Οι Nosferatu είναι από τις μπάντες που αγαπώ πολύ και εχω σε εκτίμηση σε μεγάλο βαθμό. Η αλήθεια είναι ότι τους έμαθα όταν αντάλλαζα μουσική με μια κοπέλα με CD που είχαμε τα άλμπουμ σε μορφή MP3. Τότε έμαθα πολλές μπάντες, έτσι λοιπόν ήρθε και το “Rise” στη ζωή μου. Θυμάμαι πολύ καλά ήταν μαζί με το “Beyond the maze” των Dreadful Shadows, στον ίδιο φάκελο. Κάπου στα 17 μου μπήκαν τα είδη των Gothic Rock, Darkwave και EBM στη ζωή μου, όπως και τα Dada στη Μπενάκη και τα Rebound και Dark Sun. Αυτά συνήθως συνδυάζονταν με Texas και Revenge of Rock. Όμορφες νύχτες εις τας Αθήνας πριν αφοσιωθούμε στις σπουδές μας.
Σίγουρα έχουν αλλάξει πολλά και η μπάντα με την σειρά της έχει αλλάξει πολλά μέλη. Για το 2025, το line up είναι το παρακάτω: Damien DeVille (κιθάρες), Tim Vic (φωνητικά και κιθάρες), Olde Bones (τύμπανα) και Smiffy (μπάσο). Η μπάντα δεν έχει κυκλοφορήσει τίποτα από το 2015 και μετά, όταν και αποχώρησε ο προηγούμενος τραγουδιστής της μπάντας, Louis DeWray. Η μπάντα όμως συνεχίζει να πραγματοποιεί εμφανίσεις, έχοντας στο ενεργητικό της πέντε άλμπουμ. Αυτά είναι τα “Rise”, “The prophecy”, “Prince of Darkness”, “Lord of the flies” και “Wonderland”. Εμείς σε αυτό το άρθρο θα μείνουμε στο πρώτο τους άλμπουμ, το αγαπημένο τόσο σε μένα όσο και σε χιλιάδες άλλους, “Rise”.
Οι Nosferatu δημιούργησαν “σχολή”
Γιατί πολύ απλά είναι μια δουλειά που δεν ξεχνιέται εύκολα μόλις την ακούσεις. Όλα είναι σωστά και άρτιο δομημένα για να το θεωρήσουμε το άλμπουμ, ποιοτικά “διαστημικό”. Επηρεασμένοι και λόγω ονόματος από την ταινία “Dracula” του 1958, δημιούργημα του Terence Ficher. Πρωταγωνιστές της ιστορικής ταινίας ήταν οι Peter Cushing, Michael Gough, Melissa Stribling και φυσικά ο Christopher Lee. Η ταινία είναι βασιμένη στο διάσημο μυθιστόρημα του Bram Stoker, “Dracula”. Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι βρίσκεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του Βρετανικού κινηματογράφου.
Συνοπτικά για την μπάντα
Οι Nosferatu δημιουργήθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία το 1988 από τους Damien DeVille στις κιθάρες, Vlad Janicek στο μπάσο και Sapphire Aurora στα φωνητικά. Ο τελευταίος αντικαταστάθηκε το 1990 από τον Gary Ash ο οποίος έκατσε πίσω από το μικρόφωνο μόνο για λίγους μήνες. Το 1991 ήρθε στην μπάντα ο Louis DeWray και ανέλαβε τα φωνητικά ο οποίος και έμεινε μέχρι το 1993. Το 1994 ήρθε πίσω ο Chris Clark και ανέλαβε τα drums. Μέχρι το τέλος του 1994 ο Niall Murphy ανέλαβε ως performer και ο Dominic LaVey ανέλαβε φωνητικά από το Μάρτιο του 1995 μεχρί και το 2002.
Τα πήγαινε έλα δεν σταμάτησαν και έτσι επέστρεψε ο Louis DeWray στα φωνητικά το 2003. Μέχρι τότε δούλευε με τους Fashionable Living Death και την δική του μπάντα, Ditzy Micro. Στην μπάντα σε διάφορες περιόδους μέχρι το 2014 έπαιξε percussion, πλήκτρα και είχε αναλάβει και τα φωνητικά. Επίσης έβαλε έντονα την συνθετική του “σφραγίδα” στο άλμπουμ “Wonderland” του 2011.
Πάμε στο “Rise”!
Είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα ντεμπούτο στην ιστορία του Gothic Rock. Επίσης, είναι άλλη μια απόδειξη γιατί αυτό το είδος είναι κατ’ουσία Βρετανική υπόθεση. Η μπάντα αποτελούταν τότε από τους Louis DeWray στα φωνητικά, Vlad Janicek σε πλήκτρα, προγραμματισμό του drum machine και μπάσο και στις κιθάρες βρίσκουμε τον Damien DeVille, όπως έδωσε αρκετή βοήθεια για το drum machine. Είναι ένα άλμπουμ που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε ηχογραφηθεί στην Τρανσυλβανία της Ρουμανίας.
