Ο Παύλος Παυλίδης μάλλον δεν χρειάζεται συστάσεις. Αποτελεί μια από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες της ελληνικής σκηνής και ένας άνθρωπος που έχει υπογράψει μερικά από τα ωραιότερα κομμάτια του λεγόμενου «ελληνόφωνου ροκ». Μουσικός, στιχουργός και τραγουδοποιός μας έχει ταξιδέψει με τις μελωδίες και τις λέξεις του είτε με Ξύλινα Σπαθιά είτε με την σημαντική solo πορεία του τα τελευταία 14 χρόνια.
Ο 54χρόνος πλέον Παυλίδης είναι πολίτης του κόσμου και αυτό φαίνεται και στην μουσική του, που πάντα ήταν λίγο πιο «ηλεκτρονική» λίγο πιο «ροκ» και κοντά στα ρεύματα του εξωτερικού. Αυτό φαίνεται ακόμη περισσότερο σήμερα στην solo πορεία του και σε σχέση με τα εγχειρήματα συνοδοιπόρων του όπως ο Αγγελάκας, που προτιμά να ενσωματώνει λαϊκά και παραδοσιακά ηχοχρώματα με σύγχρονο τρόπο στα τραγούδια του. Βέβαια από την άλλη ποτέ δεν έκρυψε ούτε στις δηλώσεις του ούτε στις νότες του τον θαυμασμό του για τον Μάνο Χατζιδάκη αλλά μάλλον και για τον Διονύση Σαββόπουλο.
Ένας λόγος, ίσως, για τον πάντα πιο δυτικό χαρακτήρα της μουσικής του (που ποτέ όμως δεν έχασε το ελληνικό χρώμα της) είναι πως ο Παυλίδης γεννήθηκε στην Βρέμη από γονείς μετανάστες στη Γερμανία, την οποία και ο ίδιος επισκέπτεται συχνά. Μεγάλωσε στη Βέροια , ζει στη Θεσσαλονίκη έχει περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του στο εξωτερικό και κυρίως στο Παρίσι και την Γενεύη, επισκέπτεται συχνά το Βερολίνο ενώ η Αμοργός έχει υπάρξει κατά καιρούς το καταφύγιο του για τον χειμώνα.
Αφετηρία για την παρουσία του στην ελληνική σκηνή υπήρξαν τα Μωρά στη Φωτιά, των οποίων υπήρξε κιθαρίστας την περίοδο 1986 – 1988. Συγκεκριμένα, αποχώρησε αμέσως μετά την ηχογράφηση και κυκλοφορία του πρώτου δίσκου “Μωρά στη Φωτιά”, το 1987. Αμέσως μετά αναχωρεί για την Γαλλία όπου μαζί με το συγκάτοικο του στο Παρίσι Νίκο Καντάρη δημιουργούν το studio Βrancaleone , όπου θα ηχογραφήσει και τα πρώτα demos των τραγουδιών του.
Στην Θεσσαλονίκη, όμως, η σκηνή αρχίζει να κερδίζει έδαφος και όπως φαίνεται όλα καλούν τον Παυλίδη πίσω στην πατρίδα. Η πόλη βράζει, οι Τρύπες έχουν αρχίσει να κερδίζουν την αναγνώριση που τους αρμόζει και το 1992 ο επαναπατρισμός του Παυλίδη είναι γεγονός. Μαζί με τους Βασίλη Γκουνταρούλη, Χρήστο Τσαπράζη, Πάνο Τόλιο και Σταύρο Ρωσσόπουλο δημιουργούν το σχήμα που θα πάρει το όνομα «Ξύλινα Σπαθιά» και το 1993 κυκλοφορούν το album σταθμός για την ελληνική σκηνή «Ξεσσαλονίκη» από την Ano-Kato Records. Πρόκειται για τον δίσκο που περιλαμβάνει κομμάτια όπως «Αδρεναλίνη», «Τραίνο φάντασμα», «Ρόδες», και «Σιωπή» και φυσικά «Ο Βασιλιάς της σκόνης». Ένα νέο κύμα γεννιέται στο εγχώριο ρόκ και για τα επόμενα χρόνια Τρύπες και Ξύλινα Σπαθιά είναι οι κορυφαίες ροκ μπάντες στην Ελλάδα.
