Candlemass, Temor Live report @ Fuzz, 2/11/2024

Το Epicus Doomicus Metallicus έπεσε στα χέρια μου το 1997. 10 ολόκληρα χρόνια μετά την επίσημη κυκλοφορία του το 1986 από τους πιονέρους του doom metal Candlemass. Ένα πραγματικό metal αριστούργημα των 80s που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Tα πάντα σχετικά με αυτό ξεχωρίζουν. Οι αργόσυρτες συνθέσεις. Τα βαριά και ασήκωτα riffs. Οι μελαγχολικοί στίχοι. Τα οπερετικά (τύπου) φωνητικά. Το εξώφυλλο που ακόμη αποτελεί το σήμα κατατεθέν του group. Πρόκειται για έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους. Πρόκειται για τον λόγο που οι Candlemass έχουν μια ειδική θέση στην «σκουριασμένη» μεταλλική καρδιά μου.

Έτσι λοιπόν δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ και δεύτερη φορά, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να τους ξαναδώ live. Μιλάμε, άλλωστε, για την μπάντα που πατώντας στα χνάρια των Black Sabbath, καθόρισε το παρακλάδι του metal που ονομάζουμε epic doom. Μαζί, βέβαια, με τους Pentagram, τους Saint Vitus και τους Trouble. Με κομμάτια κυρίως από τις -εμβληματικές- δουλειές που κυκλοφόρησαν στα 80s, οι Candlemass το Σάββατο 2 Νοεμβρίου μας θύμισαν τον σκληρό ήχο που αγαπήσαμε. Τις μουσικές που ακούγαμε τότε που αντιγράφαμε 60άρες και 90άρες κασέτες . Αναμφίβολα γερασμένοι (λογικά όλα τα μέλη του τρέχοντoς line up είναι γύρω στα 60 αν δεν τα έχουν καβατζάρει) αλλά πάντα στιβαροί και δυναμικοί, οι Σουηδοί χάρισαν στο ελληνικό κοινό μια ακόμη καταπληκτική συναυλία. Μια υπέροχη live εμπειρία, που ο εξαιρετικός ήχος έκανε ακόμη καλύτερη.

6 παιδιά βολιώτικά με black/death από την… Σουηδία

Temor

Έφτασα στο Fuzz στις 20:10 περίπου και η πρώτη εικόνα που αντίκρυσα ήταν η πολύ μεγάλη ουρά που είχε σχηματιστεί. Πλήθος «συνοπαδών» περίμεναν να μπουν στον χώρο. Όταν δε βρέθηκα μέσα στον χώρο του Fuzz, συνειδητοποίησα με χαρά πως οι Temor θα έπαιζαν το set τους μπροστά σε αρκετό κόσμο. Κάτι που δεν είναι πάντα αυτονόητο για τα support τοπικά συγκροτήματα. Οι Βολιώτες ανέβηκαν στην σκηνή ακριβώς στις 20:30 και για 30-35 λεπτά έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν. Πραγματοποίησαν μια μια εμφάνιση που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από συγκροτήματα του εξωτερικού.

Εντυπωσιακά δεμένοι,

με ψαγμένα riffs. Βιρτουόζικα solo, υψηλές ταχύτητες και «βρώμικα» black φωνητικά, κέρδισαν από την πρώτη στιγμή το κοινό, που συμμετείχε δυναμικά. Με επιρροές σε μεγάλο βαθμό από το μελωδικό death της Σουηδίας και έχοντας το κατάλληλο (και απαραίτητο αν με ρωτάτε) attitude, οι Temor ήταν εξαιρετικοί. Πρόκειται, άλλωστε, για μπάντα που πρόσφατα έχει μοιραστεί την σκηνή και με συγκροτήματα όπως οι Τhe Black Dahlia Murder αλλά και οι Ιn Flames (στην Κωνσταντινούπολη). Παρουσίασαν τα κομμάτια από το ντεμπούτο τους «My sorrow’s rage» και έτυχαν της έμπρακτης επιβράβευσης του κοινού. Έδειξαν πως αποτελούν συγκρότημα που διαθέτει δυναμική να κατορθώσει πολλά.

Η εμφάνιση τους ήταν κάτι παραπάνω από ένα τυπικό support σε μια μεγάλη και καταξιωμένη διεθνή μπάντα. Το απόλαυσαν πραγματικά και το κοινό τους ακολούθησε σε αυτήν τους την έκρηξη. Ακόμη και όταν αντιμετώπισαν ένα τεχνικό προβληματάκι, κατόρθωσαν να κρατήσουν το κοινό σε εγρήγορση και ενεργό. Για όσους δεν τους έχουν δει ποτέ live ή δεν έχουν έρθει σε επαφή καν με την μουσική τους, αξίζει να σημειωθεί και μια καινοτομία της μπάντας. Το συγκρότημα διαθέτει στις τάξεις του και ένα μέλος με κλασσική παιδεία που παίζει χαλδορόφωνο (Halldorophone). Πρόκειται για ηλεκτρονικό όργανο που μοιάζει με βιολοντσέλο και δημιουργήθηκε από τον καλλιτέχνη και σχεδιαστή Halldór Úlfarsson. Ωραία και πρωτότυπη πινελιά.

