Σάββατο 16/11 πήγαμε στο Arch Live Stage για ένα gig που περίμενα από τότε που ανακοινώθηκε. Οι Buzzcocks μαζί με τους Nerrves! Για μένα τουλάχιστον 2 μπάντες φετίχ. Τους Άγγλους γιατί τους αγαπώ από παλιά και τους δικούς μας γιατί τους ανακάλυψα σχετικά πρόσφατα!
Nerrves
Λίγο μετά τις 21.30 ανέβηκαν οι Nerrves επί σκηνής ,
πήραν τις θέσεις τους και ΜΠΑΜ! Ξεκινήσαν με το Insise Your Head το σφυροκόπημα. 2 Fender που παίρναν και δίναν ξυραφάκια για τα αυτιά μας και ένα Crumar να δίνουν την υπογραφή. Αλλά η ταυτότητα στον ήχο τους δεν έρχεται μόνο από εκεί. 3 βοκαλίστες , ο καθένας εξαιρετικός. Και κυρίως lead o drummer που χρωματίζει ιδιαίτερα και φυσικά σαν rock n roll drummer δεν κάνει καμιά οικονομία στο παίξιμο.
Photos by Jo Gogou
Το ίδιο βέβαια ισχύει για όλα τα μέλη της μπάντας. Πρώτη φορά είδα ιδρώτα να στάζει από jockey. Ιδιαίτερη μνεία και στον bassman γιατί ήταν εκεί, προσηλωμένος και ίσως στη φούσκα του αλλά περνούσε καλά. Τα παιδιά μας πηγαν τον αυχένα στην Λαμία αλλά πολύ μου άρεσε. Μας κάνανε μια βολτίστσα στην δισκογραφία τους και έχω την εντύπωση πως μας παίξανε και μερικά καινούργια. Όλα με την την ειλικρινή αποδοχή του κόσμου που τον κέρδισαν.
Photos by Jo Gogou
Η ικανότητα που έχει αυτή η μπάντα να μπλέκει το garage με τον σύγχρονο psych ήχο νομίζω ότι τους κάνει αξιοπρόσεκτους . Τo ίδιο και η ικανότητά τους στη σύνθεση. Γιατί όλα τα κομμάτια τους έχουν το κάτι που θα τραβήκει την προσοχή σου. Το δε γεγονός πως βλέπω τέτοιες μπάντες να μπαίνουν σε άλλη κατηγορία πλέον, ενισχύει τα σχέδιά μου για παγκόσμια rock n roll κυριαρχία. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Δίκαια κέρδισαν το έντονο χειροκρότημα
και τις επιδοκιμασίες του κοινού και μας ζέστάνανε τις αρθρώσεις με τον καλύτερο τρόπο. Άλλωστε είναι σπάνιο το opening act να κερδίζει extra χρόνο. Για οποιοδήποτε λόγο και αν έγινε αυτό, κρατείστε το όνομα και ψάξτε το δίσκο τους χθες.
Photos by Jo Gogou
Μετά το απαραίτητο διάλειμμα για κουρδίσματα, ανεφοδιασμό μπύρας κλπ, η σκηνή είχε σεταριστεί και περίμενε, Και το κατάμεστo Arch επίσης. Στα ηχεία το θέμα από την Οδύσσεια του διαστήματος 2001.Και το δεύτερο MΠΑΜ έλαβε χώρα.
Οι Buzzcoks επί σκηνής λοιπόν.
Κατά σειρά εμφάνισης ο κύριος Farrant κάθισε πρώτος στο σετ του και άρχισε το σφυροκόπημα όσο οι Marco Perazzoli & Chris Remington πήραν τις θέσεις τους στην κιθάρα και το μπάσσο αντίστοιχα . Ακολούθησαν στο intro και εμφανίστηκε ο Steve Diggle με ντέφι. Μικρός πανζουρλισμός. Ζώθηκε μια (μάλλον) ολοκαίνουργια telecaster και What Do I Get για αρχή.
