Τον Tricky δεν το έχω «κόψει» για εύκολο άνθρωπο. Eίχα διαβάσει, μάλιστα, σε μια συνέντευξη του πως δεν έχει μιλήσει σε κάποια μέλη της οικογένειας του για περισσότερα από 15 χρόνια. Δεν τον έχω ούτε για «κακό» τύπο όμως. Απλώς πρέπει να είναι μόνιμα χαμένος στην φάση του… Βυθισμένος στους trip-hop ήχους του, στους στίχους που μουρμουράει και στις γυναικείες φωνές που ανακαλύπτει για να αποκτήσουν τα σκοτάδια του μελωδίες που σου καρφώνονται στο μυαλό…
Από τις πρώτες στιγμές του live, νομίζω πως όλοι στο –κατάμεστο- Fuzz μπήκαν στην φάση. Οι περισσότεροι, άλλωστε, ήξεραν… Ήταν υποψιασμένοι. Δεν περίμεναν από τον Tricky να αποθεώσει το ελληνικό κοινό ή να ξεκινήσει να λέει ιστορίες, αστειάκια ή διάφορα πολιτικό/κοινωνικά σχόλια. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που είχαν γεμίσει το Fuzz το Σαββατόβραδο της 20ης Ιανουαρίου είχαν βρεθεί εκεί για τα τραγούδια. Μόνη τους επιδίωξη ήταν να πάρουν ξανά μια γεύση από Tricky, να ταξιδέψουν πίσω στο Bristol των 90s, να χορέψουν ή τουλάχιστον να λικνιστούν…
Ο Tricky δεν τους απογοήτευσε. «Εγγλέζος» στο ραντεβού του, ακριβώς στις 22:30 ανέβηκε στην σκηνή με το κοινό να του χαρίζει την αποθέωση ενώ εκείνος χόρευε σαν μανιακός υπο τους ήχους “Duh Weh Yuh Wah Fi Duh” του (φυλακισμένου ισόβια για την δολοφονία βασικού συνεργάτη του) τζαμαϊκανού Vybz Kartel, που έπαιζε από τα ηχεία. Μοναδική συνοδεία του ήταν ο ντράμερ και ο κιθαρίστας του με τον τελευταίο να δίνει το «εναρκτήριο λάκτισμα» για την συναυλία με το “I don’t wanna” και πιο συγκεκριμένα με το πειραγμένο riff του «Sweet Dreams» των Eurhythmics , που αποτελεί την βάση του κομματιού. Με την κιθάρα σε πρώτο ρόλο και το εν λόγω riff να αντιμετωπίζεται με σχεδόν «industrial» τρόπο, η εκτέλεση ήταν κατά πολύ διαφορετική από την αυθεντική ηχογράφηση, λειτουργώντας σαν προάγγελος για τα όσα θα έπονταν…
Στο «Ι’m not going» που ακολουθεί, ο Tricky μουρμουρίζει στο μικρόφωνο, τραβάει πάνω κάτω το άσπρο φανελάκι που φοράει (και το οποίο έχει σίγουρα ξεχειλώσει) χορεύει κρατώντας και τα δυο μικρόφωνα, που έχουν στηθεί πάνω στην σκηνή. Το ένα είναι για την ξανθιά τραγουδίστρια, που όπως μάθαμε σε κάποια φάση της συναυλίας, λέγεται Martha και η οποία χωρίς να φτάνει στα επίπεδα άλλων γυναικείων φωνών με τις οποίες έχει συνεργαστεί ο κ. Adrian Nicholas Matthews Thaws, όπως είναι το πλήρες όνομα της εμβληματικής μορφής του trip hop ήχου, οπωσδήποτε, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Το “Armor” από τον πρόσφατο (13ο ) δίσκο του Tricky με τίτλο “Ununiform”, ήταν η πρώτη στιγμή που έδειξε τις σημαντικές δυνατότητες της για να δώσει αμέσως μετα την σκυτάλη στον κιθαρίστα, ο οποίος ανέλαβε τα φωνητικά για το “Parenthesis” από το False Idols, προχωρώντας σ την δύσκολη αποστολή να καλύψει την –αναμενόμενη- απουσία του Peter Silberman των The Antlers, που τραγουδάει το κομμάτι στον δίσκο.
