Katatonia ή Κατατονία;

Katatonia ή Κατατονία;

Μια λέξη. Μια μπάντα. 11 studio albums. 116 τραγούδια. Χιλιάδες συναισθήματα.

116 τραγούδια, χωρίς το track list του νέου δίσκου τους με τίτλο City Burials που περιλαμβάνει 11 τραγούδια. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε εδώ

 Έρχονται στην Ελλάδα στο πλαίσιο της επετείου των 10 χρόνων από τον δίσκο τους με τίτλο “Night is the new day”. Ακόμα θυμάμαι την μέρα που πήγα και τον αγόρασα από το Metropolis στην Πανεπιστημίου στα 17 μου όταν είχε βγει. Ναι, ναι, το Metropolis καλά ακούσατε.. το θυμάστε αυτόν τον ναό; Πήγα σπίτι και άκουσα την συνέχεια του “The Great Cold Distance”. Μεγαλώνοντας και αφού είχε βγει το “Dead End Kings” κατάλαβα ότι το end of an era των Katatonia ήταν το 2006. Άλλαξαν ήχο, logo και ύφος, αλλά δεν άλλαξαν θεματολογία και χρώμα. Πρώτη φορά τους είδα Live, μαζί με την αγαπημένη μου ελληνική μπάντα τους Maplerun, τους Scar of the Sun και τους Me & Myself  στο Gagarin στις 22 Φεβρουαρίου του 2013. Τον Αύγουστο του 2012 βγήκε το “Dead End Kings”, όπου για εμένα είναι μέσα στην 10άδα των αγαπημένων μου δίσκων. Έπαιξαν και κατάλαβα ότι αυτή η μπάντα, θα είναι η μπάντα που θα μιλάει πάντα στη καρδιά μου και που θα περιγράφει καλύτερα την γκρι απόχρωση των δύσκολων στιγμών της ζωής μου. Καταιγιστική η ερμηνεία του Jonas Renkse…

Οι Katatonia έχουν μιλήσει για την απώλεια και το γκρι, το θάνατο και την μελαγχολία, την εγκατάλειψη, την αλήθεια και το ψέμα. Η εφηβεία μου ήταν λίγο πολυτάραχη (οξύμωρο, το ξέρω), οπότε είχε λίγο από όλα αυτά. Οπότε θυμάμαι πάντα να υπάρχουν cd των Katatonia μέσα στο δωμάτιό μου. Είτε αντιγραμμένα είτε original. Πρώτη φορά που τους άκουσα ήταν το καλοκαίρι του 2006, όταν ο ξάδερφος μου έδωσε το “The Great Cold Distance”, με το album cover σχεδιασμένο από τον υπεραγαπημένο μου Travis Smith.

Το 2006 ήμουν 13 και φυσικά, με καθόλου ώριμη άποψη. Από τότε μεγάλωσα, άκουσα, συνεχίζω να ακούω, βλέπω, συγκρίνω, αλλά δε νομίζω ότι μπορεί κάποια μπάντα του doom – progressive να μιλήσει στη καρδιά  μου καλύτερα από τους Katatonia.

Για εμένα το “Night is the new day” είναι η ώριμη εξέλιξη των Katatonia με ένα στίχο λίγο πολιτικοποιημένο από ότι συνήθως. Με έναν ήχο διαφορετικό από ότι συνήθως, μιας και είναι η πρώτη φορά που εισάγεται ακουστικό τραγούδι σε δίσκο, το Idle Blood. Με ένα πολύ διαφορετικό artwork από Travis Smith, το οποίο έχω screensaver στο κινητό μου και το είχα για πολλά χρόνια desktop στο pc του γραφείου (Άραγε πόσοι συνάδερφοι θα νόμιζαν ότι είμαι δαιμονισμένη; Ιδού η απορία!). Θεωρώ ότι τα αδέρφια Norrman, στην κιθάρα και στο μπάσο, φεύγοντας πήραν ένα κομμάτι μαζί τους. Ίσως να έγινε και για καλό.

Αναμένω αυτό το live, για να ζήσω από κοντά την εμπειρία του να τουμπάρεις την νύχτα σε μέρα και να ακούσω live το “Idle Blood”, αυτό το υπέροχο τραγούδι του δίσκου με τα acoustic στοιχεία, που κάθε φορά με κάνει να δακρύζω, καθώς και το “Liberation”, μπας και νιώσω λιγάκι ελεύθερη από την καθημερινότητα. Μακάρι να παίξουν στο encore και κάτι από το αναμενόμενο “City Burials”. Θα δείξει!

Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στη Δέσποινα, η οποία είναι στο κρύο Leeds της Αγγλίας και είμασταν μαζί τότε το 2013 στο Gagarin. I miss you, double D.