Τρίτο Σαββατόβραδο του χρόνου, γύρω στις 22:00 το βράδυ 3 θρυλικές ελληνόφωνες ροκ μπάντες ξεσήκωσαν τον μουσικόχωρο ΚΥΤΤΑΡΟ κυριολεκτικά στον αέρα. Λάτρεις της ελληνικής ροκ σκηνής (και όχι μονό) ήταν εκεί για να ακούσουν και να παρακολουθήσουν αυτό το μοναδικό μουσικό event το οποίο είχε πολυσυζητηθεί.
Η ενέργεια στην ατμόσφαιρα πριν την έναρξη ήταν κάπως θλιβερή και αυτό δεν οφείλεται σε κανέναν από τους συντελεστές ,μουσικούς ή κοινό. Ο χαμός του πολυτάλαντου και πολυαγαπημένου καλλιτέχνη στο ευρύ κοινό Τζίμη Πανούση είχε κατά μία έννοια «στοιχειώσει» το ΚΥΤΤΑΡΟ, δίνοντας την εντύπωση ότι είναι κάπου εκεί και αυτός, περιμένοντας μαζί με τον κόσμο να ξεκινήσει το live. Ο “Αριστοφάνης” του μουσικού πενταγράμμου ήταν καλός φίλος και συνεργάτης με τον ιδιοκτήτη της μουσικής σκηνής καθώς μέχρι και την ύστατη στιγμή έδινε ρεσιτάλ με το μουσικό Live Happening «Όλοι οι Χαζοί μπορούμε» παρόλο το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε.
Πριν προλάβουμε όμως να πέσουμε ψυχολογικά βρεθήκαμε θετικά έκπληκτοι, βλέποντας τον ιστορικό αυτό μουσικό χώρο να έχει κατακλυσθεί από πληθώρα κόσμου πολύ νωρίτερα από την έναρξη. Ίσως και αυτό να ήταν το μόνο μελανό σημείο της βραδιάς, από την άποψη ότι πολύς κόσμος δυστυχώς δεν κατάφερε να μπει λόγω περιορισμένων εισιτηρίων και χώρου. Φαινόταν από νωρίς ότι δεν θα πέφτει κυριολεκτικά «καρφίτσα» στο μαγαζί λόγω του ότι το ελληνικό ροκ και οι μουσικές σκηνές που μπορείς να επισκεφθείς πλέον στην Ελλάδα είναι λίγες και δύσκολα θα βρεις κάτι αντίστοιχο όπως αυτό που βιώσαμε. Με λίγα λόγια εκλείπουν ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε μέχρι να κάνουν την είσοδό τους οι «openers» αυτής της μαγικής βραδιάς, οι ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ.
Ξεκινώντας λοιπόν ο Δημήτρης Μητσοτάκης, ο Παναγιώτης Κατσιμάνης (ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ) και η παρέα τους μας έβαλαν κυριολεκτικά στην πρίζα και μας ταξίδεψαν με τις εντυπωσιακές μελωδίες τους, τους στίχους τους και την σκηνική τους παρουσία σε προηγούμενες δεκαετίες αλλά και σε πιο σύγχρονα ακούσματα. Τραγούδια όπως Βουτιά από ψηλά, Διαμαντένια Προβλήτα, & Χάρτινες Σαΐτες ήταν τραγούδια ή αλλιώς «σουξέ» στη μουσική ορολογία που κάθε νοσταλγός του ροκ περίμενε να ακούσει, ενώ για πρώτη φορά παίξαν το γνωστό σε όλους τραγούδι «Εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία» το οποίο κιόλας είναι αυτό που τους έφερε σε επαφή πρώτη φορά με το ευρύ κοινό. Φυσικά κανείς δεν έμεινε με το παράπονο αφού οι Ενδελέχεια επί μιάμιση περίπου ώρα κρατούσε τον κόσμο κυριολεκτικά στην τσίτα. Την παράσταση έκλεψε ο Νίκος Γιούσεφ (Υπόγεια Ρεύματα) ο οποίος συμμετείχε στη μουσική πανδαισία με το «μουσικό πριόνι» ένα μουσικό όργανο που είναι ελάχιστα γνωστό στο ευρύ κοινό. Να σημειωθεί ότι τη δεκαετία του 90’ που οι ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ ήταν πιο ενεργοί στη δισκογραφία δεν υπήρχε παίχτης που να παίζει αυτό το μουσικό όργανο στην Ελλάδα. Τέλος και λίγο πριν κατέβουν από την σκηνή ακόμα μια ευχάριστη έκπληξη περίμενε το κοινό, δείχνοντας ότι η ελληνική ροκ ζεi και κυλάει στο αίμα από γενιά σε γενιά, ο Άγγελος Δημητρίου, γιος του πολυτάλαντου κιθαρίστα Αντώνη Δημητρίου ανέβηκε επί σκηνής και έδωσε την δική του παράσταση παίζοντας το αγαπημένο του μουσικό όργανο, το ηλεκτρικό μπάσο, στο”Τι τραγούδι να σου πω“. Το πλήθος τον επευφημούσε αν σκεφτεί κανείς ότι ο μικρός αυτός μουσικός, λίγο πάνω λίγο κάτω δεν ξεπερνάει τα 15 έτη. Συμπέρασμα αυτού είναι οτι αν η μουσική παιδεία στην Ελλάδα ξεκινά από τόσο μικρές ηλικίες τότε η χώρα μας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το εξωτερικό μουσικό στερέωμα. (ευτυχώς)
Λίγη ώρα αργότερα και αφού κατέβηκαν από τη σκηνή οι ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ, τα γκάζια «τσίτωσαν» ακόμα περισσότερο Τα Υπόγεια Ρεύματα.
