Την πορεία του Garm(Kristopher Rygg) την ακολουθώ από την εποχή που έπαιζε Black metal με τους Ulver. Δεν έμαθα τι καλλιτεχνική διάνοια είναι ούτε στον προηγούμενο άλμπουμ των Ulver, ούτε στο “Perdition city”. Τον έμαθα στους Arcturus, στους Ulver και στους Borknagar. Η ιδιοφυΐα που ονομάζεται Kristoffer Rygg άλλαξε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 την πορεία των Ulver με το εκπληκτικό “Themes from William Blake’s The Marriage of Heaven and Hell”. Αυτή η μίξη ειδών όπως Avant-garde rock και ηλεκτρονικής μουσικής ήταν απίστευτη. Ο τρόπος που χρησιμοποιούνταν τα πλήκτρα ήταν απλά ευφυής. Εκεί ήταν και η αλλαγή από το παραδοσιακό Black Metal των θρυλικών δίσκων “Bergtatt – Et eeventyr i 5 capitler”, “Kveldssanger” και “Nattens madrigal – Aatte hymne til ulven i manden” σε αλλά μονοπάτια πιο δυσνόητα και prog να μου επιτρέψετε τον όρο. Πάμε στο “Liminal animals” ο οποίος είναι ο διάδοχος του εξαιρετικού “Flowers of Evil”.
Ένα άλμπουμ που είναι ουσιαστικά μια συνέχεια του “Flowers of evil” και του προκατόχου αυτού, “The Assassination of Julius Caesar”. Το τελευταίο αποτελεί και ένα από τα αγαπημένα από την τελευταία περίοδο των “Λύκων”. Ξεχωρίζω για τα καλά την πρώτη περίοδο του Rygg, τελείως διαφορετικές εποχές. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον Garm της εποχής “Perdition city” και μετά. Όσο κι αν αγαπάω την πρώτη περίοδο των Ulver και τις παρανοϊκές ιαχές του στους Arcturus, με “κερδίζει” και εδώ. Έτσι λοιπόν συνεχίζει με την synthpop φάση που έχει υιοθετήσει τελευταία. Υπέροχος ο τρόπος που μπαίνει το άλμπουμ με τα “Ghost entry” και “A city in the skies”. Μπορεί να θυμίζει τους φοβερούς Depeche Mode αλλά αυτή η προσωπική αύρα που περιλούζει τα κομμάτια τα κάνει απόλυτα ξεχωριστά. Ο Rygg από την άλλη σε θέμα ερμηνείας είναι άπταιστος.
Πολλά στοιχεία από όλη την τελευταία εικοσαετία της μπάντας
Πάμε μια βόλτα προς το “Perdition city” με το υπέροχο “Forgive us” με την τρομπέτα του Nils Petter Molvær να μας μαγεύει. Ένα πραγματικά μπορώ να ισχυριστώ cinematic κομμάτι. Με τα “Nocturne #1” και “Locusts” μας γυρνάνε πίσω στον “Γάμο” στα τέλη του ’90. Ατμοσφαιρικά synths με ένα ambient feeling να απλώνεται. Κι όταν λέμε “γάμο”, εννοούμε το τρομερό “Themes from William Blake’s The Marriage of Heaven and Hell”. Το “Hollywood babylon” είναι ένα αρκετά απλό κομμάτι, όμως σε “κερδίζει” με την μελωδία του. Έχουν αφομοιώσει τα καλύτερα στοιχεία από το Βρετανικό synthpop και τα έχουν περάσει στον “κόσμο” τους. Η φωνή του Rygg στο “Hollywood babylon” θα σας φέρει στο νου εύκολα τον David Gahan των Depeche Mode.
Ένα υπέροχο άλμπουμ
Το “The red light” σε πάει περισσότερο στην ηλεκτρονική σκηνή του Βερολίνου, με αυτά τα χαρακτηριστικά μελαγχολικά πλήκτρα. Το “Nocturne #2” όπως και το εντεκάλεπτο “Helian (Trakl)” είναι ένα εξαιρετικό ατμοσφαιρικό τελείωμα για ένα πραγματικά θαυμάσιο άλμπουμ για το χώρο που κινείται. Οι “λύκοι” δεν απογοήτευσαν ούτε τώρα. Ο Rygg μπορεί να έχει αράξει στην synthpop “λούπα” που έχει βρει στις τελευταίες δουλειές, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βγάζει άλμπουμ που έχουν να δώσουν πολλά στον ακροατή. Είναι ένας καλλιτέχνης που ακόμα και το πιο απλό κομμάτι, το κάνει ξεχωριστό. Το “Liminal animals” είναι ένα άλμπουμ που το ακούς με περίσσια άνεση και όσο το ακούς βρίσκεις και καινούρια στοιχεία που σε εντυπωσιάζουν.