To Σάββατο 2/11 βρεθήκαμε στο Gazarte Ground Stage για να καλύψουμε τους Starsailor που θα έπαιζαν εκεί. Σε ένα Σάββατο που η Αθήνα είχε τον πάτο της από live, καλή φάση το διήμερο sold out του Walsh και της παρέας του.
Και τώρα θα σας εξομολογηθώ ένα (από τα πολλά) βίτσιο μου. Όταν δεν ξέρω μια μπάντα και πρόκειται να πάω σε live τους, δεν τους σκαλίζω πιο πριν. Αφήνω τη μουσική να μιλήσει για να έχω την πρώτη και σωστή εντύπωση. Εκτός και αν έχουν κακή μέρα. Γιατί μην ξεχνάτε πως και οι μουσικοί άνθρωποι είναι, δεν είναι μηχανές. Και η καλή εμφάνιση έχει και αστάθμητους παράγοντες πολλές φορές. Αλλά αυτή δεν ήταν καθόλου η περίπτωση με τους 33 Lovers που άνοιγαν τη συναυλία.
Αρχικά να πω, πως λόγω καθυστερημένης άφιξης, η μπάντα ήταν ήδη επί σκηνής και ο χώρος είχε πολύ κόσμο. Αναγκαστικά λοιπόν στάθηκα αρκετά πίσω. Όμως ο καλός ήχος και η ορατότητα δεν έλειπαν. Ένας πόντος συν για το συναυλιακό χώρο που δεν είχα ξαναπάει.
Οι 33 lovers επί σκηνής λοιπόν
και με το που μπαίνω ακούω κάτι πολύ οικείο. Ψυχεδελική ποπ από τα 60’s. Μπλεγμένη με λίγο Velvet Underground. Παραγγελιά να το είχα, καλύτερο δεν θα γίνοταν. Και μάλιστα με τα παραπονιάρικα φωνητικά του τραγουδιστή (moody τα λέω εγώ) να δίνουν ακόμα περισσότερη οικειότητα. Τραγούδια για χαμένες αγάπες και χωρισμούς. Ε τι άλλο να ζητήσει ένας γκαραζιέρης.
Μπάντα ποίημα. Δεν τους έχω ψάξει ακόμα γιατι δεν είχα καιρό, αλλά θα το κάνω πάραυτα. Γιατί με κερδίσαν από την αρχή μέχρι το τέλος. Και παρότι οι αναφορές τους ήταν ξεκάθαρες, τουλάχιστον για μένα, είχαν αυτό το κάτι στον ήχο που σε κάνει να τους ακούς άνετα στο σήμερα χωρίς αυτό που λέμε παρελθοντολαγνεία. Είπαν τα παιδιά πως έχουν ένα δίσκο στην Inner Ear και ετοιμάζουν το δεύτερο. Ετοιμάζομαι και γω για αγορές και επικοινωνία. Τον frontman μπορεί να τον έχω ξαναδεί στους Monovine, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος, οπότε προκαταβολικά συγνώμη αν. (Είπαμε ήμουν μακριά).
Ίσως η ανακάλυψη του διήμερου. Και λίγα λέω.
Να πω εδώ πως τον κόσμο μάλλον δεν τον κέρδισαν. Αλλά μόνο η μπάντα δεν φταίει. Το κοινό ήταν κακό, ο κόσμος μιλούσε συνέχεια και δυνατά. Αν ρε παιδιά δεν σας ενδιαφέρει το live ή θέλετε να δείτε μόνο το main act, πάτε όξω να τα πείτε, να κάνετε και κανα τσιγάρο και να βγάλετε τις selfie σας το κέρατό μου. Είναι από τις περιπτώσεις που λες, fuck everybody else, they got me. Για να μη μιλήσω γαλλικά. Το εύγε για τους 33 Lovers τόσο για την εμφάνιση όσο και για την ανοχή τους με τον σκατόκοσμο είναι λίγο.
Setlist
- The sun is up
- fucking space
- trippin
- bigger lighter glow
- in the end
- when you smile
- songbird
- am i in a dream?
