Είμαι λάτρης των “Winter” και “The banished heart”, πολύ μεγάλα άλμπουμ σε αξία για μένα μιας και από αυτά τους γνώρισα τους Oceans of Slumber. Στο πρώτο οι βόλτες που “κόβουν” οι ήχοι των Katatonia της εποχής “Viva emptiness” ή και “Last fair deal gone down” είναι το λιγότερο συναρπαστικές. Ο συνδυασμός της μελωδικής φωνάρας της Cammie με τις Dream Theater φάσεις της μουσικής τους τότε, με ενθουσίασαν σε μεγάλο βαθμό. Αυτό το μείγμα είχε και έχει επιτυχία. Στο “The banished heart” έγιναν πιο doomy σε ατμόσφαιρα και ως peak θα έβαζα το ντουέτο της Cammie με τον Tom Englund των Evergrey στο “No color, no light”. Ένα άλμπουμ – αριστούργημα 65 λεπτών που μπορεί κάποιους τότε να τους κούρασε σε διάρκεια, αλλά εμένα καθόλου. Ακόμα θυμάμαι το έπος “A path to broken stars”, άντε γεια!
Νέο άλμπουμ λοιπόν για τους Oceans of Slumber
Έτσι λοιπόν γνώρισα τους Oceans of Slumber. Αυτή η soul μαγευτική και ξεχωριστή φωνή της Gilbert μέσα σε ένα σκοτεινό gothic χωροχρόνο και με το progressive να είναι σε πρώτο ρόλο με έκαναν να τους ακολουθώ. Για να κάνω αυτή την κριτική, άκουσα τα δυο προηγούμενα τους άλμπουμ ξανά. Ισχυρίζομαι ότι ακούγοντας τα πάλι, πήρα καινούρια “πράγματα” γενικά.
Όταν βλέπω εντυπωσιακό artwork δεν πέφτω έξω σχεδόν ποτέ
Η πρώτη θετική εντύπωση που είχα από το άλμπουμ, είναι το εξώφυλλο όπως και ο τίτλος. Το εξώφυλλο είναι φιλοτεχνημένο από τον Γιάννη Νάκο της Remedy Art Design. Εγγυημένο αποτέλεσμα και αναμενόμενο γενικά. Ο τίτλος απλά είναι επικός και μεγαλεπήβολος, αποπνέει ένα αίσθημα μεγαλείου. Μετά ψάχνοντας διαπίστωσα ότι συμμετέχει ο Mikael Stanne από Dark Tranquillity, The Halo Effect, Cemetery Skyline και Grand Cadaver. Όπως ακόμα συμμετέχει ο Fernando Ribeiro των Moonspell. “Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα” όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ντίνος Ηλιόπουλος.
Σημασία έχει να εξελίσσεσαι
Το “Where gods fear to speak” είναι μια ακόμα εξέλιξη για τους Αμερικάνους. Το “Wish” για παράδειγμα είναι ένα πανέξυπνο κομμάτι που συνδυάζει την catchy μελωδία με την progressive απλότητα. Μπορείς και το ακούς στο repeat εύκολα. Το “Poem of ecstasy” με εντυπωσίασε έχει την απαραίτητη επιθετικότητα, τις doom αναφορές και την “διαστημική και περίτεχνη φωνή της Gilbert. Η εισαγωγή που έχει, είναι ο ορισμός του intelligent song writing.Οι αλλαγές στα φωνητικά, η παράνοια στα riffs και το τεχνικό drumming του Beverly σε διαλύουν. Μεταφέρει όλο το δυστοπικό κλίμα που περιγράφουν οι στίχοι.
Σημαντικές συμμετοχές στο νέο τους άλμπουμ
Στο “Run from the light” τα φωνητικά της Cammie θα σας φέρουν στο νου την Anneke και οι κιθάρες τους Moonspell, έχει να κάνει και η συμμετοχή του Fernando Ribeiro εδώ που θα σας το θυμίσει σε σημεία. Τρομερές αλλαγές σε όλο το κομμάτι με blastbeat ενδιάμεσα. Στο “Prayer” έχουμε την συμμετοχή του Mikael Stanne ο οποίος και ταιριάζει τρομερά με την φωνή της Cammie. Εξαιρετικές μελωδικού death metal κιθάρες, prog dumming και ένας Stanne “όλα τα λεφτά”. Τα “καθαρά” φωνητικά του για μια ακόμη φορά κλέβουν την παράσταση.
