Αν θεωρείς τον εαυτό σου τρου-θρασομεταλα ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να μην έχεις δισκογραφία των Overkill… Αν είσαι ντεμι-θρασας, με ολίγο κόλλημα στα 80’s (παλιομεταλάς με τα όλα του) ή γενικά σου αρέσει να ψάχνεσαι διάβασε αυτό εδώ το άρθρο γιατί περιέχει όλους τους λόγους για να τους ακούσεις και να τους λατρέψεις!
Στο πρώτο μέρος περιλαμβάνεται ένα mini tour στη δισκογραφία τους από το 1980 ως και το 2007.
Οι Overkill εμφανίζονται στο φετινό πρώτο Rock Hard Festival τον Σεπτέμβριο, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Περισσότερα μπορείς να διαβάσεις ΕΔΩ
Overkill | 1980, New Jersey
Η αρχική σύνθεση των Overkill έπαιζε κυρίως διασκευές από Motorhead, Judas Priest κ.α. σε διάφορα clubs της περιοχής τους αλλά και της Νέας Υόρκης. Ξεκίνησαν να γράφουν τα πρώτα δικά τους κομμάτια και ηχογράφησαν το demo “Power in Black” το 1983. Το πρώτο τους EP “Overkill” κυκλοφόρησε το 1984 από την Metal Storm Records, αλλά το πρώτο τους full length album “Feel the Fire” κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά.
Θα το αποκαλέσω με τον κλισέ όρο ως “εμβληματικό” γιατί η τετράδα συστήθηκε με σπιντάτο thrash κι ένα ιδιαίτερο λαρύγγι που δε σε αφήνει να ηρεμήσεις. Το δεύτερο κύμα αμερικανικού thrash είχε μάλλον βρει τους ηγέτες του.
Το “ΜΠΑΜ” όμως έγινε με την κυκλοφορία του “Taking Over” το 1987. Η παραγωγή του album είναι σαφώς καλύτερη. Μεταξύ άλλων ξεχωρίζουν, ως σήμερα, τα “Deny The Cross“, “Wrecking Crue” και “Powersurge“. Κι όποιος νομίζει ότι δεν θυμάται το εν λόγω album… ας ξεσκονίσει λίγο καλύτερα τη μνήμη του γιατί περιλαμβάνει και τον Υ Μ Ν Ο “In Union We Stand“.
In union we stand as they blaze across the land
In union we make a final stand…
Overkill | 1988 – 1991
Το 1988 οι Overkill κυκλοφόρησαν ένα ακόμα album το οποίο παραμένει ως σήμερα ένα από τα αγαπημένα των fans του είδους. Το “Under the Influence” σκαρφάλωσε στα charts της Φινλανδίας (The Official Finnish Charts) στο Νο. 10, της Γερμανίας (Offizielle Top 100) στο Νο. 42 και στις ΗΠΑ (US Billboard 200) στο Νο. 142 (ξενέρωτοι Αμερικάνοι, άκου εκεί 142!). Προσωπικά αγαπημένο μου το “Hello from the Gutter”
Στο τέλος της δεκαετίας των 80s οι Overkill κυκλοφορούν το “The Years Of Decay“, ένα album με αισθητά διαφοροποιημένη σύνθεση, σε σχέση με το προηγούμενο “Under The Influence“. Οι ταχύτητες πέφτουν. Σαφώς υπάρχουν και σε αυτό το δίσκο εξαιρετικά κομμάτια όπως τα “Elimination” και “E.vil N.ever D.ies“. Πειραματίστηκαν πολύ σε αυτό το album ωστόσο, περιλαμβάνει κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους whatsoever!
Το line-up της μπάντας αλλάζει διαρκώς…
Με νέα σύνθεση ηχογραφήθηκε το έπος “Horrorscope” το 1991 που σκαρφάλωσε ως τη θέση Νο. 29 στις ΗΠΑ (Billboard Heatseekers chart). Κομβικό σημείο για την μπάντα. Τα riffs είναι πλέον πιο κοφτά και επιθετικά ενώ η παραγωγή ειναι αυτό που λέμε στο χωριό μου “polished” αναδεικνύοντας τον όγκο στις κιθάρες. Απολαύστε υπεύθυνα το τσαμπουκαλεμένο “Thanx For Nothin’”
Overkill | 1993 – 1999
Μετά από (ακόμα) πείραμα το 1993 με το album “I Hear Black” οι Overkill επιστρέφουν την επόμενη χρονιά με το “W.F.O.“. Μεταξύ μας, το “I Hear Black” δεν είναι κακός δίσκος. Eίναι απλά διαφορετικός, περισσότερο heavy παρά thrash για τα γούστα μου. Με το “W.F.O.” επιστρέφουν στον κλασσικό thrash ήχο!
Τhrash, μπύρες με το “Bastard Nation“.
