Bruce Dickinson: Ακούσαμε το νέο άλμπουμ “The Mandrake Project”

Όποιος κάνει την κίνηση να ακούσει τον νέο δίσκο του Bruce Dickinson και της προσωπικής του μπάντας θα πρέπει να αφήσει πίσω τα άλμπουμ που αγάπησε. Μιλάμε για τα “Accident of birth“, “The Chemical wedding” και “Tyranny of souls“. Είναι αριστουργήματα και δεν μπορούν να επαναληφθούν ούτε από τους ίδιους, μιλάω για τον Roy Z και τον κορυφαίο frontman των Iron Maiden.

Μάθε για τον δίσκο, με ένα κλικ εδώ.

Το “The Mandrake Project” είναι ένα άλμπουμ πολυετούς δουλειάς

Ας το δούμε ως ένα τελείως ξεχωριστό κεφάλαιο για τον Bruce Dickinson.

To “The Mandrake Project” είναι ένα άλμπουμ πολυετούς δουλειάς. Διαθέτει μέσα κομμάτια που μπορείς να ακούσεις κατ’επανάληψη όπως είναι το “Afterglow of Ragnarok“. Το συγκεκριμένο όταν έκανε την εμφάνιση του, το λάτρεψα. Τρομερή ερμηνεία από τον Βρασίδα, ελκυστική ατμόσφαιρα και εξαιρετικά riffs από τον Roy Z. Πιασαρικό κομμάτι και ότι πρέπει για εναρκτήριο.

Μου άρεσε πολύ το “Many doors to hell“, πολύ έξυπνη χρήση των πλήκτρων και ο Bruce το κάνει δικό του το κομμάτι με την υπέροχη ερμηνεία του. Αξιόλογη κιθαριστική δουλειά από τον Roy Z που χαρακτηρίζεται περισσότερο από τις Hard rock φόρμες του. Η συνέχεια θα σας φέρει στο νου τις 70’s καταβολές του μεγάλου frontman, το “Rain on the graves” έχει πολλές αλλαγές σε όλη την διάρκεια του και με αρκετά blues στοιχεία από τον Roy Z που μαζί με τα “Jon Lord” πλήκτρα φτιάχνουν μια πολύ όμορφη ατμόσφαιρα.

Στο “Ressurection men“

λατρεύω την έναρξη του, σε παρασύρει σε έναν τρελό ρυθμό. Να δείτε την θεάρα Tanya O’Callaghan να οργιάζει live σε αυτό το κομμάτι και τίποτα άλλο. Αφήστε που μου έφερε στο νου Clutch, Kyuss και Killing Joke σε κάποια φάση. Ούτως ή άλλως, πάντα ο Βρασίδας ήταν πιο περιπετειώδης στον συνθετικό τομέα στη solo καριέρα του. Δεν έμπαινε σε “καλούπια” και έλεγε ότι ήθελε καλώς ή κακώς.

Το “Fingers in the wounds” είναι ένα όμορφο, λυρικό και μελαγχολικό κομμάτι. Θα μπορούσε πολύ εύκολα να βρίσκεται στην περίοδο των τριών πρώτων δίσκων των Iron Maiden. Οι ανατολίτικες μελωδίες είναι συναρπαστικές και κάνουν ένα κομμάτι φαινομενικά απλοϊκό, πλούσιο. Στο “Book of souls” υπάρχει το “If eternity should fail” το οποίο είναι σύνθεση του Bruce Dickinson, το οποίο προστέθηκε στην 16η δουλειά των Iron Maiden. Το “Eternity has failed” είναι η ίδια σύνθεση με πιο progressive αισθητική. Το “Mistress of mercy” έχει κάποια πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία μέσα. Έχουμε αρκετά groovy riffs και επιτέλους solo που σου θυμίζουν κάτι από τα παλιά από τον Roy Z. Ένα αρκετά up tempo κομμάτι για το σύνολο του δίσκου που μου άρεσε αρκετά.

Η μπαλάντα “Face in the mirror” είναι ένα διάλειμμα που χρειαζόταν στα μέσα του δίσκου, μιας και βρίσκεται μεταξύ δυο αρκετά δυνατών συνθέσεων. Το “Shadow of the gods” θεωρώ ότι είναι το πιο αγαπημένο μου κομμάτι από την νέα προσωπική δουλειά του Bruce Dickinson. Η ατμόσφαιρα στην αρχή του κομματιού σε συνεπαίρνει, ο Bruce το πάει το κομμάτι στα ύψη σε ποιότητα. Στη μέση της σύνθεσης μπαίνουν riffs που θα σας φέρουν στο νου τους Black Sabbath της εποχής του Dio και στο τέλος σε πάει σε prog φάσεις. Πραγματικά μακράν το αγαπημένο μου κομμάτι από το “The Mandrake Project“.

Ο επίλογος του άλμπουμ

φέρει το όνομα “Sonata(Immortal beloved)“. Ένα κομμάτι που σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον καθ’όλη την διάρκεια του. Θα το χαρακτήριζα σκοτεινό, ταξιδιάρικο και ξεκάθαρα παιχνιδιάρικο κομμάτι στον τρόπο που ερμηνεύει ο Βρασίδας. Πραγματικά, επιβλητική ατμόσφαιρα που δίνει το ιδανικό τέλος για το “The Mandrake Project”, της έβδομης δουλειάς του Bruce Dickinson.

Ανέφερα στην αρχή ότι δεν θα ασχοληθώ συγκρίνοντας αυτή την δουλειά με παλαιότερες. Αδικεί τον όλο κόπο που έχει δαπανηθεί για να κυκλοφορήσει αυτό το έργο. Στο κάτω κάτω της γραφής, τόσο ο Bruce όσο και ο Roy Z έχουν αλλάξει στον τρόπο που συνθέτουν και πως αντιλαμβάνονται κάποια πράγματα.

Ας πάψει αυτή η παρελθοντολαγνεία σχετικά με προηγούμενες δουλειές.

Από την άλλη έχει αλλάξει και η μουσική βιομηχανία στη σκληρή μουσική. Καμία σχέση το 2005 που κυκλοφόρησε το “Tyranny of souls” με το 2024 που ήρθε στο φως το “The Mandrake project“. Και μην αρχίσουμε τα σχόλια μα το “The Chemical wedding” είχε αυτό και αυτό. Ναι εντάξει, όμως το “The Chemical wedding” είχε και τον εκπληκτικό Adrian Smith να βγάζει τα καλύτερα riffs από την εποχή του “Seventh son of a seventh son“. Ας πάψει αυτή η παρελθοντολαγνεία σχετικά με προηγούμενες δουλειές. Έχει καταντήσει αηδία.

Πραγματικά ένα πολύ καλό άλμπουμ που εμένα με “κέρδισε”.

Το “The Mandrake project” είναι ένα σύγχρονος HEAVY METAL δίσκος με συνθέσεις που η καθεμιά έχει την δική της “ταυτότητα”. Ο Bruce Dickinson ακόμα και συνθέσεις όπως το “Rain on the graves” που φαντάζουν μέτριες, τις εξυψώνει σε ποιότητα. Το έβδομο άλμπουμ του Βρασίδα είναι ένα υπέροχο ταξίδι. Πραγματικά ένα πολύ καλό άλμπουμ που εμένα με “κέρδισε”.