The Rubbers: The moody garage punk live report @jukebox, 29/3

Σάββατο βράδυ & ένα garazοpunk συγκρότημα, με το όνομα The Rubbers από τον Βόλο, μας χτύπησε ρυθμικά την πόρτα με moody διάθεση. Όχι βέβαια δεν ήρθε τυχαία, αφού το ξέραμε καιρό και το είχαμε παρουσιάσει και ενδότερα.

Είναι η δεύτερη φορά που εμφανίζονται στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Jukebox, που θα το βρείτε στον Κεραμεικό. Το λέω για εσάς που σας αρέσει η 60’s διάθεση και όχι μόνο. Αρκετοί λοιπόν πέραν του ότι γνωρίζατε τον χώρο, ξέρατε και όλες εκείνες τις μουσικές επιλογές που βρέθηκαν στο setlist με τα 32 κομμάτια!

Τώρα θα μου πεις, πόσες ώρες μπορεί να έπαιζαν; Όχι δεν ήταν άπειρες, τα κομμάτια είναι πολύς μικρής διάρκειας αλλά αυτό σίγουρα το γνωρίζετε αφού μας διαβάζετε. Οι επιλογές των τραγουδιών λοιπόν ήταν εξαιρετικά προσεγμένες για να μην αναφέρουμε τα νέα κομμάτια των The Rubbers που προστέθηκαν στη λίστα αυτή.

Εδώ να αναφέρουμε, πως αυτή τη φορά είχαν και merch μαζί τους, κάτι που φρόντισαν καλά ώστε να έχει και ένα αναμνηστικό ο θεατής από τη βραδιά αυτή. Και έτσι γιατί vintage αποχρώσεις χωρίς το ίδιο το μυαλό δεν υπάρχει, πέρα από t-shirt είχαμε και μια κασετούλα, ξέρετε σαν αυτές που πρέπει να βάλεις μολυβάκι για να γυρίσεις την ταινία. Αυτές ντε που έχουν γυρίσει στην μόδα και κάποιοι όχι απλά τις προλάβαμε, αλλά τις έχουμε καλά φυλαγμένες.

Ορίστε λοιπόν! Ακόμα μια στη συλλογή των boomers και το λέω με πολύ αγάπη!

Setlist και εκπλήξεις

Ξεκίνησαν με From my window, The girl who faded away, Little boy blue, Cry for the trees και τόσα άλλα, που πραγματικά χάσατε και δεν το λέω επειδή είναι δικό μας παιδί ο Αλέξανδρος Κλημεντόπουλος (ναι αυτός που γράφει για εσάς και έχει μια μουσική ιστορία πίσω του), αλλά ήταν ένα live που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει. Και πραγματικά το εννοώ πως κάποιοι χάσατε.

Νέος μέλος

Να αναφέρω πως αν και παραπάνω είπα πως έχουν ξαναπαίξει στην Αθήνα, πριν ένα χρόνο, δεν ήταν με την ίδια μορφή. Ένα νέο μέλος μπήκε στη ζωή αυτή του μπασίστα και αναφέρομαι στον Οδυσσέα Βασιλάκη. Που όπως είπε εκ μικροφώνου ο τραγουδιστής Αλέξανδρος Κλημεντόπουλος “Αυτός ο τύπος κατάφερε σε ένα μήνα να κάνει το αδύνατο“. Και αν αυτό δεν είναι τιμητικός λόγος για έναν μουσικό, τότε τι στο καλό είναι;

Από την άλλη ο Κώστας Αγγελόπουλος ξεκάθαρος στις κιθαριστικές του ικανότητες, που αν καταφέρει να λυθεί στη σκηνή επάνω, τον βλέπω να τον χάνουν για τα εξωτερικά. Για να μην αναφέρουμε τον Γιάννη Φερφιρή στα τύμπανα. Όπως καταλαβαίνετε όλοι είναι ένας και ένας, ακόμα και όταν δεν το δείχνουν παραέξω ή τέλος πάντων δεν το αποτυπώνουν οι φωτογραφίες. (Για αυτό σας έχουμε και ένα βίντεο).

Το σίγουρο είναι πως βλέποντας τους από κοντά, δεν θα έχεις απλά μια εμπειρία που θυμίζει παρελθόν, αλλά σίγουρα κάτι που ατενίζει το μέλλον με συνοπτικές διαδικασίες. Λέτε για αυτό η παρουσία τους να είναι επιλεκτική; Μήπως να αρχίσουμε να ζητάμε λιγάκι παραπάνω lives;

Le suprise

Όπως και την προηγούμενη φορά, υπήρξε μια προσθήκη έκπληξη στο πρόγραμμα, με τον Άκη Νεδόπουλο -εξίσου μεγάλη ιστορία στη μουσική του garage- να παίρνει τα ηνία για το Cry.

Και ξέρετε αυτό είναι το ιδανικό, όταν συγκρότημα και κοινό περνάνε καλά, γιατί όπως στο καλό να κάνουμε, η μουσική είναι ένα μεγάλο πάρτι. Και αυτό ζήσαμε το βράδυ του Σαββάτου, που ευχόμαστε να έχουμε άλλα τόσα.

The rubbers are:

Γιάννης Φερφιρής (The Tenderfeet): Τύμπανα
Κώστας Αγγελόπουλος ( Noma, The Jacks, The Tenderfeet): κιθάρα
Αλέξανδρος Κλημεντόπουλος ( Frantic Five, The Jacks, The Tenderfeet, My own devices, Overtones): Φωνητικά, Μαράκες, φυσαρμόνικα
Οδυσσέας Βασιλάκης: Φωνητικά, Μπάσο

Φώτος δια φακού Jo Gogou.
Jo Gogou Photography | Jo Γκόγκου