Ανταπόκριση για το ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΚΟ φεστιβάλ έχουμε μόνο από τη δεύτερη μέρα. Δυστυχώς το πρόγραμμα δεν επέτρεψε να είμαστε παρόντες και την Παρασκευή αν και θα το θέλαμε τα μάλα. Σάββατο λοιπόν νωρίς το απόγευμα, πήγαμε στο ΠΛΥΦΑ να δούμε τα ωραία πράγματα που λαβαίνουν χώρα εκεί.
φωτογραφία Jo Gogou
ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΚΟ φεστιβάλ | ΑΦΦ 2023
Να ξεκινήσω λέγοντας δυο τρία λόγια ή και παραπάνω για την διοργάνωση. Που ενδεχομένως να έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τις εμφανίσεις των συγκροτημάτων για αρχή. Απίστευτα οργανωμένα τα πάντα. Διακριτικά υπήρχε security παντού αν και ο κόσμος ήταν απόλυτα συνεργάσιμος, οπότε όλα κυλούσαν ήρεμα.
Προσέλευση, εξυπηρέτηση από τα διάφορα stands, bars κλπ. Αν και ο κόσμος ήταν πάρα πολύς (και αυτό είναι πολύ καλό και θα καταλάβετε γιατί στην συνέχεια) δεν παρατηρήθηκε ουρά που να κουράζει πουθενά. 3 stages στα κοντά οπότε μπορούσες άνετα και γρήγορα να κάνεις stage hoping και να πάρεις άρωμα από όλα.
Επίσης
το ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΚΟ διοργανώθηκε από μπαντάνθρωπους με σκοπό να κοινωνήσουν την μουσική τους με το κοινό, και για τους ευχάριστα περίεργους να δούνε και πράγματα που δεν θα βρεις συνδυαστικά πουθενά. Να τονίσω εδώ το γεγονός πως δεν υπήρχε κανένας σπόνσορας, χορηγός κλπ παρά μόνο η αγάπη του κοινού. Και ευτυχώς, αυτή ήταν μεγάλή καθώς η μέρα ήταν sold out.
Είναι πολύ ωραίο να έχει ο μουσικός ελευθερία να εκφράζεται και να μην χρειάζεται να υποχρεώνεται σε κανέναν και τίποτα για αυτό και φυσικά να τηρείται και το αυτονόητο, έναντι κάποιας αμοιβής. Και φυσικά όλα είναι καλύτερα όταν η αγάπη του μουσικού για την τέχνη του βρίσκει την ανάλογη ανταπόκριση από το κοινό.
Το ακόμα καλύτερο,
για την ταπεινή πάντα άποψη του υπογράφοντος, είναι ότι υπήρχε μουσική πολυφωνία. Και για αυτό βέβαια μας είχαν προετοιμάσει oi ανακοινώσεις που είχαμε για το φεστιβάλ. Πράγμα εύκολο νομίζετε όταν υπάρχουν 3 σκηνές. Μπορεί και ναι μπορεί και όχι θα πω εγώ. Προσπερνάω με φόρα κάποιους γκρινιάρηδες που άκουσα για τις 2 αίθουσες πως είχαν μικρή χωρητικότητα. Σαν ερασιτέχνης θα σας πω πως είναι καλύτερο να παίζεις σε μικρό αλλά γεμάτο κόσμο και αγάπη για την μουσική μέρος, παρά σε μεγάλο και άδειο… και ας είναι Σεπτέμβρης και έχει ακόμα ζεστούλα. Αν δεν αντέχετε μπορείτε πάντα να πάρετε ιδέες από εδώ για να μην πέσετε κάτω.
φωτογραφία Jo Gogou
Αυτά τα ολίγα γιατί νομίζω πως έχει σημασία να ειπωθούν και ίσως να μην τα τόνισα και αρκετά εμφατικά. Ας προχωρήσουμε στο προκείμενο. Επίσης να πω εδώ πως είχα αποφασίσει που θα δώσω παρόν γιατί υπήρχαν πράγματα που δεν τα είχα ξαναδεί. Όπως σας έχω πει πολάκις, είμαι φύση περίεργος. Οπότε δεν μπορώ να κάνω report για όλους (δυστυχώς) καθώς η κλωνοποίηση δεν είναι ακόμα νόμιμη. (Στην περίπτωσή μου 2 φορές ευτυχώς). Να πούμε εδώ πως φωτό σας έχουμε από όλα γιατί η Jo Gogοu είναι κομμάντο και χέλι και κατάφερε να είναι αεικίνητη ανάμεσα στα stages. Εγώ πάλι όχι.
ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΚΟ φεστιβάλ | Στην πολύ ωραία αυλή
λοιπόν ξεκινήσαν οι Kόρε Υδρο που μας χάρισαν το πρώτο τους album Αν Όλα Τελείωναν Εδώ.
Αυτό έγινε με την συμπλήρωση των 20 χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία του που ήρθε από το πουθενά και άλλαξε τον εναλλακτικό μουσικό εγχώριο χάρτη. Με αρκετή συναισθηματική φόρτιση, τόσο για τους ίδιους όσο και για το κοινό που απορρόφησε αυτή την ευκαιρία. Απέδωσαν στο μέγιστο. Φυσικό επόμενο η αγάπη, το χειροκρότημα και οι επευφημίες από τους παρευρισκόμενους.
Στα κλεφτά πήγα λίγο στους Colorgraphs που δίναν τον καλύτερό τους εαυτό.
Για τη συνέχεια προτίμησα να δω τους Model Spy. Έχω και ένα indie pop δοντάκι που με πονάει εδώ και καιρό. Oi Model Spy τον γλυκάνανε τον πόνο μέχρι που εξαφανίστηκε. Ωραίες κιθάρες, μελωδίες και φωνές και το χαμόγελο ζωγραφίστηκε εύκολα. Στο μεταξύ στην αυλή η Μελεντίνη ταξίδευε τον κόσμο με την αιθέρια pop της. Στην τρίτη σκηνή μήτε που πρόλαβα να πάρω άρωμα και ζητώ συγνώμη. Αλλά ήταν ώρα για ποτάκι και τσιγάρο για να χωνέψουν και τα αυτάκια μου όλους αυτούς τους ωραίους ήχους που γέμιζαν το ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΚΟ.
Και αν οι Model Spy
γλυκάνανε πονόδοντους, οι $oft $kull που ακολούθησαν μας τινάξανε τα σφραγίσματα. Ένα wall of noisy sound από την αρχή μέχρι το τέλος. Ξύλο ανελέητο. Από τις λίγες φορές που τόσα πολλά πράγματα δένουν τόσο καλά. Και αν έχετε παρευρεθεί σε live τους, ξέρετε για τι μιλάω. Progressive, Kraut και ψυχεδέλεια από το πρίσμα 4 ταλαντούχων ανθρώπων που αρχίσανε και δεν σταμάτησαν να παίζουν μέχρι να τελειώσει το set τους. Ηχητική επίθεση σε ένα ίσως ανυποψίαστο κοινό που μας άφησε να θέλουμε και άλλο.
Στο δίπλα stage η Nalyssa Green έκανε την δική της κατάθεση ψυχής. Είχε τελειώσει λίγο πριν από τους $oft $kull. Δυστυχώς.
Έξω στην αυλή βέβαια γινόταν το μεγάλο πάρτυ με τον κόσμο να το χαίρεται με την ψυχή του, να συμμετέχει σε όλα. Να τραγουδάει ρεφραίν όπου και αν βρισκότανε. Ακόμα και στις τουαλέτες τον τραγουδήσανε. Ο κόσμος μπροστά ήταν πολύς και έτσι αρκέστηκα να τον απολαύσω από μακριά. Βέβαια το γιορτινό mood είχε απλώσει σε όλο το χώρο. Όπως καταλαβαίνετε, Pan Pan is the name. Dance and sing is the game? Μάλλον, γιατί κατάφερε ΟΛΟ το κοινό να το κάνει.
To ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
έκλεισε κουρτίνες με τους My Wet Calvin . Επάνοδο στις live εμφανίσεις έχουν κάνει εδώ και καιρό, είχα να τους ακούσω όμως από τα παλιά. Και επειδή μόλις κατάφερα να ξεκολλήσω από τις λάσπες (κάτι δικά μου), τους χάρηκα πολύ. Με το γνώριμο ύφος τους από shoegaze με ελληνικό στίχο πια, αρχίσαν να μας ταξιδεύουν από την “Μελαγχολία” μέχρι το τέλος στον όμορφο μουσικό τους κόσμο.
Να πούμε εδώ πως είναι και οι κύριοι ένοχοι για αυτή τη διοργάνωση που πολύ μου άρεσε και ελπίζω να δώσει κίνητρο και σε άλλες, άλλους να κάνουν το ίδιο.
ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΚΟ FOR THE WIN!
Φώτος δια φακού Jo Gogou
Jo Gogou Photography | Jo Γκόγκου