Στην επιτυχία αυτή συμβάλλει φυσικά και ο δεύτερος δίσκος τους, που οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία το συγκρότημα. Το «Πέρα απ’ τις πόλεις της ασφάλτου» κυκλοφόρησε το 1995, έγινε χρυσό και έκανε τα Ξύλινα Σπαθιά γνωστούς στο ευρύ κοινό. «Ρίτα», «Ό,τι θες εσύ», «Φωτιά στο λιμάνι» και «Ατλαντίς» ξεχωρίζουν ενώ το «Λιωμένο παγωτό» εξελίσσεται στο μεγαλύτερο hit του συγκροτήματος, αν και αυτό σήμανε την…κακοποίηση του τα επόμενα χρόνια από μπάντες διασκευών, λαικές τραγουδίστριες και DJs mainstream clubs
Τα Ξύλινα Σπαθιά παίζουν παντού. Στο ραδιόφωνο, cafe,bars, clubs σε TDK κασέτες που πηγαίνουν χέρι σε χέρι, ξεπουλάνε δίσκους και CDΤα Ξύλινα Σπαθιά δίνουν συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Αντί όμως ακολουθήσουν την πεπατημένη, με μπροστάρη πάντα τον Παυλίδη, το 1997 κυκλοφορούν το άκρως ηλεκτρονικό και με διάθεση πειραματισμού «Μια ματιά σαν βροχή», με τις συνθέσεις να υπογράφουν πλέον όλα τα μέλη του γκρουπ. Ο δίσκος περιλαμβάνει κομμάτια όπως τα «Βροχοποιός», «Δεν έχει τέλος», «Ένα παράξενο τραγούδι», «Στο βράχο», «Ρομπότ» και «Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη» και οδηγεί τα Ξύλινα Σπαθιά σε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία. Στην Ελλάδα γεμίζουν χώρους όπως το Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα (8.000 άτομα) ενώ φτάνουν να ανοίγουν σαν support την συναυλία των Rolling Stones στο ΟΑΚΑ. Πλέον, όμως, δίνουν συναυλίες και στο εξωτερικό σε σημαντικούς χώρους όπως το H.Q. club του Λονδίνου ή το ιστορικό Hacienda στο Manchester.
Η χορευτική διάθεση και τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι εμφανή και στο cd single «Τροφή για τα θηρία» του 1999 στο («Διαστημόπλοια», «Χάθηκα», «Τροφή για τα θηρία» και «Τώρα αρχίζω και θυμάμαι») και, φυσικά, στο «Ένας κύκλος στον αέρα» από τη Virgin, που κυκλοφόρησε το 2000 με κομμάτια όπως τα «Η τελευταία φορά», «Τι περιμένουν», «Ο ναυαγός», «Σαν εσένα» και «Χάρτινος ουρανός» και «Πάρε με μαζί σου», τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν γραφτεί τον προηγούμενο χειμώνα από τον Παυλίδη στην Αμοργό. Δίπλα στα «γκάζια» με τις κιθάρες και την «τσίτα» των synths, υπάρχουν και κερδίσουν περισσότερο χώρο και χρόνο οι αργόσυρτες μελωδίες και οι χωρίς ξεσπάσματα ιστορίες που αφηγείται ο Παύλος.
Αυτός θα είναι και ο τελευταίος δίσκος των Σπαθιών καθώς η μπάντα θα διαλυθεί το 2003 αφήνοντας σαν αποχαιρετισμό έναν live δίσκο από τις εμφανίσεις τους περίοδο 2001 – 2002, στην Ελλάδα.