Ο Γρηγόρης Κλιούμης (Φωνή, ηλεκτρική κιθάρα), ο Νίκος Γιούσεφ (Ηλεκτρικό μπάσο, μουσικό πριόνι) & ο Τάσος Πέππας (Ντραμς) «μας έστειλαν» σε άλλο πλανήτη. Με σκληρό ήχο που θυμίζει λίγο Grunge Rock αλλά και ενορχήστρωση διαφορετική από αυτή που έχουν στη δισκογραφία τους κάναν τη «διαφορά». Τραγούδια όπως «Μ’αρέσει να μη λέω πολλά, Ασημένια Σφήκα, Θέλω να χάσω τον εαυτό μου» ήταν φυσικά στο playlist του συγκροτήματος όπου με τη σειρά τους μας ξεσήκωσαν και μας έκαναν να νιώσουμε στο πετσί μας την εκρηκτικότητά τους αλλά και το «απόκοσμο» ύφος τους το οποίο έχει την ίδια δομή της δεκαετίας του 90’ αλλά με διαφορετικό περιτύλιγμα.
Τρίτοι στη σειρά ήταν οι μοναδικοί Magic De Spell οι οποίοι έκαναν την έκπληξη κάνοντας ολόκληρο το μαγαζί να σείεται κυριολεκτικά. Ο Γιώργος Λαγγουρέτος (φωνή), o Θοδωρής Βλαχάκης (ντράμς), o Δημήτρης Μποτής (Πλήκτρα), o Γιώργος Αρχοντάκης (ηλεκτρικό μπάσο), o Δημήτρης Pixel Δημητριάδης (φωνή) & ο Βαγγέλης Θεοδωράκης (κιθάρες) μας έκαναν μια μουσική αναδρομή της δεκαετίας του 90’ μέχρι το τώρα. Βαθυστόχαστοι, εκκεντρικοί και με τραγούδια όλο νόημα μας θύμισαν ότι τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν κερδίζεται αν δεν υπάρχει ουσιαστικός αγώνας. Η σκηνική τους παρουσία είναι αυτό που τους χαρακτηρίζει με τον Δημήτρη Pixel Δημητριάδη (φωνή) να πετάει στην κυριολεξία τους στίχους τραγουδιών, γραμμένους σε καρτέλες στο κοινό. Πρωτότυπο για τα ελληνικά δεδομένα ήταν μία πράξη με νόημα και παράλληλα δεν άφηνε κανέναν από το κοινό με κλειστό το στόμα αφού όλοι τραγουδούσαν τον κάθε στίχο. Τραγούδια όπου η λέξη νοσταλγία είναι μικρή για να περιγράψει το πόσο πολύ μας έλειψαν – δώσαν το παρών και στο δική τους λίστα. Μερικά από αυτά ήταν Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν, Διακοπές στο Sarajevo, Πρόγονε πίθηκε εσυ τι λες, Τέρμα το διάλειμμα, ο μαθητής (διασκευή) κ.α. Σε μια στιγμή το «ΟΚ Πατέρα» από τον Δημήτρη Pixel Δημητριάδη μας διαπέρασε με έντονα συναισθήματα όμως η ψυχολογία διατηρήθηκε στο ζενίθ όταν έκλεισαν με τη σειρά τους και μας έκαναν μια έκπληξη που κανείς δεν περίμενε. Από τεχνικής άποψης αλλά και σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα οι 3 μπάντες ενώθηκαν στη σκηνή για το κλείσιμο. Ναι καλά ακούσατε!
Το πώς συνέβη αυτό είναι άλλο θέμα. Συνέβη όμως και με αυτόν τον τρόπο σχεδόν 15 μουσικοί ενωμένοι σαν μια γροθιά κλείσαν τη μουσική αυτή γιορτή με το Εμένα οι Φίλοι μου αλλά και το Which Side are you on υπενθυμίζοντάς μας ότι όταν τα πράγματα φτάνουν στα όριά τους πρέπει να επιλέξουμε με ποιούς θα είμαστε και με ποιους όχι. Η απόφαση δική σας.
[…] […]
[…] (μπορείς να διαβάσεις τι έγινε εκείνη την βραδιά εδώ). Όχι μόνο ήταν sold out, όχι μόνο μας έκανε να θυμηθούμε τα […]
Comments are closed.