Αρχές Αυγούστου κυκλοφόρησε το No Name από την Third Man Records και τον Jack White. Χωρίς προειδοποίσηση, χωρίς singles προπομπούς και χωρίς φανφάρες. Και όσο του λείπει σε promotion, τόσο δισκάρα είναι. Το μόνο πρόμο που ξέρω πως έγινε είναι κάποια στιγμή τον Ιούλιο, όσοι ψωνίζαν από το μαγαζί της Third Man είδαν στις σακούλες τους ένα white label πρόμο με την προτροπή να το ripάρουν και να το μοιραστούν.
Ο Jack White με το No Name επιστρέφει εκεί που ξέρει τα κατατόπια καλύτερα από όλους. Βlues punk ζωντανό, γρήγορο, κρατσανιστό σπαρταριστό. Ας μου επιτραπεί να πω πως ούτε με τους White Stripes δεν ήταν έτσι. Και σας το λέω εγώ που το συγκεκριμένο δίδυμο το λάτρεψα. Και ακόμα το λατρεύω δηλαδή γιατί ξανάμαθε τον κόσμο να ακούει κιθάρες.
13 κομμάτια απαρτίζουν το album. Και διόλου γρουσούζικο δεν είναι το 13. Τα κομμάτια είναι όλα ένα και ένα . Και μάλλον γυρνάνε τον δημιουργό εκεί που ξεκίνησε. Τα riffs είναι από τα καλύτερα που έχω ακούσει τελευταία. Όχι οτι θα περίμενα κάτι διαφορετικό αλλά απλά διαπιστώνουμε το πασιφανές.
Αν δεν κάνω λάθος είναι το 6ο solo album
του μεγάλου αφεντικού. Και μάλλον μιλάμε για το καλύτερό του. Μπορεί δημιουργικά να είναι πίσω σε σχέση με τα άλλα , αλλά είναι και το λιγότερο στουντιακό. Δεν έχει πειραματισμούς με ήχους, πεντάλια και μπλιμπλίκια και τσιτσιμπλόνια. Κιθάρα που τσακίζει κόκκαλα, φασαριόζικα ντραμς και η φωνή του στα καλύτερά της. Όταν μπαίνουν και αλλα όργανα είναι για χρωματάκι ή για κανά σημείο και ποτέ μα ποτέ δεν είναι πρωταγωνιστές.
Δεν θα το πάρουμε κομμάτι κομμάτι γιατί θα μας πιάσει φθινόπωρο και έχει έρθει η ώρα να ξεκουράσουμε και μεις τα ταλαίπωρα κορμιά μας στο βουνό των Κενταύρων. Αλλά σας αφήνω με τούτο δω το album να το ακούτε και να το χωνέψετε μέχρι την επιστροφή μου. Και αν δεν μας πιάσει καμιά φυσική καταστροφή θα τα πούμε άμα βαριέμαι .
Μέχρι τότε ακούστε το πολλές φορές, κάθε φορά θα προσέχετε και καινούργια πραγματάκια. Είναι ξεκάθαρα από τις δισκάρες που θα παίζουν για καιρό γιατί αποδεικνύουν περίτρανα ένα και μόνο πράγμα. Rawk n Roll is alive and well. Παρότι η μουσική βιομηχανία δεν το θέλει. Ίσως είναι και ο μόνος τρόπος να την πολεμήσεις. Εκ των έσω.
Τέλος να σας πω πως συναυλίες έχουν προγραμματιστεί αλλά κυρίως σε μικρά venues.
Eντάξει θα σκάσει μύτη και σε μερικά φεστιβάλ. Μην ξεχνάτε πως και οι μουσικοί έχουν να πληρώσουν λογαρισμούς και όλα τα πεζα με τα οποία πολεμάμε όλοι. Αλλά ο Jack White με το No Name φάίνεται πως ξαναβρήκε το νόημα. Αν το έχασε ποτέ. Γιατί πολλοί μιλάνε και για δημιουργική αστοχία στα προηγούμενα solo album του. Αν και νομίζω πως ένας καλιτέχνης έχει δικαίωμα να αλλάζει, να δοκιμάζει. Και γιατί όχι , να επιστρέφει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλυτερα από όλους. Να δίνει κιθαριστικές μπουνιές και να τους τινάζει όλους εκτός σκηνής με δυο – τρία ακόρντα.
Το ακούτε όλο εδώ όσο γουστάρετε. Μετά ακούστε το άλλες τόσες. Αγαπημένα κομμάτια Οld Scratch Blues, Bless Yourself, Bombing Out, Underground, Missionary. Τεσπά ακούστε το όλο λέμε. Ανοίχτε και καμιά παγωμένη μπύρα, θα χρειαστείτε κανα δυο εξάδες.
