Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. Όταν συζητάμε για Σουηδικό Death Metal, οι μπάντες είναι συγκεκριμένες και αντιπροσωπευτικές πλήρως.
Ο λόγος για τους Unleashed, Grave, Dismember, Entombed, Carnage και Hypocrisy (τα πρώτα άλμπουμ). Οι Carnage του Amott κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ και ξεσήκωσαν πολύ κόσμο. Όλοι αυτοί ήταν για πολλά χρόνια τα μακρινά “ξαδελφάκια” της Florida.
Σε αυτούς ανάμεσα θα έβαζα και τους At the Gates και το αγνό Black/Death Metal των Dissection. Όταν μιλάμε για τις μπάντες που προαναφέραμε, μιλάμε για τον ορισμό του Σουηδικού Death Metal.
“Μαθήματα” ιστορίας Σουηδικού Death Metal
Οι Unleashed θεωρούνται από τους βασικότερους πυλώνες του Σουηδικού Death Metal. Γεννήθηκαν από την διάλυση των The Nihilist και αυτό γιατί ο Johnny Hedlund ήταν μέλος τους. Οι υπόλοιποι λοιπόν δημιούργησαν τους ιστορικούς Entombed και ο Hedlund παρέα με τον Schultz σχημάτισε τους Unleashed. Όλα αυτά το 1989, μιας και το 1990 ήρθε στις τάξεις τους ο Tomas Olsson και λίγο πιο μετά ο Fredrik Lindgren. Το 1991 κυκλοφορούν ένα από τα πιο διάσημα ντεμπούτο της σκηνής, το “Where no life dwells”. Την ίδια χρονιά οι Entombed κυκλοφορούν το “Clandestine”,οι Grave το “Into the grave” και οι Dismember το “Like an ever-flowing stream”. Πλούσια χρονιά, δε νομίζετε?
Το “Where no life dwells” ανοίγει πόρτες για τους Σουηδούς, παρά τον έντονο ανταγωνισμό τόσο εντός όσο και εκτός χώρας. Τους παίρνουν χαμπάρι οι Morbid Angel και τους πάνε βόλτα περιοδεία. Για την ιστορία να πούμε ότι σε αυτή την Ευρωπαϊκή περιοδεία ο Anders Schultz συνελήφθει στα σύνορα και απελάθηκε. Έτσι η μπάντα παρουσιάστηκε με τρία μέλη στις εμφανίσεις της στο Ηνωμένο Βασίλειο και στα drums ήταν ο Hedlund ο οποίος και ερμήνευε κιόλας. Κάτι σαν τον Ventor των Kreator. Στα δυο shows στο Marquee του Λονδίνου προσφέρθηκε ο Pete Sandoval των Morbid Angel να βοηθήσει. Πάμε στο “Fire upon your lands”.
Το “Fire upon your lands” των Unleashed είναι ένας γεμάτος δίσκος
Ένας δίσκος με μια χρονική διάρκεια περίπου στα 40 λεπτά με ανόθευτο Death Metal σφυρηλατιμένο στα αμόνια της Σουηδίας. Πραγματικά όσο το ακούς τόσο σου ενισχύεται η ιδέα του ότι είναι άξιος συνεχιστής του “No sign of life”. Για το τελευταίο έχουμε να πούμε μόνο καλά λόγια, για την ακρίβεια πάρα πολλά και πολύ καλά λόγια.
Άξιος διάδοχος του “No sign of life”
Ένας δίσκος αντάξιος του ονόματος τους που ήταν βασισμένος στο Thrash Metal riffing αλλά με όλο το οργισμένο Death Metal ύφος τους να πρωταγωνιστεί. Εδώ όμως είναι διαφορετικές οι οπτικές, έχουμε ένα back to the roots ύφος. Θα μπορούσαμε να πούμε ας πούμε ότι το “War comes again” είναι ένα κομμάτι που κινείται σε Sodom μονοπάτια. Από την άλλη το “Left for dead” θυμίζει έντονα το ντεμπούτο τους.
Άλλο πολύ αγαπημένο κομμάτι από το άλμπουμ είναι το “A toast to the fallen”, που μπορεί ως video να μην μου αρέσει καθόλου, αλλά μουσικά είναι όλα τα λεφτά. Σειρά στα αγαπημένα είναι το δυναμικό και όσο πρέπει μελωδικό “Loyal to the end”. Πολύ ποιοτική κιθαριστική δουλειά με αρκετές αναφορές στα nineties της αντίπερας όχθης του Ατλαντικού.
Το επικό “Hold your hammers high!” που θυμίζει στην έναρξη αρκετά Bloodbath μου άρεσε αρκετά όπως και τα “Midjardarhaf” και “The Road to Haifa Pier”. Σε όλα αυτά μέσα έχεις τα πάντα που ανέδειξαν τους Unleashed σε μια από τις καλύτερες μπάντες του χώρου τους.
Αν εξαιρέσουμε τα lyric videos που πραγματικά δεν τα βρίσκω καθόλου ενδιαφέροντα σε οπτική, μουσικά οι Unleashed σε αυτό το άλμπουμ και πάλι πραγματοποιούν σπουδαία πράγματα. Οι κιθάρες είναι εμπνευσμένες με πολλές επιρροές από Thrash Metal αλλά όχι τόσο όσο το προηγούμενο τους άλμπουμ.
Ένας δίσκος μακριά από το “Where no life dwells”
Βέβαια εδώ αν εξαιρέσουμε την πρώτη σύνθεση, μην περιμένετε να σας έρθουν στο νου δίσκοι όπως “Where no life dwells” και “Shadows in the deep”. Η μουσική του δίσκου είναι κάπου στα τελευταία είκοσι χρόνια της μπάντας και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Βέβαια κανείς μας δεν θα ήθελε να ακούσει ένα δεύτερο “Where no life dwells”, δύσκολα βγαίνουν τόσο πρωτοποριακοί δίσκοι.
Εν κατακλείδι
Οι Unleashed συνεχίζουν ποιοτικά την πορεία τους στη Death Metal σκηνή και έχοντας κυκλοφορήσει την τελευταία δεκαπενταετία τέσσερα θαυμάσια άλμπουμ, δεν νομίζω ότι τίθεται αμφισβήτηση για αυτούς.
Ο Hedlund με την μπάντα του έχει φτάσει αισίως στα 15 άλμπουμ με τα πάνω τους και τα κάτω τους. Πάντα σε μια τόσο μεγάλη καριέρα που μετράει σχεδόν 35 χρόνια υπάρχουν και οι ατυχίες και οι δίσκοι δίχως πολλές εμπνεύσεις. Όμως από το 2012 και μετά, ξεκινώντας από το “Odelheim”, δεν έχουν αφήσει περιθώρια γκρίνιας. Μια χαρά άλμπουμ λοιπόν για την παρέα του Johnny και συνεχίζουμε.