Μετά το «χωρισμό» αυτό, ο Παυλίδης αναλαμβάνει πια εξ ολοκλήρου τον έλεγχο της δουλειάς που θα παρουσιάζει. Οι συνεργασίες του με μουσικούς είναι πιο προσεκτικές και τα αποτελέσματα που ακολουθούν βαδίζουν πια χωρίς συμβιβασμούς και φτιασιδώματα στο καλλιτεχνικό και αισθητικό μονοπάτι που επιλέγει ο ίδιος. Συγκροτήθηκε λοιπόν μια νέα ομάδα, οι B-movies, οι οποίοι θα είναι στο εξής οι συνοδοιπόροι του. Το 2004, κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός του δίσκος με τίτλο “Αφού λοιπόν ξεχάστηκα”. Ένα ακουστικό κομψοτέχνημα, με στίχους ποιητικούς και βιωματικούς, το οποίο περιλαμβάνει το καταπληκτικό «Μόχα» και κομμάτια όπως το ομώνυμο και τα «Κηπουρός», «Σπασμένη Πολυθρόνα» και «Δεν υπάρχεις».
Το 2006 οι ταχύτητες ανεβαίνουν ξανά με τον δίσκο “Άλλη μια μέρα”, που είναι πολύ πιο ηλεκτρικός/ηλεκτρονικός και θυμίζει τις εποχές των Ξύλινων Σπαθιών με κομμάτια όπως τα «Θεριστές», «Στοιχειωμένο Σπίτι», «Δεν είμαι από’ δω» και «Αερικό». Το 2008, κυκλοφορεί το “Live στο θέατρο Απόλλων της Σύρου”, μαζί με τους B-Movies.
Το καλοκαίρι του 2009, κυκλοφορεί το DVD “REC”, το οποίο περιέχει ένα ντοκιμαντέρ 72 λεπτών γύρω από τα τραγούδια των προσωπικών δίσκων του, της μουσικής του καριέρας και των παραστάσεων στη Σύρο, δώδεκα τραγούδια από τις παραστάσεις στο θέατρο Απόλλων και ένα audio CD με τραγούδια από τους προσωπικούς του δίσκους σε διαφορετικές εκτελέσεις και μία ακουστική εκτέλεση του “Τροφή για τα θηρία”.
Το 2010, κυκλοφορεί ο δίσκος “Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει”, που μας χαρίζει την υπέροχη «Λευκή Καταιγίδα» ενώ το 2013 ο Παυλίδης αφηγείται “Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί” κάπου, κάποτε, μεταξύ φαντασίας και καθημερινότητας, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Τα 2015 μας θυμίζει πως «Ο Χρόνος» (είναι παιδί) με τον δίσκο “Στον διπλανό ουρανό” ενώ τον Απρίλιο του 2016 κυκλοφόρησε η έκτη του δισκογραφική δημιουργία με τίτλο “Μια πυρκαγιά σ’ ένα σπιρτόκουτο”, που περιέχει 12 καινούργια τραγούδια.
Κοινός άξονας όλων των προσωπικών του δουλειών αλλά κυρίως των τεσσάρων τελευταίων είναι η κινηματογραφική ατμόσφαιρα, η ακουστική διάθεση, οι γλυκές μελωδίες φυσικά οι στίχοι που μπορούν να μας κάνουν να ταξιδεύουμε από εποχή σε εποχή και σε διάφορους τόπους. Όλα αυτά με τον Παυλίδη να αφηγείται ήρεμα…εικόνες που θα μπορούσαν να είναι δικές μας.
Στις 24 Μαρτίου ο Παύλος Παυλίδης & οι B-movies ανεβαίνουν για πρώτη φορά στη σκηνή του Piraeus 117 Academy και θα μας παρουσιάσουν ένα δυναμικό συναυλιακό πρόγραμμα με τραγούδια τόσο από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών όσο και από τη μετέπειτα μουσική διαδρομή του Παύλου Παυλίδη , καθώς και καινούρια ακυκλοφόρητα κομμάτια από την νέα δουλειά που ετοιμάζουν.
Την βραδιά θα ανοίξουν οι Σούπερ Στέρεο δημιουργήθηκαν το 2004 στην Θεσσαλονίκη από τους Θανάση Dzingovic, Ορέστη Μπενέκα και Αλέξη Ξανθόπουλο, τρεις μουσικούς με θητεία στο πλευρό καλλιτεχών όπως οι Παύλος Παυλίδης & B-Movies, Δημήτρης Μπασλάμ, «Κάθοδος των Μυρίων» αλλά και άλλων πειραματικών σχημάτων.
Έχω δει αρκετές φορές τον Παύλο Live και δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ..
Δεν πιστεύω πως πρόκειται να το κάνει τώρα…
