και με την επιβλητική και γοητευτική παρουσία της. Συγκλονιστική στο “Vampiria” που έβγαλε στην εντέλεια το ουρλιαχτό.
Η έκπληξη της βραδιάς ήταν το “Ataegina” το οποίο μαζί με το “Trebaruna” είναι από τα πιο folk κομμάτια της μπάντας, ερμηνευμένα στα Πορτογαλικά. Πέραν του “Wolfheart”, πήραμε και το “Tenebrarum Oratorium (Andamento I/Erudit Compendyum) (Interludium/Incantatum Oequinoctium)” από το “Under the moonspell”, όπως και το μισό “Irreligious”. Δεν νομίζω να θέλαμε κάτι παραπάνω έτσι? Καλά εγώ θα ήθελα από το “Butterfly FX” όπως και από το “Night eternal”, τεσπα σταματάω να γκρινιάζω. “Opium”, “Awake!”, “Mephisto” και φυσικά το “Full moon madness” έκλεισαν ιδανικά μια εμφάνιση που θα μνημονεύεται στην ιστορία αυτού του φεστιβάλ. Και δεν υπερβάλλω.
Εν κατακλείδι
Η ημέρα αυτή μας έμεινε για πολλούς λόγους. Η “Αυτοκρατορική” εμφάνιση των Moonspell μας διέλυσε. Οι Onslaught μας έδειξαν πως ότι και να γίνει θα παραδίδουν μαθήματα Thrash Metal και Hard Core. Οι SixForNine συνεχίζουν ακάθεκτοι προς την κορυφή με κάθε εμφάνιση που πραγματοποιούν. Οι Project Renegade αν κρίνω από αυτό που παρακολούθησα, έχουν να μας δώσουν πολλά ακόμα. Θέληση και δουλειά και δεν θα χαθούν σίγουρα.
Το Rethymno Rocks! για άλλη μια μέρα έδειξε ότι μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα σε έναν θεατή που έρχεται να απολαύσει ένα live.
Να τονίσω την απρόσκοπτη για άλλη μια φορά εξυπηρέτηση στο bar και γενικά όλη την οργάνωση που δεν “έχανε” πουθενά. Ούτε καν στα σημεία που λέμε και στο ποδοσφαιρο. Ειλικρινά τώρα, τι χαοτικό κλείσιμο έκαναν οι Moonspell? Πάντα τέτοια!
Ευχαριστούμε πολύ για το φωτογραφικό αρχείο την διοργάνωση και τον Πάνο Κοσμίδη.