Και η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Συνειδητοποιώ με ταχύτητα μυρικάζουσας αγελάδας πως το κοινό μπροστά είναι πιτσιρικάδες και έχει αρχίσει ένα ωραίο pit. Μέσα λοιπόν και γω. Καιρό είχα να το κάνω να πω. Και μου άρεσε. Αυτή η αίσθηση που αλλάζεις ταχυδρομικό κώδικα μέσα σε ένα μαγαζί έχει πλάκα. Εντάξει θα φας και κανα δυο αγκωνιές, μπορεί να χάσεις και κανα δόντι ξερω γω αλλά δεν πειράζει. Σε punk live βρίσκεσαι. Θυμήθηκα τα νειάτα μου πολλά χρόνια πριν. Μέχρι και μασχαλίλα είχε για να δώσει και την οσφρητική μνήμη ολκληρωμένα. Η φασούλα θα ολοκληρώνονταν με εμετούλη αλλά ευτυχώς δεν είχαμε παρατράγουδα.
Χτυπάνε ανελέητα
Όσο οι Buzzcocks μας χτυπάνε ανελέητα με I dont Mind, Everybody’s Happy & Promises, γίνεται το σώσε κυρίως από το κέντρο και δεξιά της σκηνής. Οι πιτσιρικάδες τιμήσαν τους Punk θεούληδες δεόντος. Και κάπου έκεί έρχεται το Senses Out Of Control. Δια στόματος Diggle πληροφόρησε το κοινό ότι είναι καινούργιο κομμάτι (σχετικά). Το Pit ασταμάτητο και εκεί. Το λίγο μεγαλύτερο ηλικιακά κοινό πιάστηκε αδιάβαστο αλλά δεν πειράζει.
Ήταν έτσι το σετ τους που ενώ μας πήγαν μια ωραία βόλτα στα παλιά που δικαίως ενθουσιάζουν, o κύριος Diggle ζητούσε χεράκια και sing along που ούτως ή άλλως το είχε. Και αυτό ηρεμούσε το πιτ όσο έπρεπε για να μην εκτραχυνθούν καταστάσεις.
Στα Fast Cars έκλαψα λίγο
από συγκίνηση αλλά το Pit με επανέφερε ταχέως. Από εκεί και μετά δεν θυμάμαι σειρά. Δεν έχει και πολλή σημασία. Παίξαν και πολύ και όλα. Δείξαν τη δυναμική τους, μια μπάντα live ξεκάθαρα με έναν ασυγκράτητο frontman. Μπορεί να έχει τα χρονάκια του. Μπορεί ο Pete Shelley να μην είναι πια εν ζωή. Όμως το όνομα Buzzcocks κρατάει γερά και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την πληθώρα νεαρών οπαδών.
Μέσα στο Pit οι τελευταίες αναλαμπές που θυμάμαι να εντείνεται η κατάσταση ήταν βεβαίως βεβαίως το Boredom και φυσικά το Ever Fallen In Love With που πήραν και οι παλιοσειρές για τα καλά μπρος.
Να κάνουμε και μια μνεία για τους Άγγλους συμπατριώτες των Buzzcocks που δώσαν το παρόν, πάσης ηλικίας και δώσαν το εναρκτήριο λάκτισμα για πάρτυ.
Κατά τα άλλα ο Steve Diggle και η παρέα του περίτρανα απόδειξαν χθες πόσο διασκεδαστικό είναι το pop punk του οποίου είναι πατέρες και δημιουργοί. Μπορεί από τις πρώτες μέρες της μπάντας να απέχουμε σχεδόν 50 χρόνια. Όμως χθες στο Arch club εύκολα μας πήγαν στο Manchester του “τότε”. Γαιτί τα είχαν όλα. Και το παίξιμο και το attitude και το fun. Και γω δεν μπορώ παρά να τους είμαι ευγνώμων για αυτό.
Φώτος δια φακού Jo Gogou.
Jo Gogou Photography | Jo Γκόγκου