Ήρθε η ώρα για το ενδεχόμενα πιο διαφοροποιημένο ηχητικά album τους.
Και αναφέρομαι στο “The Killing Kind” του 1996. Τολμηρή αλλαγή που μοιάζει να έχει επηρεαστεί περισσότερο από Pantera που, ήταν στα πάνω τους εκείνη την περίοδο. Ο ίδιος o Bobby “Blitz” Ellsworth το έχει παραδεχτεί άλλωστε ότι εκείνη την περίοδο είχαν προσανατολιστεί περισσότερο προς τον μοντέρνο ήχο. Σίγουρα είναι ένα album που δε θα ικανοποιήσει τους fans των ’80s, ωστόσο έχει μπόλικη groove attitude και σίγουρα κερδίζει τις εντυπώσεις.
“From the Underground and Below” είναι ο τίτλος του album που ακολούθησε ο οποίος κινείται και πάλι σε πιο σύγχρονες επιρροές, όπως το “The Killing Kind” αλλά παράλληλα επαναφέρει βασικά στοιχεία από τον κλασσικό ήχο των Overkill. Θα διαπιστώσετε ότι το “Save Me” μεταξύ άλλων έχει και κάποια στοιχεία industrial.
Λίγο πριν την εκπνοή του αιώνα, κυκλοφορούν το “Necroshine“. Ένα χρόνο πριν όμως, ο Bobby Ellsworth είχε διαγνωστεί με μια μορφή επιθετικού καρκίνου της μύτης και υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση. Μετά την ανάρρωσή του “στρώθηκαν” στη δουλειά και το 1999 οι Overkill γίνονται το πρώτο thrash metal συγκρότημα με 10 full length albums!!! Κι όμως, αν σας φαίνεται περίεργο οι προπάτορες της thrash Sodom και Kreator κατάφεραν να φτάσουν το ίδιο σημείο 2 χρόνια αργότερα. Και πάλι μιλάμε για ένα album με πολλούς πειραματισμούς που όμως έτυχε θερμής υποδοχής από τους οπαδούς αλλά και τα μέσα.
Overkill | New Century – New Era
Κάτι λέγαμε πιο πάνω για αλλαγές στο line up… Ήρθε η ώρα για το “Bloodletting” το 11ο studio album του συγκροτήματος που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2000 και είναι το πρώτο μετά την αποχώρηση των κιθαριστών Joe Comeau και Sebastian Marino album από το 1989 που οι Overkill ηχογράφησαν ως κουαρτέτο!
Οι Overkill έκαναν ένα μικρό.. break από τις ηχογραφήσεις. Επανήλθαν το 2002 με το “Wrecking Everything” ένα ολοκληρωμένο live album. Προς το τέλος της ευρωπαϊκής τους περιοδείας όμως ο Blitz υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο στη σκηνή και κατέρρευσε. Για σχεδόν τρεις ημέρες, οι φήμες οργίαζαν! Εν τέλει, ανακοινώθηκε ότι το επεισόδιο ήταν πολύ μικρό και δεν επηρέασε την υγεία του.
Με το “Killbox” του 2003, με κιθαρίστα τον Derek Tailer, λέμε ότι η μπάντα γύρισε στις ρίζες της. Έτυχε μεγάλης αποδοχής από τα μέσα και τους οπαδούς καθώς ηχητικά επιστρέφει στο ωμό, ακατέργαστο thrash metal που είχαν στο “Feel The Fire”!
Το 2005 επιστρέφουν με το “ReliXIV” που ίσως είναι ένα από τα πιο “αδύναμα” albums του συγκροτήματος. Δεν νομίζω ότι συγκίνησε αρκετά τους fans, ωστόσο έχει αυτό το ρημαδ-ο-punk-o-τράγουδο “Old School” που κάθε φορά που το παίζουν live γίνεται χαμός!
To πρώτο μέρος του αφιερώματος κλείνει με το album “Immortalis” του 2007, που αν και δεν είναι πρωτοποριακό παρόλ’ αυτά είναι μια σταθερή προσθήκη στη δισκογραφία τους. Ναι, ok δεν παίζουν τίποτα καινούργιο, κάτι που δεν έχεις ξανακούσει αλλά έχει μπόλικη ενέργεια και αναδεικνύει τον χαρακτηριστικό thrash ήχο της μπάντας. Έχει κάποια νέα στοιχεία, ωστόσο δεν έχει λάβει ιδιαίτερα θετικές κριτικές λόγω των επαναλαμβανόμενων riffs και συνθέσεων στο σύνολό τους και πάντα σε σύγκριση με τα προηγούμενα albums τους. Ξεχωριστή θέση όμως έχει στην καρδιά μου το “Skull and Bones” καθώς τραγουδάει και ο αγαπητός Randal Blythe των Lamb of God.
