Στο πανηγύρι είχε κάτι κασέτες και πουλούσαν μια με όνομα «the doors». Ο τίτλος της , “Waiting for the sun”.
Εκείνο το καλοκαίρι δεν ένιωθα μεγάλο κέφι είχα χάσει πολύ την όρεξή μου στην κυριολεξία φλέρταρα με τον θάνατο. Μέχρι εκείνο το καλοκαίρι ντυνόμουν με την καθοδήγηση της μητέρας μου όμως μια μέρα ο Γιώργος με πήγε με τη μηχανή στο Μοναστηράκι και μου πήρε την μπλούζα της κασέτας. «The doors». Μου πήρε και αρβύλες που τις ξύσαμε με γυαλόχαρτο να φαίνονται παλιές. Και γούσταρα πολύ έκανα και τα μαλλιά μου χωρίστρα στη μέση και προς μεγάλη απογοήτευση της γιαγιάς δεν ξανα κουρεύτηκα.
Ο κολλητός του Γιώργου και θείος μου είπε ότι έμοιαζα σαν να είχα βγει απο το Woodstock Και καμάρωνα τόσο πολύ! To υπόγειο πλημμύριζε από τους ήχους των “Doors” και προσπαθούσα να βγάλω τα πλήκτρα στο μικρό αρμόνιο που είχαμε εκεί. Με τρέλαιναν οι στίχοι, η ατμόσφαιρα και φυσικά ο Jim Morrison.
Ήθελα να μάθω τα πάντα για αυτόν τον τραγουδιστή. Σκέφτηκα ότι μόλις θα γυρνούσαμε στην Αθήνα θα αγόραζα ότι βιβλίο υπάρχει και κασέτα και CD! Ονειρευόμουν να ξεχύνομαι στο Ζαχαρία και να αγοράζω ότι είχε σχέση με αυτό το μυστήριο συγκρότημα. Τι κρίμα που είχε πεθάνει… Δεν θα προλάβαινα ποτέ να τον δώ σε συναυλία.
Eίχε βγει και ταινία με τη ζωή του το χειμώνα που είχε περάσει αλλά δεν ήθελε καμιά φίλη μου να πάμε να την δούμε. Ποιός να ήταν αυτός ο πανέμορφος σύγχρονος Διόνυσος που έγραφε τέτοιους στίχους; Ήταν κάτι το διαφορετικό… είχε ένα σκοτάδι στη σκέψη του ίσως κάτι τον βασάνιζε… έπινε σίγουρα… και τολμούσε να ουρλιάζει στα κομμάτια του που ήταν ποιήματα καταπληκτικά… Πόσο λάτρευα και έπαιζε η κασέτα μέρα νύχτα….
Κι εγώ περίμενα τότε τον ήλιο… Ήμουν 12 χρονών αλλά εκείνο τον χειμώνα που πέρασε διεκόπη απότομα η παιδικότητά μου. Είδα εκείνη την Μ.Πέμπτη μια αλήθεια που πόνεσε πολύ και πονάει ακόμα και ότι και να έπινα και ότι και να έκανα δεν θα ξεχνιόταν. Μόνο η μουσική…. και το είπε και ξεκάθαρα ο Jim Morrison
Music is your only friend until the End.
Μόνο αυτή με ανακούφιζε και θα με ανακουφίζει έστω λίγο όσο ζω. Και τα τραγούδια του…
Ήρθε το φθινόπωρο και πήρα και άλλες κασέτες και βιβλία. Διάβασα για την ιστορία τους είδα και την ταινία, τη νοίκιασα στο Video Club. Και ταυτίστηκα πλήρως με τη φάση ψυχεδέλεια και 70S. Ήθελα να μοιάζω στην Pamela Curson την γυναίκα του και ήθελα να φοράω στο λαιμό ότι και αυτός. Αυτό το κολιέ με τις χαντρούλες που φορούσε στο εξώφυλλο του Βινυλίου που αγόρασα.
Περπατούσα και άκουγα τις μελωδίες τους σε ένα Walkman και άλλοτε δάκρυζα, άλλοτε χόρευα όπως περπατούσα στο δρόμο.
Μιλούσαν στην ψυχή μου οι στίχοι, με ανατρίχιαζε κάθε νότα. Στα βιβλία διάβαζα ότι είχαν διάφορα προβλήματα σαν μπάντα και ο Jim Morrison είχε αρχίσει να ξεφεύγει σε συμπεριφορά.
Το επόμενο καλοκαίρι έπεσε στα χέρια μου άλλη μια κασέτα « American Prayer”. Εκεί καθηλώθηκα….
Death makes angels of us all and gives us wings where we had shoulders smooth as ravens claws.
Και μετά το Adagio του Αlbinoni Σε Αρμόνιο…
Μέχρι και την Τρίτη Γυμνασίου δεν δεχόμουν να ακούω άλλα γκρουπ… Βρήκα και παρέα στο σχολείο που άκουγε Doors. Μιλούσαμε ώρες ατελείωτες για τα ποιήματα, τα βιβλία και τους δίσκους, τις κασέτες. Ένας μαγικός Δρόμος λίγο απομονωμένος και αυτοκαταστροφικός για ένα κορίτσι 13 στα 14, όμως γεμάτος από τις μουσικές αυτές.
