Το Afternoiz και συγκεκριμένα ο Γιώργος Κ. ανακρίνει τους Mahakala για την νέα τους δουλειά με τίτλο “The Second Fall”, και δίνει στην δημοσιότητα όλα τα μυστικά τους. Το συγκρότημα “έσωσε” ο Δημήτρης Κότσης.
Πάρτε μεγάλη ανάσα και ότι μάθετε θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σας!
Νέο LP, με τον τίτλο “The Second Fall”. 4 χρόνια μετά κυκλοφόρησε η νέα σας δουλειά, είστε ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα και με την συνέχεια που έχετε ακούγοντας και το “Devils Music” τώρα; Αυτή η μετάβαση έχει τα στοιχεία που θέλατε να βάλετε και σε παραγωγή και σε συνθέσεις;
Ευχαριστούμε για την ευκαιρία Γιώργο, χαίρομαι πολύ που τα λέμε! Ναι, είμαστε πολύ ικανοποιημένοι από το πως βγήκε το “The Second Fall”, τόσο σε σχέση με το “Devil’s Music” όσο και σαν μια ανεξάρτητη κυκλοφορία, ανεξαρτήτως του τι συνέβη πριν από αυτήν. Σίγουρα ωστόσο βάζοντάς το δίπλα-δίπλα με τον προκάτοχό του και συγκρίνοντας τα επί μέρους στοιχεία του, δεν έχω παρά κι εγώ ο ίδιος να αναγνωρίσω πως έχουμε προοδεύσει τόσο στο θέμα του songwriting και των ερμηνειών, όσο και στο θέμα της παραγωγής, της οποίας αξίζει να πούμε πως επιμελήθηκε εξ’ ολοκλήρου ο ντράμερ μας, Έκτορας. Φυσικά μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό έπαιξε και το ότι πλην εμού, η μπάντα πλέον απαρτίζεται από εξ’ ολοκλήρου διαφορετικό line-up. Νέα παιδιά (όχι στην ηλικία χεχεχε), με όρεξη και διάθεση να μοιραστούμε ένα κοινό όραμα και κάποιες κοινές επιδιώξεις. Όταν δεν μου σπάνε τα νεύρα με τη γκρίνια τους είναι οι καλύτεροι φίλοι και bandmates που θα μπορούσα να έχω.
Η «σκοτεινή» θεματολογία που χαρακτηρίζει το γκρουπ ( Mahakala ) πως προέκυψε;
Από όταν ήμουν μικρός, με μάγευαν οι σκοτεινές ιστορίες, η σκοτεινή μυθοπλασία, η θρησκευτική μυθολογία που είναι άλλωστε στημένη με τρόπο τέτοιο ώστε να είναι τρομακτική και μέσω αυτού να επιβάλλει το δόγμα της στους λαούς… Με θυμάμαι πάντα να έλκομαι από τις horror ταινίες, τα θρησκευτικά thrillers, ενώ ακόμη και τα όνειρά μου ως παιδί, στοιχειώνονταν πάντα από διαβολικές φιγούρες. Θα έλεγε κανείς –αν και ποτέ δεν το μοιράστηκα με κανέναν- πως ο εξαποδώ ήταν ο δικός μου “boogie man”. Αν η μητέρα μου το είχε καταλάβει νωρίς, θα τον χρησιμοποιούσε σίγουρα για να με κάνει να φάω το φαϊ μου (αν και δεν είχα τέτοιο πρόβλημα). Χωρίς ο ίδιος να ασπάζομαι κανένα θρησκευτικό δόγμα (παρά μόνο μεμονωμένες φιλοσοφικές θεωρίες και αυτές όχι στο όλον τους), λάτρεψα στην πορεία τον Εωσφόρο και τις προσωποποιήσεις του (που διαφοροποιούνται από ιστορία σε ιστορία και από θεωρία σε θεωρία) για αυτό που εκπροσωπεί: Την ελευθερία. Νομίζω όλο αυτό απαντάει εν μέρει σε αυτό που με ρωτάς.
