Ο Mazoha σερβίρει «Φαρμάκι Σαντιγύ» στην «Χώρα των Νεκρών» και δεν τον προλαβαίνουμε πια…
Πολυγραφότατος, πολυσχιδής, πολυοργανίστας και πολυπράγμων ο MAZOHA, κατά κόσμον Τζίμης Πολιούδης, επιβεβαιώνει συνεχώς πως είναι μια larger than life περσόνα. Συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής δεν φαίνεται διατεθειμένος να αφήσει την «Μούσα» να ξεφύγει από δίπλα του. Μόλις τον Σεπτέμβριο παρουσίασε το EP “Φαρμάκι Σαντιγυ“. Αυτό δεν τον εμπόδισε, όμως, να κυκλοφορήσει πριν λίγες ημέρες το 7Ο full album του. Με τίτλο «Στην χώρα των νεκρών» πρόκειται για το δεύτερο (!!) full album του μέσα στο 2024.
Τον Μάιο είχε κυκλοφορήσει το -πολύ κάλο- «Stress για Success». Με 2 full albums και ένα ΕP, λοιπόν, μέσα στον ίδιο χρόνο, ο θεσσαλονικιός καλλιτέχνης συνεχίζει να «τρέχει» σε ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Και φυσικά διαλύοντας αρκετά στεγανά στο πέρασμα του. Για αυτό άλλωστε έχει ξεχωρίσει στην εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή,
H αγάπη πρέπει να παραμένει
Σε fast tempo κινούνται και τα έξι τραγούδια του “Φαρμάκι Σαντιγύ“. Ο δημιουργός του το περιγράφει σαν ένα ερωτικό mini album για μια σχέση που έχει τελειώσει. Περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία και τα συναισθήματα που μπορεί να περιλαμβάνει αυτό το τέλος. Πρόθεση του όμως είναι να δείξει πως ο έρωτας μπορεί να τελειώσει, αλλά η αγάπη πρέπει να παραμένει.
Το χαρμάνι του Mazoha
συνθέτουν ηχοχρώματα punk, post punk, hip hop και electronica, κυνισμός και ρομαντισμός σε ισόποσες δόσεις. Η μελαγχολική διάθεση «χορεύει» με την DIY punk νοοτροπία. Η οργή «κλείνει το μάτι» άλλοτε στην έκρηξη και άλλοτε σε μια απροσδιόριστη χαρά, που φέρνει ζεστασιά. Με vibes βγαλμένα κατευθείαν από τα 80s και στίχους που μιλάνε στην ψυχή και την καρδιά ο MAZOHA μας θυμίζει πως η ζωή είναι γλυκόπικρη. Σερβίρει «Φαρμάκι Σαντιγυ» πασπαλισμένο με μπλιμπλίκια, drum machines και ηλεκτρονικά ηχητικά «στιλέτα».
Άλλοτε ρομαντικός
(συννεφιάζω αν συννεφιάζεις), άλλοτε κυνικός και συνειδητοποιημένος με τις καταστάσεις (θα σου σπάσω την καρδιά/είμαι ένας ακόμη μαλάκας). Ταγμένος στην ανιδιοτελή αγάπη, ότι κι αν έχει γίνει (Δεν υπάρχει ντροπή/Η ώρα 6 το πρωί/Βάλε εσύ μια φωνή/Κι εγώ θα’μαι εκεί). Γιατί η αγάπη μένει, ακόμη και όταν όλα τα άλλα έχουν χαθεί. Γιατί όλα είναι κύκλος, όλα είναι σύνθεση πραγμάτων: «λίγο από δράμα και λίγο κωμωδία, λίγο φαρμάκι και λίγη σαντιγύ».
«Με νοιάζει μονο η φαντασία/Με νοιάζουν οι αναπνοές/ Με νοιάζει το εδώ και τώρα /Του μυαλού μου οι πυρκαγιές» τραγουδάει ο MAZOHA. Επιλέγει δε να κλείσει το ep με ένα στίχο που βγάζει όλη την πίκρα του να πρέπει να είσαι συνέχεια δυνατός. Για κάτι. Για οτιδήποτε. «Κάθε μέρα τελικός/πρέπει να κερδίζω». Ποιος να του πει τι;
«Τρώω φασαίους για πρωινό»
Στην «Χώρα των Νεκρών» τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Βέβαια από την πρώτη νότα καταλαβαίνεις ότι ακούς album του MAZOHA. Οι κιθάρες βρίσκονται στο προσκήνιο με punk και grunge riffs σε tempo πιο γρήγορο από ποτέ. Δεν λείπει, όμως, η 80ς αισθητική και τα ηλεκτρονικά στοιχεία, που παραπέμπουν κατευθείαν εκεί. Λείπει βέβαια το «τρολάρισμα» με τον αέρα της Eurovision και φυσικά η παράμετρος του έρωτα. Το βασικό μοτίβο στην «Xώρα των Νεκρών» είναι η οργή. Εκφράζεται τόσο με τα γκάζια της μουσικής όσο και με τους στίχους που αιχμηροί και καυστικοί παίρνουν σβάρνα τα πάντα στο διάβα τους. Φασαίοι, «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών, τραμπούκων, νταήδων και βιαστών», το κορίτσι που όλο θέλει να χορεύει τσιφτετέλι, τα ψεύτικα συναισθήματα και οι fake συμπεριφορές, η παροδικότητα των πάντων, οι μπάτσοι, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι θεσμοί, οι πλούσιο. Τίποτα δεν μένει όρθιο.
Οργισμένος, γκαζωμένος, ενίοτε αυταναοφορικός και πάντοτε αθεράπευτα ρομαντικός ο ΜΑΖΟΗΑ κάτω από όλο αυτόν το θυμό, ουρλιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο. Προσπαθεί να μας ξυπνήσει όλους. Νομίζω κυρίως και πρωταρχικά τον εαυτό του τον ίδιο. Μοιράζει «Μίσος για όλες τις ώρες» αλλά μας θυμίζει πως και το αγρίμι θέλει χάδι. Tρέμει μήπως «μην και δεν ξυπνήσει να σωθεί» ενώ σαν τραγουδοποιός της meta-εποχής κάνει το δικό του ιδιότυπο homage στον Παπάζογλου αναρωτώμενος «γιατί το τραγούδι να είναι λυπητερό;»
Βέβαια, θαμμένα μέσα σε αυτό το βουνό οργής, καυστικότητας, θυμού, επιθετικότητας, εκτόνωσης, απόρριψης, καταγγελτικότητας και κραξίματος, υπάρχουν και κάποια ψήγαματα αισιοδοξίας.
Θα ‘ρθουν οι μέρες, θ’ ακουστούν όλων μας οι φωνές,
-//- οι μέρες που δε θα χουμε άλλες πληγές,
θα ‘ρθουν οι μέρες χωρίς άλλες σιωπηλές κραυγές,
θα ‘ρθουνε μέρες θα΄ρθουν νύχτες τόσο όμορφες
Μέχρι τότε ο MAZOHA θα γράφει τραγούδια σε φούλ ταχύτητα. Τραγούδια για να τα ακούς με ακουστικά σε μέσα μεταφοράς ή στο laptop αργά πριν κοιμηθείς. Μπορεί σε κάποιο στρiμωγμένο after bar στην Aμοργό ή σε κάποιο party (που θέλει να το παίξει) ψαγμένο.