- retrograde venus
Και επιμένω για το κοινό, γιατί και με τους Starsailor δεν άλλαξε κάτι. Με το πρώτο ακόρντο, σηκώθηκαν άπειρα κινητά στον αέρα μπλοκάροντας ορατότητα. Κάποιοι είχαν και 2 κινητά σηκωμένα, ένα για κάμερα και ένα για φακό. Και κάπου εκεί τα νεύρα μου τσατάλια. Έφυγα και πήγα πάνω. Άνθρωποι της δικιάς μου ηλικίας που μάλλον είχαν να πάνε σε συναυλία από τότε που οι Starsailor είχαν ξανάρθει. Παιδιά στο live to βουλώνουμε και απολαμβάνουμε μουσική, δεν είμαστε σπίτι μας. Ευτυχώς και πάνω ο ήχος ήταν πολύ καλός και η ορατότης καλή. Βοηθάει που είμαι και γω ψηλούτσικος.
Ας πάμε στο live όμως γιατί θα ξεφύγω και θα ανεβάσω πίεση.
Oι Starsailor ξεκίνησαν με τραγούδια από τον τελευταίο τους δίσκο και πολύ καλά κάνανε. Άλλωστε η χαρά του ακκλιτέχνη είναι να σου παρουσιάζει καινούργια δουλειά. Η φωνή του καλύτερη μου φάνηκε παιδιά, δεν θα πω ψέμματα. Μελωδικότατη και γάργαρη. Η δε μπάντα νότα προς νότα με ήχο ποιότητας δίσκου και λίγα λέω.
Photos by Jo Gogou
Να πω εδώ πως η σύγχυσή μου ήταν μεγάλη αλλά ευτυχώς η μουσική κατευνάζει τα πάθη, τα ήθη και τα έθιμα. Βοηθήσανε καοι μελωδίες των Starsailor. Στα δε χιτάκια τα κινητά παίρνανε φόκο λέμε. Δικαίως θα μου πεις. Ζείστε τη στιγμή θα πω εγώ. Εντύπωση μου έκανε πως το πιο ραδιοφωνικό airplay hit Alcoholic ήρθε νωρίς στο σετ. Αλλά οι Starsailor είναι ωραία παρέα και ξέρουν να κρατάνε τον κόσμο. Μπλέξανε την τελευταία τους δουλειά με την πρώτη που παραδόξως είχε μεγάλη μερίδα. Πρέπει να παίξανε 7 κομμάτια ή και παραπάνω από το Love Is Here και αρκετά επίσης από το Where the Wild Things Grow, ως ανaμενόμενο. Εντάξει παίξαν και το Silence is Easy , Tie Up My hands & Tell me it’s not over που νομίζω αφιερώσαν σε όλους όσους τους έιχαν δει την πρώτη φορά.
Εμφανώς συγκινημένοι από την ανταπόκριση του κόσμου.
Έστω και αυτού του κόσμου. Ειλικρινείς , άμεσοι και γεμάτοι αγάπη για την μουσική τους. Σε κάποιο σημείο ο James Walsh είπε πως είναι όμορφο να βλέπει και νεαρά πρόσωπα στο κοινό. Γιατί μια μπάντα πρέπει να ανανεώνει το κοινό της. Επιστρέφω στην μπάντα που είπε πως δεν θα κάνει τόσο καιρό να ξανάρθει. Ελπίζω μόνο το κοινό να είναι καλύτερο ή πιο μουσικό αν θέλετε. Highlight της βραδιάς το Heavyweight που έγινε όμορφο sing along από το κοινό για 2 λόγους. Πρώτον γιατί είναι καινούργιο κομμάτι και ο κόσμος έδειξε αγάπη . Και δεύτερον γιατί το κομμάτι που τραγουδήθηκε από όλους ήταν οι λέξεις “The greatest feeling of all“. Και βασικά, για όσους ήταν πραγματικά μέσα, αυτό ήταν η συναυλία. Αισθαντική. Για δυόμιση περίπου ώρες, το ταξίδι ήταν πανέμορφο. Από 2 μπάντες γεμάτες μελωδία.
Φώτος δια φακού Jo Gogou.
Jo Gogou Photography | Jo Γκόγκου