Πραγματοποιήσατε πρόσφατα μια σειρά εμφανίσεων στην Ελλάδα για την παρουσίαση του “The Second Fall”. Πως ήταν και ποιες ήταν οι εντυπώσεις σας από τις πρώτες αυτές εμφανίσεις για τη παρουσίαση του νέου LP;
Με εξαίρεση την εμφάνιση της Αθήνας που η αποδοχή ήταν πραγματικά μαζική, σχετικά με το πόσο καιρό λείπαμε και το τι γενικά περιμέναμε, και την εμφάνιση της Πάτρας, στην οποία επίσης είχε αρκετό κόσμο σε ένα venue μεσαίου μεγέθους, στις άλλες πόλεις παίξαμε σε σχετικά μικρά venues, όπου η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ ενθαρρυντική. Αγόρασαν τόνους merchandise, μας χειροκρότησαν θερμά και μας χάρισαν διθυραμβικά σχόλια, αγκαλιές και άλλες όμορφες αντιδράσεις. Είναι πολύ ωραίο που ξαναείμαστε εκεί έξω και μπορούμε να αγγίζουμε κάποιους με τη μουσική μας, αλλά νομίζω χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη για να μεγαλώσουμε την προσπάθειά μας και να της δώσουμε ακόμη περισσότερο νόημα. Όπως και νά ‘χει, εδώ είμαστε, για να τα κάνουμε όλα αυτά να συμβούν. Πίστη και αφοσίωση χρειάζεται… Ε και κάποια χρήματα για… πέταμα!
Η ελληνική σκηνή, σε όλα τα μουσικά είδη, stoner, metal, rock κλπ, έχει πλέον στην φαρέτρα της πολλά και αξιόλογα γκρουπ. Αυτό πόσο βοηθάει όλους εσάς που είστε στην διαδικασία να ασχολείστε και να βάζετε την δικιά σας πινελιά στο μουσικό ελληνικό στερέωμα; Είναι ποιο εύκολο τώρα που το κοινό είναι ποιο “ανοιχτό” προς τα ελληνικά σχήματα;
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για το αν τελικά τα πράγματα γίνονται καλύτερα ή χειρότερα στο πέρασμα των ετών. Αυτό που ξέρω σίγουρα να σου πω είναι πως αν είσαι τίμιος, ειλικρινής, ποιοτικός και συνεπής απέναντι σε όσους σε παρακολουθούν και περιμένουν κάτι από εσένα, τότε μόνο να αυξάνονται μπορούν οι φίλοι σου. Χρησιμοποιώ τη λέξη “φίλοι” και όχι fans, γιατί όπως καταλαβαίνεις, ειδικότερα στην ημεδαπή, η πλειοψηφία των ζωντανών εμφανίσεων λαμβάνει χώρα μπροστά σε ανθρώπους που γνωρίζεις με το μικρό τους όνομα. Ένα μικρό χωριό είμαστε. Έτσι όμως δουλεύει το πράγμα. Έχεις έναν άνθρωπο απέναντί σου που εκφράζει τον θαυμασμό του σε αυτό που κάνεις και τελικά λίγο καιρό μετά καταλήγει να γίνει ένας καλός σου φίλος με τον οποίο θα μοιραστείς πράγματα και μπορεί να έχεις στο πλευρό σου και στη συνέχεια αυτής της προσπάθειας. Προσωπικά έχω κάποιους τέτοιους φίλους και πολύ χαίρομαι που μπορώ να τους βάλω να ακούσουν μια προπαραγωγή που πρόχειρα έγω ηχογραφήσει στον υπολογιστή μου, και να καταλάβουν που το πάω, χωρίς το μη-καλογυαλισμένο της υπόθεσης να τους οδηγήσει στο να πουν “Καλά ρε μεγάλε, τι μαλακία είναι αυτή;”
