Η στήλη Elina’s cassette επέστρεψε και μιλά αυτή την φορά, για τον Παύλο Σιδηρόπουλο.
Μόνο όταν περνάει κάτι και έχω ολοκληρώσει τον κύκλο των σταδίων της απώλειας μπορώ να το συζητήσω. Έτσι ήμουν από παιδί μα συνειδητοποίησα το ταλέντο αυτό όταν ενηλικιώθηκα. Αν βέβαια υπάρχει ενηλικίωση ποτέ, γιατί ώρες ώρες νομίζω ότι είμαστε παιδιά φυλακισμένα σε σώματα ενηλίκων.
Έγινα 18 λοιπόν και ακόμα ακούγαμε κασέτες αλλά ήρθε και η εποχή των cd. Βέβαια για κάποιο μαγικό λόγο επέμενα να ακούω κασέτες στο walkman και να καθαρίζω ευλαβικά τα βινύλιά μου πριν τα παίξω στο παλιό πικαπ.
Ευσυγκίνητη; Μπορεί… και αυτό γιατί με έπιαναν τα κλάματα όποτε άκουγα ένα κομμάτι που μου θύμιζε κάτι, είτε από αυτή είτε μια άλλη ζωή.
Τη ζωή που ζούσα στα όνειρά μου και καμιά φορά επαναλαμβανόταν μαγικά στον ξύπνιο μου. Αργότερα έμαθα πως το λένε deja vu. Και αυτά τα ωραία deja vu έρχονταν σαν απρόσκλητοι επισκέπτες, μέσω του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Παύλος Σιδηρόπουλος,
ο τραγουδιστής, στιχουργός, συνθέτης και ηθοποιός, έγινε γνωστός εξαιτίας ενός ντουέτου. Εκείνο των Δάμων και Φιντίας. Οι συνεργασίες του ξεκινούν με τα Μπουρμπούλια, τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο και κάπου στα 80’s με το συγκρότημα Απροσάρμοστοι.
Είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής ροκ μουσικής σκηνής, που κατάφερε να αφήσει την ταυτότητα του, έως και σήμερα. Το album Φλου, σε συνεργασία με τους Σπυριδούλα, αποτελεί ένα από τα καλύτερα ηχογραφήματα του είδους.
Στα 42 του, προτίμησε ένα μακρινό ταξίδι, αυτή τη γλυκιά ζεστασιά της παραίσθησης.
Τα προβλήματα και ο θάνατος
Κάπου στα 42, η υγεία έχει ήδη επιβαρυνθεί με τις ουσίες και τις καταχρήσεις. Ο θάνατος της μητέρας του λίγους μήνες πριν, τον κάνουν ψυχολογικό ράκος και στις 6 Δεκεμβρίου δίνει τέλος.
Σημαντική ημερομηνία είναι, η 5η Δεκεμβρίου 1990 και ο δυνατός καβγάς που είχε στο στούντιο με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Αποχώρηση, κακή ψυχολογία, κακές παρέες…. Το μεσημέρι της 6ης Δεκεμβρίου βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση, στο σπίτι μιας άλλης φίλης του στο Νέο Κόσμο.
Σύμφωνα με τον Αλέκο Αράπη, μπασίστας των Απροσάρμοστων, ο Παύλος ήθελε να δώσει τέλος στη ζωή του. Τα προβλήματα που παρουσιάζονται στο χέρι του, ήταν μια βάση για να δώσει τέλος, πριν τον εγκαταλείψει η καριέρα του.
Και μετά άρχισε να κυκλοφορεί το θαυμάσιο υλικό του που αν μου επιτρεπόταν δε θα το χαρακτήριζα τόσο τεχνικό αλλά γραμμένο με τόση ψυχή. Πόνος φόβος, αγωνία ,έρωτας. Όλα αυτά να μπερδεύονται στους στίχους, τις μουσικές και την όμορφη χροιά του. Όταν πέθανε ήμουν 10. Δεν γνώριζα ποιος ήταν. Άκουσα, έμαθα.. ήταν που άρχισα κι εγώ να κλείνομαι στον εαυτό μου και με μόνο καταφύγιο τη μουσική. Τότε τον αγάπησα βαθιά.
Ήταν πολύ δύσκολα εκείνα τα χρόνια, που επίσημα ενηλικιώθηκα κι ίσως για αυτό ένιωθα μια έλξη για τους σκοτεινούς καλλιτέχνες που είχαν ας το πούμε παρασυρθεί. Και με παρέα την παραίσθηση, έπαιζε ασταμάτητα στο δρόμο, στο δωμάτιο και στο αμάξι του Γιώργου η μουσική του.
Είναι μέρες που πατάω γερά
είναι μέρες που το νιώθω πως πεθαίνω
δεν ξέρω αν είναι πριν ή τώρα ή μετά
μα μέσα σε είκοσι λεπτά
σ’ είδα να με μισείς,
σ’ είδα να μ’ αγαπάς και περιμένω(Η)
Αυτοί οι στίχοι περιέγραφαν την καθημερινότητα μου από τα 13 μου έως την καθορισμένη για την κοινωνία ενηλικίωση…. Μέχρι που μου πέταξαν ότι είχε σχέση με αυτόν, γιατί θα παρασυρόμουν και δε θα προχωρούσα. Πήγα και έκρυψα τις κασέτες του στο σπίτι ενός φίλου. Δεν τις πήρα ποτέ πίσω. Μου έμεινε στη θολή τότε μνήμη, το εξώφυλλο από τα ‘μπλουζ του Πρίγκηπα’ στο οποίο καρφώθηκε το βλέμμα μου αποχαιρετώντας τον “φίλο”.
