Ένα ακόμα live του συγκροτήματος από το San Diego που θα συζητιέται για καιρό
Του Γιώργου Βιτωράτου
Τους Black Heart Procession τους ανέδειξε με ιδιαίτερο τρόπο ο Πάνος Κοκκινόπουλος στη Δέκατη Εντολή του και στον Κόκκινο Κύκλο του, μέσω του εκατομμυρίων views στο youtube τραγουδιού τους «A Cry For Love», αλλά και του κλασικού, πια, «The Invitation». Όμως, οι καθόλου λίγοι Έλληνες fans του συγκροτήματος δεν τους ξέρουν μόνο από την τηλεόραση, οπότε σίγουρα χάρηκαν όταν τους απόλαυσαν την τελευταία μέρα του φετινού Μάρτη στη σκηνή του Fuzz. Μετά από τρία χρόνια διάλειμμα, οι Black Heart Procession ανακοίνωσαν συναυλίες που κορυφώθηκαν με την περιοδεία για τα κάτι-λιγότερο-από- 20 χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους «1». Το ότι ετοιμάζουν και νέα τραγούδια είναι δεδομένο και το κοινό τους αδημονεί.
Το κλείσιμο της περιοδείας τους στο κατάμεστο Fuzz Live Music Club δεν ήταν μελαγχολική όπως το ύφος του συγκροτήματος, αλλά σίγουρα γεμάτη συγκίνηση. Οι Pall Jenkins, Tobias Nathaniel, τα δύο κεντρικά μέλη, αλλά και οι Boris Eftovski και Vladimir Markoski ,ήρθαν στην Ελλάδα για να παρουσιάσουν live τον πρώτο τους εκείνο δίσκο που τόσο αγαπήθηκε και ο κόσμος το απόλαυσε ειλικρινά.
Τα opening act της βραδιάς δόθηκε από τους APPALACHIAN COBRA WORSHIPERS, οι οποίοι με αυτοσαρκασμό και επαγγελματισμό «πείραξαν» αγαπημένα και κλασικά κομμάτια, χαρίζοντας στο ανυπόμονο κοινό ένα σχετικά εύπεπτο μίγμα folk και Americana. Ο Μανώλης Αγγελάκης «κράτησε» τον κόσμο ζεστό, πράγμα που δεν πέρασε απαρατήρητο ούτε στους Black Heart Procession που βρίσκονταν backstage.
Οι Black Heart Procession, παρουσίασαν τα τραγούδια του “1” με τη σειρά που υπάρχουν στον δίσκο του ’98, μαζί με ένα encore που περιλάμβανε δύο τραγούδια από την υπόλοιπη δισκογραφία τους, αλλά και ένα καινούργιο κομμάτι.
Οι κορυφαίες στιγμές αρκετές, ο ήχος καθαρός και γνήσια processionικός, η μια ώρα της παρουσίασης κύλησε σα νερό και ο κόσμος συμμετείχε. Την προσοχή τράβηξαν σίγουρα οι επί σκηνής εκτελέσεις των:
“Blue Water-Black Heart” , “Square Heart” και “A Heart the Size of a Horse” . Στο encore , παρουσίασαν το, εννοείται ΄πολυαναμενόμενο να ακουστεί, “A Cry for Love” και το “The War Is Over”, μαζί με ένα καινούριο τραγούδι που τιτλοφορείται “Borders”. Με αφορμή τα δυο τελευταία τραγούδια, ο Pall Jenkins, είπε δυο απλές, αλλά βαρυσήμαντες κουβέντες για τον πόλεμο και τους πρόσφυγες. Χαρακτηριστική η εξής του φράση: «To San Diego (σημ: ο τόπος καταγωγής των δύο βασικών μελών του συγκροτήματος) είναι δίπλα στα σύνορα με το Μεξικό. Πάρα πολλοί φίλοι μας είναι Μεξικανοί”, ήταν το μήνυμά του προς τον Donald Trump. “Στη σκηνή μαζί βρίσκονται δύο φίλοι από τη Σερβία, ενώ και ο Tobias μένει πλέον εκεί. Πριν από σχεδόν 20 χρόνια οι ΗΠΑ βομβάρδισαν τη Σερβία, όμως εμείς είμαστε εδώ, μαζί, να παίζουμε μουσική»
Μετά από την κουβέντα του αυτή, το “Borders”, στάθηκε αναμφισβήτητα ως το highlight τoυ 90λεπτου σε διάρκεια live. Το βράδυ, πάντως, εκείνης της Παρασκευής δεν είχε κανένα σύνορο, κανένα φόβο και καμία οργή, ήταν γεμάτο συναίσθημα, πάθος και λιγάκι μελαγχολικά χαμόγελα. Ό, τι ακριβώς ταίριαζε δηλαδή στο ύφος και τη διάθεση του αγαπημένου συγκροτήματος, που κατάφερε να μας πάρει μαζί του στην πάντοτε ξεχωριστή του Πομπή.