Είναι νωρίς να ρωτήσω για το αν έχετε σκοπό να βγείτε σε κάποια περιοδεία στο εξωτερικό, ή είναι ήδη στα άμεσα σχέδια σας; Γιατί καταλαβαίνω πως είναι αρκετά δύσκολο από πολλές απόψεις να βγεις προς τα έξω…
Λογικά αυτό που λες θα συμβεί τον Οκτώβριο, χάρη στη συνδρομή κάποιων καλών φίλων. Είδες που στα είπα; Οι φίλοι είναι παντού. Αυτοί σε κάνουν αυτό που είσαι μου φαίνεται τελικά! Δεν είναι δύσκολο μόνο το να βγεις προς τα έξω. Επειδή η δουλειά μου σχετίζεται με τη διοργάνωση εκδηλώσεων, μπορώ να σου πω πως πολλές μπάντες τα βρίσκουν πολύ σκούρα, ακόμη και στο να μπορέσουν να συμμετάσχουν σε μια συναυλία της προκοπής στην πόλη τους. Να το κάνεις για να το κάνεις γίνεται. Πάντα γινόταν. Πάρε μια ακουστική κιθάρα παραμάσχαλα, πήγαινε σε μια βραδιά open mic και τραγούδα τον καημό σου. Όταν όμως θες να αναπαράγεις το ίδιο σου το υλικό κάτω από ορισμένες ποιοτικές συνθήκες, μπαίνουν κι άλλοι παράμετροι στο παιχνίδι. Ή θα λιώσεις την πέτσα σου μέχρι να βγάλεις άκρη, μαθαίνοντας από τα ίδια σου τα παθήματα, ή θα εμπιστευτείς έναν επαγγελματία του χώρου να το κάνει αντί για σένα. Ζαριά είναι, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις ποια είναι η καλύτερη επιλογή. Το σημαντικό είναι να έχεις καλά τραγούδια και να μπορείς να σταθείς στο σανίδι αξιοπρεπώς.
Πόσο σας φοβίζει η εξέλιξη των κοινωνικών εξάρσεων βίας και παθογένειας που χαρακτηρίζουν την σημερινή ελληνική κοινωνία, π.χ. άλλοι σπάνε, άλλοι αποδέχονται τα πάντα από τον καναπέ τους βλέποντας reality και πως εσείς με την σειρά σας θέλετε να συμβουλέψετε τα νέα παιδιά στον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης όλων αυτών των κοινωνικών φαινομένων (φόβος – ρατσισμός – επιθετικές τάσεις προς διαφορετικούς συνάνθρωπους, προς τα ζώα);
Προσπαθούμε να ζούμε εν μέρει στον μουσικό μας μικρόκοσμο, και αυτό είναι άλλωστε και το νόημα πίσω από ότι κάνουμε σε επίπεδο μουσικής προσπάθειας. Αποφεύγουμε να αλλοτριωθούμε για να μη κάνουμε για τα καλά μια βουτιά στα σκατά του σύγχρονου δυτικού κόσμου. Δεν θα σου πω ψέματα φίλε, με τρομάζει πολύ όλο αυτό που έχει συμβεί εκεί έξω. Νομίζω πως είμαστε πιο κοντά στο τέλος απ’ ότι στην αρχή και αυτό έχει αρχίσει να διαφαίνεται όλο και πιο έντονα στον ορίζοντα. Δεν νομίζω πως είμαστε οι κατάλληλοι για να συμβουλέψουμε τα παιδιά, αλλά αν ποτέ είχα ένα τέτοιο θα προσπαθούσα πάνω απ’ όλα να το κάνω να μείνει αληθινό σε ότι πιστεύει. Να μην υποκύψει σε ρεύματα, τάσεις, μόδες και κοινωνικές νόρμες και να προσπαθεί –όπως κι εγώ πιστεύω πως κάνω- να κάνει καλύτερο τον κόσμο, κάνοντας καλύτερο τον εαυτό του. Ευχαριστώ για τη βαθιά ερώτηση και ελπίζω να μη τα σκάτωσα χεχεχε.