Είναι μεγάλος δίσκος για πολλούς λόγους και θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι η ατμόσφαιρα του έχει επηρεάσει και το Gothic Metal σε μεγάλο βαθμό. Βέβαια, μπορείτε να ρωτήσετε και τον Dani των Cradle of Filth τη γνώμη του για το εν λόγω άλμπουμ και την ατμόσφαιρα του. Το μεγάλο ατού του άλμπουμ είναι το σκοτάδι που κουβαλάει από την αρχή μέχρι το τέλος. Εδώ έχουμε τον συνδυασμό δυο πολύ αγαπημένων μου μπάντων από το πρώτο κύμα του Gothic Rock. Κακά τα ψέμματα, μπορεί να δημιουργήθηκαν το 1988 οι Nosferatu, αλλά με πρώτο δίσκο το 1993 κατατάσονται κατευθείαν στο δεύτερο κύμα του αγαπημένου μας είδους.
Ακούγοντας λοιπόν το “Rise” μας φέρνουν στο νου τους θρυλικούς The Mission του “God’s own medicine” και τους ιστορικούς The Sisters of Mercy του “First and last and always”. Όμως, η θεματολογία του άλμπουμ είναι τόσο βαθειά μέσα στους θρύλους των βρυκολάκων και του Δράκουλα που κατευθείαν ντύνεται με την προσωπικότητα των Nosferatu. Μέσα σε όλα αυτά έχουμε και έντονα περάσματα από Darkwave πλήκτρα.
Τα περάσματα της κιθάρας του Damien DeVille έχουν έντονα τον ήχο Hard Rock όμως λόγω παραγωγής απέχει πολύ από τον σκληρό ήχο και να φέρει και τον χαρακτηρισμό ως Metal. Οι υφές των riffs στις κιθάρες φέρνουν έντονα ένα χαρακτηρισμό που θα μπορούσαμε να τον πούμε ως ρομαντικό και σκοτεινό. Δηλαδή, ακριβώς η ατμόσφαιρα που κουβαλάει το “Rise”.
Ως αγαπημένα κομμάτια θα μπορούσα να αναφέρω όλες τις συνθέσεις του άλμπουμ. Δεν υπάρχουν fillers. Χαρακτηριστικά κομμάτια θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τα “Lucy is red” με τον έντονο upbeat ρυθμό του, τις χαρακτηριστικές κιθάρες του ομώνυμου που κουβαλάνε την “ταυτότητα” του ήχου των Nosferatu. Να μην ξεχάσω και το αγαπημένο μου, “Alone”, με τα θαυμάσια πλήκτρα βυθισμένα στη synth κουλτούρα των eighties σε συνδυασμό με τις gothic rock κιθάρες.
Το παραπάνω κομμάτι είναι από την deluxe έκδοση του “Lord of the flies” και το οποίο και υπάρχει και σε ένα soundtrack ενος παιχνιδιού ρόλων, “Vampire-The Masquerade”. Πίσω στο “Rise” και την σημασία του στο χώρο. Ουσιαστικά οι Nosferatu πήραν όλα τα σημαντικά στοιχεία του Gothic Rock των eighties μαζί και με το Darkwave και τα ενσωμάτωσαν στη μουσική τους προσωπικότητα. Όπως αναφέραμε και στην αρχή, τα πιο δυνατά τους σημεία είναι η σκοτεινή και ρομαντική ατμόσφαιρα τους και οπωσδήποτε τα φωνητικά του DeWray που σου φέρνουν στο νου την παλιά καλή εποχή του πρώτου “ρεύματος” του Gothic Rock. Εδώ να σημειώσουμε και τον πανέξυπνο τρόπο που φιλτράρονται οι επιρρόες τους. Δηλαδή δεν έχουμε ένα καχέκτυπο των The Sisters of Mercy ας πούμε.
Το σκοτάδι τους μοναδικό
Πολλές φορές αναφερόμαστε σε μπάντες και τονίζουμε ότι είναι μοναδικές για ένα στοιχείο τους. Αυτό που τους χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό δηλαδή. Οι Nosferatu με το ντεμπούτο τους κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν ισχυρό πυρήνα οπαδών το οποίο κατά γενική ομολογία εντυπωσιαζόταν από το show έστηνε στη σκηνή ο Vlad Janicek. Ένας εκλεπτυσμένος διαμορφωμένος χώρος που έφερνε το σκοτάδι και τον ρομαντισμό της μουσικής των Nosferatu στο προσκήνιο. Το “Rise” λοιπόν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δημιούργησε μια ιδιαίτερη σχολή που συνείσφερε στα μέγιστα για το είδος.
Οι Nosferatu λοιπόν επιστρέφουν στην Αθήνα τον ερχόμενο Οκτώβριο και συγκεκριμένα το Σαββάτο στις 11 του μήνα, μαζί τους θα είναι οι Grey Gallow’s. Θα εμφανιστούν στο Temple στο Γκάζι και σίγουρα αναμένουμε ένα show βγαλμένο από μια ένδοξη εποχή ενός πολύ αγαπημένου είδους. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην agenda μας.