Ένα άλμπουμ που “χτίζεται” μέσα σου κομμάτι-κομμάτι…
Το ομώνυμο και εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου ήταν ότι καλύτερο να σε βάλει στο κλίμα της νέας δουλειάς. Ξεκινάει με φωνητικά που εναλλάσσονται με τα brutal σε πολλά σημεία και με το progressive να υποβόσκει συνέχεια κάτω από τα thrashy riffs και τα blastbeat ενίοτε. Πραγματικά μια σύνθεση που σου δίνει την “ταυτότητα” αυτού που θα ακούσεις. Να επισημάνω και κάτι για πρώτη φορά για την φωνή της Cammie, όταν μπαίνει στα “χωράφια” της Cristina Scabbia είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή.
Άρτιοι καλλιτέχνες που δεν φοβούνται να ρισκάρουν
Ο τίτλος “Don’t come back from hell empty – handed” μου τράβηξε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή στο track list. Ουσιαστικά ένα κομμάτι στα βήματα του ομώνυμου τουλάχιστον στην αρχή. Αρκετά μελωδικό με εξαιρετικές κιθάρες για μια ακόμη φορά και drumming για “σεμινάριο”. Μια σύνθεση διάρκειας σχεδόν εννιά λεπτών η οποία έχει και πιάνο μέσα, όπως και τελειώνει με έναν επικό τόνο.Όλα τα καλούδια δηλαδή. Στο “The given dream” από την άλλη η μπάντα πάει πιο βαθιά στις progressive αναφορές της και μας προσφέρει ένα πολύ όμορφο κομμάτι με ιδιαίτερα πλήκτρα.
Ένα άλμπουμ που ξεφεύγει από την πεπατημένη των προηγούμενων δουλειών
Το “I will break the pride of your will” έχει πανέμορφους ήχους στην αρχή όπως και το προηγούμενο, παρόμοιους δηλαδή. Τα riffs είναι heavy/thrash με τα φωνητικά για μια ακόμη φορά να αλλάζουν ηχητικά. Η Cammie κάνει ότι θέλει την φωνή της, φέρνει στα μέτρα της το κομμάτι και το εξυψώνει. Και σε αυτή την σύνθεση τα πλήκτρα παίζουν σημαντικό ρόλο στην ατμόσφαιρα η οποία έχει ξεφύγει από τις doom αναφορές των προηγούμενων δουλειών. Είναι καθαρά progressive metal και μπορεί να σας φέρει στο νου τους τρομερούς Ολλανδούς After Forever των Janssen/Gommans χωρίς τα έντονα συμφωνικά στοιχεία των τελευταίων.
Το “The impermanence of fate” είναι ένα πραγματικά σπουδαίο κομμάτι και αναδεικνύει το μεγαλείο των Oceans of Slumber. Ένα κομμάτι με πληθώρα συναισθημάτων, κινηματογραφικό σε σημεία και με οργή δοσμένη με μερικά blastbeats. Ένα χαρακτηριστικό άσμα των Τεξανών που ουσιαστικά τελειώνει το άλμπουμ. Το τελευταίο κομμάτι είναι του Chris Isaak και είναι το γνωστό σε όλους μας, “Wicked game”. Εδώ ξεδιπλώνεται όλο το ταλέντο της Cammie Gilbert, το κάνει δικό της το έπος και το πλημμυρίζει από την ιδιαίτερη χροιά της.
Ένας δίσκος αντάξιος της δισκογραφίας τους
Ο νέος δίσκος των Oceans of Slumber είναι αντάξιος της υπέροχης δισκογραφίας τους. Δεν έχει αλλάξει τίποτα σε σχέση με την ποιότητα που κουβαλάνε, είναι Καλλιτέχνες με “Κ” κεφαλαίο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους που αρέσκονται σε progressive metal με έντονες αναφορές και σε άλλα είδη της μουσικής μας. Για μια ακόμη φορά θα ακούω ένα δίσκο τους για πολύ καιρό στο repeat.