Το μπλουζ του αποχωρισμού αλλά και του αποχωρισμού από την προσωπική μου κατηφόρα. Συμβολικό δίχως deja vu.
“Μεγάλωσες μες τα σαλόνια κι έμαθες στο πάρκο με τα περιστέρια”
Ο στίχος που με πήγε ένα νοερό ταξίδι να κρατάω τον παππού από το χέρι και να πηγαίνω χαρούμενη στο Πεδίο του Άρεως να δώ τα περιστέρια… και έκλαιγα. Έκλαιγα γιατί δεν ήμουν τότε χαρούμενη καθόλου και την έψαχνα σε λάθος μονοπάτια τη χαρά. Ενώ ήξερα ότι μπορούσα να την βρώ στο πιάνο και στο μπαλέτο κάτι με έσπρωχνε να κατηφορίζω σε άσχημα υπόγεια της ψυχής και όχι μόνον… Κι ευτυχώς, είχα τότε ακόμα τον παππού κι ας μην πηγαίναμε στο πάρκο γιατί “μεγάλωσα”.
Και πόσα άλλα κομμάτια μετά να περιγράφουν εμένα… και τους έρωτες που έληξαν άδοξα αν και εκείνη την περίοδο το μυαλό μου ήταν απλά ένας κυκλώνας που στροβίλιζε με υπερηχητική ταχύτητα και με τρέλαινε, πραγματικά με τρέλαινε…
Πες μου αν μ’ αγάπησες όσο ο ήλιος την αυγή
όσο ο γκρίζος ουρανός κάποιας άνοιξης βροχή
αν τον φόβο μου έβλεπες πίσω από κάθε μου φιλί
πες μου αν μ’ αγάπησες όσο η νύχτα την σιωπή
Οι κασέτες και ότι είχε να κάνει με τον αγαπημένο καλλιτέχνη πλέον ήταν “φυλαγμένα”. Θα τα έπαιρνα πίσω… δεν ξέρω κι εγώ πότε…
Και όπως έπεσα να μη σας τα πολυλογώ, ξανασηκώθηκα και άκουσα άλλες, πολλές κασέτες. Αλλά αυτές ήταν χαραγμένες στην ψυχή και το μυαλό. Τις έπαιζα στο κεφάλι μου πριν με πάρει ο ύπνος κι έτσι δεν μου έλειπαν που δεν τις έβλεπα στη βιβλιοθήκη. Μέχρι που ένα βράδυ με πήρε ο ύπνος χωρίς την νοερή μουσική τους. Και δεν τον ξανάκουσα…
τον Παύλο…
Πριν λίγες μέρες είδα πως έχει ένα όμορφο αφιέρωμα το Σάββατο 15 Οκτώβρη στο Ιλιον Plus με τον Χρήστο Θηβαίο και τον Δημήτρη Καρρά, όπως και στις 22 Οκτώβρη.
Δεν τολμάω να πάω. Γιατί τα τελευταία χρόνια είμαι με τον Δημήτρη, και θα κλαίω σε όλη τη συναυλία. Ξέρεις γιατί; Γιατί στην πρώτη εβδομάδα που τα φτιάξαμε, είδα μια φωτογραφία που τον είχε τραβήξει η αδελφή του. Μου έσκασε η νοερή μελωδία της καληνύχτας… του τότε .
Τρόμαξα δεν το κρύβω, αλλά μου άρεσε… Συγκινήθηκα πολύ… Έκτοτε ακούμε και παρέα τον Παύλο και θυμόμαστε ενίοτε τον κήπο με τα περιστέρια… Είναι όμορφα γιατί πλέον έχω συνέλθει από διάφορα …
Άλλωστε έχουν περάσει και 25 χρόνια κοντά συν ότι πια αγαπώ όσο ο γκρίζος ουρανός κάποιας άνοιξης βροχή.
Αξίζει λοιπόν να πάτε, να γνωρίσετε όσοι δεν είχατε την τύχη και να συγκινηθείτε στο Ιλιον Plus, ακούγοντας τα τραγούδια του Παύλου που μας άφησε νωρίς.
Διαβάστε περισσότερα στην ατζέντα.
Εν κατακλείδι…
Και τώρα φίλοι μου είναι αργά
μια καληνύχτα στη μαμά
και λίγη στάχτη στα μαλλιά
καιρός να πούμε αντίο.
Σκέπασαμε όλους τους νεκρούς
με αρρωστιάρικους ψαλμούς
κλόουν με σοβαρούς σκοπούς
γυμνοί μέσα στο κρύο.
Κατά τα άλλα εσείς
που ‘σαστε υγιείς
και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο.
Δώστε μας πνοή
στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μην μπάζει κρύο.
Πουλάμε σώμα και ψυχή
δώστε μας λίγη προσοχή
στα υπόγεια μαύροι ποντικοί
λουφάζουνε δύο δύο.
Παίρνουμε σβάρνα τους γιατρούς
αδύνατοι μπροστά στους δυνατούς
και συναντάμε ξέμπαρκους Θεούς
που χάσανε το πλοίο.
Κατά τα άλλα εσείς
που ‘σαστε υγιείς
και αξιοπρεπείς
βοηθήστε μας και λίγο.
Δώστε μας πνοή
στέγη και τροφή
μια ιδέα στεγανή
που να μην μπάζει κρύο.