Φυσικά στην Αθήνα δεν βρέθηκε ούτε η Martina Topley-Bird, η μούσα του Tricky και μητέρα της μεγάλης κόρης του, που σήμερα είναι 23 χρονών. Η Topley-Bird είναι η τραγουδίστρια που ο Tricky σύστησε στον πλανήτη στο αριστουργηματικό ντεμπούτο του «Maxinquaye» το 1995 και η οποία συμμετέχει στο Ununiform, μετά από πάνω από 15 χρόνια απουσίας από τις δισκογραφικές δουλειές του κάποτε συντρόφου τους. Ο Tricky αντιμετώπισε την απουσία της χαρίζοντας μας μια ηλεκτρισμένη και πολύ πιο «άγρια» εκτέλεση του ντουέτου τους «When we die» , που λίγο θύμιζε την μελαγχολική ελεγεία που υπάρχει στο CD. Αντιθέτως ήταν ένα απίστευτο ξέσπασμα, που ολοκληρώθηκε με το ένα από τα δυο μικρόφωνα να βρίσκεται φαρδιά πλατιά ξαπλωμένο στο πάτωμα της σκηνής.
Ένας roadie έσπευσε να τακτοποιήσει το ζήτημα και η συνέχεια ανήκε στο Nothing’s Changed με την Martha να επιστρέφει στην σκηνή και μάλλον να δίνει ανάσες στον Τricky που στην συνέχεια έδωσε την ψυχή του σε μια επίσης πειραγμένη, έντονη και άκρως κιθαριστική και ηλεκτρική εκτέλεση του Here My Dear. Το Running Wild που ακούστηκε σε μια σχεδόν υπνωτιστική εκδοχή έστρωσε τον δρόμο για το σκοτεινό My Palestine Girl ενώ το Dark Days ήταν η κατακλείδα του κανονικού set. Mόλις 50 λεπτά από την έναρξη, ο Tricky με ένα απλό «Thank you, goodnight» αποχώρησε προς τα καμαρίνια.
Ούτε δυο λεπτά αργότερα, όμως, η τραγουδίστρια και ο ντράμερ βρέθηκαν ξανά στην σκηνή για το πρώτο κομμάτι του encore ενώ τα 45 δευτερόλεπτα του ”When you go”, που ακούστηκαν από τα ηχεία, λειτούργησαν σαν εισαγωγή για το “Sun Down”, με τον Tricky να χτυπιέται ξανά και να ουρλιάζει «Where’s the fun now?». Λίγα λεπτά αργότερα κάθεται μπροστά στα drums και παρακολουθεί την Martha να προχωρά με την αργόσυρτη διασκευή στο «Doll» των Hole της Courtney Love, προσπαθώντας, μάλλον, να ανασυγκροτηθεί για το φινάλε.
Το τελευταίο κομμάτι δεν ήταν άλλωστε κάτι το απλό. Το χαμίνι από το Bristol που παράτησε τους Massive Attack για να συνεχίσει μόνος του και σήμερα είναι 50 χρονών αποφάσισε να μας αποχαιρετήσει με μια εκτέλεση «τσίτα τα γκάζια» του Vent , από το Pre-Millenium Τension του 1996. Κιθάρα και ντράμς στα κόκκινα και ο Tricky σε έκσταση για αρκετά περισσότεροo από τα 3 λεπτά που διαρκεί κανονικά το κομμάτι για τον επίλογο και η βραδιά ολοκληρώνεται με την φράση «Ιt was an honor to be in front of you. Goodnight».
Η ώρα έχει πάει πια 23:55 και όσο και αν περιμένει ο κόσμος στο Fuzz, δεύτερο encore δεν προβλέπεται….
Όσο κι αν θέλαμε να ακούσουμε “Evolution Revolution Love” και “Ηell is round the corner”..
Δεν πειράζει… κανείς δεν έφυγε απογοητευμένος από το Fuzz…