Τον κόσμο τελικά τον κυβερνάει ο «καλός ΘΕΟΣ» ή ο «κακός ΣΑΤΑΝΑΣ»;
Χαχαχα! Καλό! Για κακή μας τύχη τον κόσμο τον κυβερνάει ο άνθρωπος. Αυτό το άπληστο, μισαλλόδοξο, φοβικό, αυτοκαταστροφικό πλάσμα που στάθηκε αρκετά τυχερό που η φυσική επιλογή του έδωσε τη δυνατότητα να περπατάει στα δύο πόδια και να εκφράζει τις σκέψεις του με λέξεις. Ώρες ώρες πραγματικά πιστεύω πως δεν αξίζουμε τίποτα από αυτά που μας έχουν δοθεί. Άλλες φορές γνωρίζω ανθρώπους που έχουν μέσα τους μια έμφυτη βαθύτερη καλοσύνη, αυτούς που θα αποκαλούσες «ψυχούλες», και λέω «Ναι ρε πούστη μου, υπάρχει ελπίδα τελικά.». Δεν ξέρω… Πραγματικά… Ο «θεός» και ο «σατανάς» όπως λες είναι προσωποποιήσεις του καλού και του κακού. Οι άνθρωποι γεννιόμαστε και με τα δύο μέσα μας σε απόλυτη ισορροπία. Όσο το ένστικτο δίνει τη θέση του στη λογική, οι εμπειρίες και τα βιώματά μας αναδιαμορφώνουν αυτή την ισορροπία με τρόπο άτακτο. Τα πάντα είναι στο χέρι μας τελικά.
Οι Mahakala σε μερικά χρόνια από τώρα, τι εύχονται να έχουν πετύχει με την μουσική τους;
Δε με νοιάζει καθόλου τι θα γίνει σε μερικά χρόνια από τώρα. Με ενδιαφέρει στο ακριβώς επόμενο live να μπορέσω να μοιραστώ κάποια συναισθήματα με τον κόσμο που είναι εκεί και κάποια ακόμη στο αμέσως επόμενο από αυτό. Με ενδιαφέρει να αγγίζει κάποιους αυτό που κάνουμε και να μπορούμε με τον τρόπο αυτό να τους έχουμε κοντά μας. Το “The Second Fall” μοιάζει να έχει χαράξει αυτόν τον δρόμο και θα τον ακολουθήσουμε τυφλά με αφοσίωση και αυταπάρνηση. Δεν μας έχει μείνει και κάτι άλλο στον κόσμο αυτόν εκτός από την έκφρασή μας.
Δώστε μια φράση που σας εκφράζει τον κάθε ένα ξεχωριστά ή αν έχετε μια που αντιπροσωπεύει όλους σας ως σύνολο; Και ένα μήνυμα για τους αναγνώστες του Afternoiz…
Δυστυχώς δεν έχω τους υπόλοιπους κοντά μου τώρα, οπότε θα σου πω μια φράση που μας εκφράζει και υπάρχει μέσα στους στίχους του “The Second Fall”, αφιερωμένη στο ανθρώπινο είδος, για το οποίο τόσα είπαμε σήμερα: “I look in your eyes and I see so much fear and darkness. Have you no regrets? The chaos you brought and all the sadness are now your future, your legacy… You made us suffer in agony.” Μείνετε αληθινοί απέναντι στους εαυτούς σας. Πολεμήστε μέχρι θανάτου, για να παραμείνετε αυτοί που είστε. Αξίζει τον κόπο.
Σας εύχομαι καλή συνέχεια!
Καλή συνέχεια και σε εσένα! Να είμαστε καλά και να τα λέμε πιο συχνά!