This is the End beautiful friend …
Mια μέρα πήγα σε μια γιορτή και εκεί μου είπε ένας μουσικός «Ελίνα εφόσον μελετάς μουσική δεν πρέπει να ακούς μόνο ένα γκρουπ- Ο καλός μουσικός πρέπει να ψάχνει να ακούει διάφορα...»
Ένιωσα ότι σας πρόδιδα αγαπημένο μου γκρούπ αν το έκανα αυτό, αλλά ήθελα να γίνω τότε και μεγάλη μουσικός και χορεύτρια και έτσι έγραψα κι άλλες κασσέτες και πήρα και δίσκους άλλων.Βέβαια, ξεχωριστή θέση στην καρδιά εσείς και μόνο εσείς.
Μέχρι που το 2000 πλέον 20 χρονών έπρεπε να τις δώσω όλες αυτές και ειδικα των Doors γιατί μου έκαναν κακό όπως κάποιοι είπαν. Ευτυχώς τις έκρυψα και όταν μπόρεσα τις ξανάκουσα με τη λαχτάρα του ξενιτεμένου που γυρίζει σπίτι το 2003.
Η γιαγιά έφυγε τότε και ο Γιώργος ετοιμαζόταν… Πως θα μπορούσα να μην κρατώ αγκαλιά ότι έχει απομείνει από αυτούς και να μην ακούω τους δίσκους που μου χάρισαν;
Θυμάμαι απέξω πλέον όλους τους στίχους πια στα 42… και ακόμα ταξιδεύω στο άκουσμα τους, μόνο που δε βάζω την κασσέτα μήτε το δίσκο… Ακούω από το laptop δουλέυοντας μια και δεν ειμαι πια lost little girl.
Ίσως έχει απομείνει μέσα μου το wild child!
Σίγουρα ακόμα περιμένω τον Ήλιο και την ευκαιρία να επισκεφθώ το μνήμα στο Παρίσι.
Αυτό… που γράφει «Κατά το Δαίμονα Εαυτόν».
The Doors
Ο Jim Morrison πριν δημιουργηθεί το συγκρότημα είχε πει: “΄Η ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΦΟΝΟ ΄Η ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ…”. Τελικά τα κατάφεραν και στα δύο: πρώτον οι DOORS έγιναν θρησκεία και δεύτερον ο φόνος έγινε με τον θάνατό του. Ένα θάνατο που ο Morrison δεν φοβήθηκε ποτέ. Τον μόνο φόβο που είχε ήταν ο ίδιος του ο εαυτός και η επιγραφή στον τάφο του γράφτηκε, λέγεται, κατά δική του παραγγελία μια και αγαπούσε όπως έλεγε την ελληνική φιλοσοφία.
Ήταν αμερικανικό ροκ συγκρότημα το οποίο δημιουργήθηκε το 1965 στο Λος Άντζελες. Το όνομά τους προέρχεται από το μυθιστόρημα “Οι Πύλες της Ενόρασης” (αγγλ. “The Doors of Perception”) του Άλντους Χάξλεϋ. Το συγκρότημα κυκλοφόρησε έξι επιτυχημένους στούντιο δίσκους μέχρι το 1971, όταν ο τραγουδιστής τους Τζιμ Μόρισον βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στο Παρίσι. Τα υπόλοιπα μέλη συνέχισαν ως τρίο μέχρι το 1973.
Στις 8 Ιουλίου του 1965, ο Ρέι Μανζάρεκ συνάντησε τον συμφοιτητή του, Τζιμ Μόρισον, στην παραλία του Βένις στο Λος Άντζελες, με τον δεύτερο να μετακομίζει στο μικρό διαμέρισμα που διέμενε ο Μανζάρεκ με την κοπέλα του, Ντόροθι, την επομένη. Λίγες μέρες αργότερα, ο Μανζάρεκ συνέστησε τον Μόρισον στο συγκρότημα του, τους Rick and The Ravens και τον επόμενο μήνα, εντάχθηκε σε αυτούς και ο ντράμερ Τζον Ντένσμορ των Psychedelic Rangers, γνωρίζοντας στους υπόλοιπους μουσικούς τον κιθαρίστα φίλο του Ρόμπι Κρίγκερ. (WIKIPEDIA)
Oι Doors ήταν το πρώτο αγαπημένο μου συγκρότημα μέχρι η μουσική να τελειώσει κι ανάψεις το φως.
Γιώργο θυμάσαι που είχα τότε ένα αρμόνιο και σου έπαιζα το Rider’s on the Storm ? Είχε εντελώς τους ίδιους ήχους Μπάσο, ride και vibes… Τι όμορφες στιγμές … να ξέρεις ακούω ακόμα. Δυστυχώς σκίστηκε η μπλούζα, σκίστηκε και η ψυχή μου αλλά… Take it as it comes που έλεγε και το τραγούδι.