Το doom των 80s είναι εδώ

Candlemas

Kακά τα ψέματα, όμως ο κόσμος που γέμισε το Fuzz, «τραβήχτηκε» στον Ταύρο για τους Candlemass. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν λίγο ανεβασμένος, όπως ήταν μάλλον αναμενόμενο. Βέβαια στις 21:30 που τραβήχτηκε η κόκκινη κουρτίνα και οι Σουηδοί εμφανίστηκαν υπό τους ήχους του πειραγμένου Marche Funebre του Chopin, αυτό δεν φάνηκε να επηρεάζει τις αντιδράσεις του κόσμου. Οι γηπεδικές ιαχές «Candlemass- Candlemass» ήχησαν από την πρώτη στιγμή ενώ το Bewitched και το Dark Are the Veils of Death, έκαναν πολλά περισσότερα από το απλά να μας ζεστάνουν για την συνέχεια.

Στο Mirror Μirror το headbanging έγινε πιο έντονο «σπάζοντας» τα πρώτα άλατα στους αυχένες ενώ και το Dark Reflections που ακολούθησε βοήθησε αρκετά. Under the Oak και The Bells of Acheron κέρδισαν το χειροκρότημα που τους αξίζει. Από την άλλη στο Crystal Ball αποθεώθηκε ο «παιχταράς» Lars Johansson στην κιθάρα. Στην ακουστική εισαγωγή του ύμνου A Sorcerer’s Pledge ο έτερος κιθαρίστας, αυτή η «μορφάρα» με το γιλέκο και τα σκαρπίνια που ακούει στο όνομα Mats “Mappe” Björkman είχε την τιμητική του.

Όσον αφορά τον Johan Langquist στα φωνητικά, παραμένει εξαιρετικός, ακόμη όταν καλείται να τα βγάλει πέρα με το υλικό, που έχουμε αγαπήσει με τον ασύγκριτο Messiah Marcolin πίσω από μικρόφωνο. Η δε σύνδεση του με το κοινό ήταν για ακόμη μια φορά καταπληκτική και αυτό φάνηκε και στο Α Sorcerer’s Pledge, με τα παλαμάκια στην αργή εισαγωγή, το headbaning όταν ανέβηκαν οι ταχύτητες και τα μαζικά sing-a-longs που μιμήθηκαν τα γυναικεία φωνητικά της ηχογράφησης στο κλείσιμο του κομματιού, που ολοκλήρωσε το κανονικό set του συγκροτήματος.

Το encore που όλοι περιμέναμε

Φυσικά η βραδιά είχε και encore με τα αγαπημένα The Well of Souls και Demon’s Gate αλλά και τον απόλυτο ύμνο τους, το ιστορικό και (ναι, θα το γράψω) ανυπέρβλητο Solitude από το Epicus Doomicus Metallicus, με το οποίο ολοκληρώθηκε η βραδιά. Δεν νομίζω πως υπήρχε κανείς μέσα στο Fuzz που να μην τραγούδησε τους στίχους μαζί με τον Langquist και να μην ένιωσε ανατριχίλα για ένα κομμάτι που 38 χρόνια μετά εξακολουθεί να συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των κορυφαίων ever του heavy metal ιδιώματος

Ο ξεχωριστός κ. Leif Edling…

Tέλος, ειδική αναφορά χρειάζεται στον δημιουργό και επικεφαλής της μπάντας, τον μπασίστα Leif Elding. Ο βασικός συνθέτης σε όλες τις δουλειές, έχει πατήσει πια τα 61 αλλά συνεχίζει να ανεβαίνει στην σκηνή για να παίξει την αγαπημένη του μουσική. Είναι πολύ ευχάριστο να τον βλέπεις να έχει κερδίσει την μάχη με το Σύνδρομο Χρόνιας Κόπωσης που του στέρησε αρκετά για κάμποσα χρόνια και πλέον να ακτινοβολεί χαρά. Στο Fuzz μας θύμισε πως οι Candlemass έχουν παίξει τόσες πολλές φορές στην Ελλάδα που πια εκείνος δεν θυμάται τον ακριβή αριθμό των lives που έχει δώσει στην χώρα μας, την οποία χαρακτήρισε «home Away from home». Tο χαμόγελο του ήταν το κερασάκι στην τούρτα μιας πραγματικά θαυμάσιας βραδιάς…

Φωτογραφίες: Μάνος Παπαδάκης